Μετρώ τον χρόνο που φεύγει,
με τα δόντια της τσατσάρας,
τ’ άδεια κουτιά των χαπιών,
τον ακανόνιστο σφυγμό μου.
Κάθε στιγμή μια πρόκληση.
Προσπαθώντας να σταματήσω
την αντίστροφη μέτρηση,
καταστρέφω τα ρολόγια.
Μόνος στον άδειο δρόμο,
μιας και οι πολλοί αρνούνται
να πορευτούν με την αλήθεια.
Χωρίς αντίδραση το ψέμα νικά.
Προσποιούμενοι τους ανήξερους
την ήττα μας γιορτάζουμε
με ένταση πολλών μεγάφωνων
η μωρία μας να καλυφθεί.
Αμετανόητος πάντα επιμένω
πως ο ήλιος δεν έδυσε ποτέ
κι ας είναι ακόμα κρυμμένος
στη θολούρα της διανόησης.
Μα σύντομα, άτεγκτος τιμωρός
ο Βοριάς κοντοζυγώνει
για να σαρώσει κάθε τι σάπιο,
ξανά το φως θα θριαμβεύσει.
Ακούς; Άρχισε να φυσάει…
ΑΘΗΝΑ 25/09/2020
ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ ΣΠΥΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου