ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ "ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ"

Το χιούμορ είναι αφροδισιακό λένε. Από χιούμορ είμαστε χορτάτοι στη χώρα αυτή, μπουκώσαμε, δε θα πάρουμε και γλυκό για επιδόρπιο. Η χώρα των εκπλήξεων και των δυνατών πλήξεων. Η χώρα που θα έκανε τους ‘’Άλλους...τους ξένους...τους κακούς’’ να τρίβουν τα μάτια τους από τις ικανότητές μας. Και παρά το τρίψε τρίψε, το τζίνι με τις ευχές δε θέλει να εμφανιστεί. Λίγο η δεκάχρονη κρίση, λίγο η πανδημία , λίγο οι φίλοι που πια δε γνωριζόμαστε με τις μάσκες, λίγο που μεγαλώνουμε και χάνουμε στροφές, δε θέλει πολύ να σκέφτεται κανείς φωναχτά στο δρόμο. Και ό,τι πίστεψε, αγάπησε και θεοποίησε τώρα το διαστρεβλώνει και το εξευτελίζει με καρδούλα ελαφριά. “Αχ, πού ‘σαι, νιότη, που δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!”

Λένε ακόμη ότι το καλύτερο φάρμακο είναι να κοιμάσαι με τη συνείδησή σου καθαρή και με σωθικά πλημμυρισμένα από αγάπη . Με μια αγάπη που θα δίνεται, θα λέγεται και θα πιστοποιείται στην ώρα της. Να αγαπάς τους ανθρώπους και να τους το λες. Να τους αγκαλιάζεις λες και θα είναι η τελευταία σας αγκαλιά. Γιατί μπορεί και να είναι.

Εδώ και πολύ καιρό, υπάρχουν τόσα πράγματα που φοβόμαστε ότι θα γίνουν για τελευταία φορά : Τελευταίο καλοκαίρι, τελευταίες διακοπές, τελευταίες συναντήσεις με φίλους, με έρωτες… Μοιάζει με σκοτεινό δωμάτιο και ψάχνουμε να κρατηθούμε από κάπου . Ας γίνει ό,τι στην ευχή θέλει πια να τελειώνουμε. Περιμένουμε το θαύμα. Περιμένουμε ένα εμβόλιο. Περιμένουμε να νοσήσουμε από τον ιό, λες και όλες οι υπόλοιπες αρρώστιες έχουν εξαφανιστεί. Περιμένουμε έναν σωτήρα πολιτικό, αλλά δεν έχουμε ακόμη μάθει ότι μόνο εμείς θα σώσουμε τους εαυτούς μας. Περιμένουμε τη χαρά. Την ξενοιασιά και να ζήσουμε ξανά μεγάλα ξενύχτια. Και να ψάχνουμε γιατί δεν κοιμόμαστε: Επειδή σκεφτόμαστε κάτι όμορφο που δε μας αφήνει να κοιμηθούμε; Ή δε θέλουμε να κοιμηθούμε, για να μη χάσουμε αυτό το όμορφο που έχουμε φυλαχτό στο μυαλό και φέρνει πεταλούδες στην καρδιά και φτερά στους ώμους;

Το φετινό καλοκαίρι είχε έναν αδιόρατο φόβο, ένα τέλος να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Και ένα ξαφνικό ξύπνημα: “Άνοιξε τα μάτια σου, γιατί κάποιοι σε δουλεύουν εκεί έξω ή τα δικά σου προαισθήματα αισιοδοξίας σε παίζουν για την πλάκα”. Αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!

Μας αξίζει το καλύτερο. Και ποιος σου λέει ότι το καλύτερο που περιμένεις να σου ορμήξει από το παράθυρο δεν είναι αυτό το άλλο που πάλι απλώς θα συνηθίσεις; 

Υπάρχει η αρχή και το τέλος. Στανταράκι. Και το ενδιάμεσο θέλει κότσια και αγώνες. Αυτό το λέω Ζωή. Προσπάθησε στο μεσοδιάστημα να έχεις έναν μεγάλο έρωτα που θα σου κόψει την ανάσα και να νοιάζεσαι για τον διπλανό σου, έστω και αν αυτό σημαίνει ξεβόλεμα.

Αγώνες και αγωνίες. Και δεν παραιτούμαστε, μόνο προχωράμε, γιατί δεν υπάρχει δικαίωμα στην οπισθοχώρηση και η επιλογή είναι μόνο μία. Δεν είναι μαγκιά, δεν είναι εξυπνάδα και τσιτάτα της στιγμής, είναι δικαίωμα στο να κρατηθεί η προσωπική σου αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός με συγκεκριμένες πρακτικές και συμπεριφορές.

Πεπερασμένο και αιώνιο: Κανείς δεν ξέρει ούτε το πότε, ούτε το πώς, ούτε το πού : Τόσο γοητευτικά ερεθιστικό που δεν έχουμε ιδέα για το τέλος μας. Και τόσο σχεδόν παιδικά συγκινητικές οι προσπάθειές μας να κρατηθούμε από κάπου: 

Από μνήμες, από αρώματα, γεύσεις, εικόνες, αγγίγματα...Το κλάμα ενός μωρού, τα ροζιασμένα χέρια του πατέρα, την πρώτη μέρα στο σχολείο, ένα γιορτινό τραπέζι με συγγενείς, μια απώλεια, το χαρτζιλίκι που μας έβαζε ο παππούς συνωμοτικά στο χέρι, λες και ανταλλάσσαμε κάτι παράνομο, όμορφους ανθρώπους. Κάψουλες οξυγόνου, ανάσες και συνεχίζουμε.

Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε, συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σαν αιώνιοι, αλλά τώρα μας τρομάζουν τα τηλέφωνα που χτυπούν μέσα στη νύχτα. Και μετά σιωπή. Η ψυχή μας και οι αντιφάσεις μας. Ίσως αυτό να είναι η αδυναμία, αλλά και το υπερόπλο μας.

Τι καλοκαίρι κι αυτό, ξερό, αφυδατωμένο, με φτωχή πανσέληνο και με συναισθήματα που έχουν χάσει τη λάμψη τους. Προλαβαίνουμε να πούμε ένα δυνατό “Θα πέθαινα για σένα” πριν γυρίσει η κλεψύδρα; Δεν είναι όλα λογοτεχνία, είναι ζωή, μα και στα δύο υπάρχει πολλή αξόδευτη αγάπη. Κάπου εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μας έχουν ανάγκη.

Το φετινό καλοκαίρι έφερε απώλειες και σκέψεις που σιγά σιγά θα σβήσουν, όπως το σημάδι από το μαγιό. 

Ας μην πάρει αγάπη και τους ανθρώπους της καρδιάς μας. 

Μη μας τρολάρεις άλλο, σε παρακαλώ, μην πάρεις εκδίκηση για όλα όσα όμορφα τολμήσαμε να ζήσουμε!

 Ζ.Χ.