ΑΡΣΙΝΟΗ ΒΗΤΑ ( ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ) "Το κρυφό μας χτυποκάρδι"

Πίνακας Χ. Μποκόρος

Κοίταξες δεξιά αριστερά, έκανες ό,τι μπορούσες και τώρα βρίσκεσαι εδώ κι επίμονα αναζητάς απαντήσεις σε όλα εκείνα που θαρρείς έχουν έρθει απρόσκλητα για να χάσεις όλες τις βεβαιότητές σου. Κι εσύ μπροστά τους νιώθεις αδύναμος, ανέτοιμος κι ανεπαρκής. Είσαι ''τόσο μακριά από τα πράγματα τόσο κοντά στο μικρό τους καρδιοχτύπι''.Μη θαρρείς σαν εσένα είμαστε όλοι, με περισσότερη ή μικρότερη δύναμη εσωτερική και όλοι πλέον καταλάβαμε πως η εξωτερική δύναμη που σηματοδοτείται από εξουσία, από γνώσεις, από χρήματα, από διασημότητα ή έστω δημοφιλία, με τις δεδομένες συνθήκες σπάζει σε χίλια κομμάτια σαν κρυστάλλινο βάζο τόσο δυνατό στην παρουσία του, τόσο εύθραυστο στο χειρισμό του. Λοιπόν τι;

Όσο πιο σίγουροι είμαστε για καταστάσεις, επιλογές, ανθρώπους, όσο νομίζουμε ότι περπατάμε σωστά, τόσο έκπληκτοι θα ανακαλύπτουμε πως είμαστε ακόμα στην αρχή, πως έχουμε ανάγκη να σκεφτόμαστε έτσι, κι η πραγματικότητα με τη δική της αλήθεια θα μας εκπλήσσει. Κρυμμένος πίσω από τα φαινόμενα,από πράξεις, από καλές προθέσεις είναι ένας εγωισμός. Είναι εκπαιδευμένος τόσο καλά να μεταστρέφει το λάθος σε σωστό, να το παρουσιάζει με χίλιες δικαιολογίες, να θεωρούμε ότι έχουμε φτάσει κάπου, μα να είμαστε στη μέση της ερήμου.Καμμιά φορά σιωπά, καμμιά φορά κραυγάζει, μα όλες τις φορές αναγνωρίζεται καθώς μιλά με το εγώ... εγώ που βοήθησα, άκουσα, θυσίασα, έδωσα, απαρνήθηκα...τόσα εγώ! Αντίπαλος το εσύ κι όσο είναι αντίπαλος τόσο θα μεγαλώνει η απόσταση, τόσο θα παίρνει χώρο το κακό, τόσο ο κόσμος θα μικραίνει, θα φτωχαίνει, θα παρακμάζει.Δεν υπάρχει αμφιβολία, όσο το ''εγώ'' και το ''εσύ'' δε γίνονται ''εμείς'', τόσο θα γινόμαστε ανίκανοι να ανταποκριθούμε στις δυσκολίες που μας στοχεύουν τώρα και φορούν το μανδύα της αρρώστιας, της φτωχοποίησης, της αλλαγής εν γένει της καθημερινότητάς μας προς το χειρότερο.

Το μεγάλο λάθος μας,το μεγάλο λάθος του κόσμου τούτου που δεν κατανοούμε πως τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε αν δεν αγωνιστούμε για την ενότητα μέσα από την ταπεινοσύνη που είναι ο καρπός όλων των καλών , και πόθος των απλών, σοφών ανθρώπων, κατάκτηση εκείνων που φώτισαν με την παρουσία τους τη γη μας. Να γυρίζουμε εκεί ! Κουρασμένοι από την έπαρση, την αυτοαναφορικότητα, το υπερφίαλο εγώ μας,να γυρίζουμε με ''φλογωμένους κροτάφους'' στην ''καλή πλευρά μας''.

Ας είναι αυτό το κρυφό μας χτυποκάρδι.

Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από :
Οδυσσέας Ελύτης, Ιδιωτική Οδός, 1990
Νίκος Καρούζος, Τα πουλιά  δέλεαρ τοῦ Θεοῦ
(ἀποσπάσματα «Διαλόγων»)