βαδίζοντας την οδό της απώλειας, σε χάνω.
Οικείες διαδρομές φτιαγμένες από νηνεμίες και θύελλες,
από μέρες και νύχτες μη αναστρέψιμες.
Φιγούρα μοναχική στο ξέφωτο του κόσμου,
ίσα που αναπνέω.
Κι αν περιμένω να κλείσει τον κύκλο του το φεγγάρι,
είναι που λαχταρώ να σε βρω στης Ηώς το ξέσπασμα,
στου νόστου τα γλυκά μεσημέρια.
Στα έφηβα χρόνια σαν κονταροχτυπιούνται
με τις φωνές της ενηλικίωσης,
στο υπόλοιπο του χρόνου που περιδιαβαίνει
το μαλακό υπογάστριο των γηρατειών.
Μετά από τόσους αγώνες και τόσα παράσημα,
έπαψα να δηλώνω μάχιμος.
Και αν με ρωτήσουν τι επαγγέλλομαι,
ονειροπόλος ποιητής θα τους πω.
Από κείνους, που δεν ψάχνονται για βραβεία,
μήτε για άνευ αξίας στίχους - πειρατές.
Μια κατάθεση εμπεριστατωμένης έμπνευσης
στις σελίδες του άγραφου βιβλίου μου, θα ‘μαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου