Μικρές τελείες ανίσχυρες προσπαθούν να φράξουν το άπειρο,
ένα λευκό αδιαπέραστο πέφτει πάνω στα περάσματα.
Γέρικα τρένα αγκομαχούν σφυρίζοντας να προλάβουν τον χρόνο,
ασκεπής ο αιώνας στην ορφάνια των ημερών.
Τρέμει η γη στο σάλπισμα των πληγωμένων αγγέλων,
κεραυνοί καρφώνουν τα καρφιά στους σταυρούς τους.
Άγραφη μνήμη στα μάτια τα κλειστά της περασμένης άνοιξης,
τυχεροί λαχνοί ορίζουν τους προορισμούς.
Ψυχές αγέννητες αιωρούνται στο εκκρεμές ενός γυάλινου χρόνου,
τρύπια τα πουκάμισα των μελλοθάνατων
από τις σφαίρες ενός αμείλικτου Εφιάλτη.
Βράχια τραχιά παίρνουν ανθρώπινη μορφή τις νύχτες
και ψιθυρίζουν λόγια σπαρακτικά στους ωκεανούς,
σβηστά τα καντήλια στη σιωπή της ασύστολης πλάνης
που παρασύρει τους Αργοναύτες μακριά από την Κολχίδα.
Τα πρόσωπά τους πονεμένα μέσα στην ομίχλη,
σαν σφυριές χτυπούν οι ματαιωμένες προσευχές τους τη θύρα
του δακρυσμένου Παράδεισου.
Ιωάννα Αθανασιάδου,
ποίημα από το υπό έκδοση βιβλίο της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου