Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά - Αφήγημα

Ήθελε πέντε χρόνια να βγει σε σύνταξη.Ήταν τόσο κουρασμένη που, κάθε μέρα σχεδόν, μονολογούσε:"η ουρά απόμεινε,αλλά πολύ μακριά αδελφέ,ατέλειωτη."

Αν με ρωτάς γιατί ένιωθε τόσο κουρασμένη,θα σου πω, ότι ποτέ δεν ξεκουράστηκε.Ως και τη νύχτα,την έκανε μέρα, από τη στιγμή που έπαιρνε στα χέρια το τηλέφωνο.

"Ναι,ναι,έχεις δίκιο ,θα το δω αύριο το πρωί",υποσχόταν.

"Η αγορά δεν αντέχει, κάτι να κάνουμε",πρότεινε στον επιχειρηματία.

"Έτσι.Δυο καρπούζια ,σε μια μασχάλη δε χωράνε",συμπλήρωνε και συμβούλευε τους άλλους. Για τον εαυτό της,της έφτανε ένα τέταρτο να ακουμπήσει στον καναπέ, σηκώνοντας τα πόδια μαζί με τα δεκάποντα-δοκίμασε και δωδεκάποντα,όσο για να κάνει εντύπωση.Ήταν και η "ψώρα"με τα κοινά.Πώς περνάει και το κυριότερο,πότε περνάει. Κι όλο έφευγε για να απολαύσει τη ζωή και πάλι ...οι παροτρύνσεις βλέπετε.

"Να μπω στο ψηφοδέλτιο;Όχι,όχι.

Και σε ένα λεπτό,το "όχι",γινόταν "ναι".

Τη βρήκα τελευταία, στη στάση του αστικού.

"Αγώνας" μου έγνεψε.

"Καταλαβαίνω" της είπα.

Κι εγώ που καταλάβαινα,κάθισα κάποτε,πέντε μέρες στο νοσοκομείο,για να συνέλθω.

"Η ζωή είναι ωραία και δεν την απολαμβάνω",φώναξε.

Αυτό ήταν και η αφορμή μιας μακράς έριδας με τα "θέλω" μου.Με το σήμερα θα την απολαύσω,με το αύριο,ήμουν και εργασιομανής ,έφτασα στα εξήντα.Τώρα ,τι προλαβαίνω να κάνω;

Την απάντηση,την έλαβα λίγες μέρες μετά, πλήρη. Περνώντας από την ταχυδρομική θυρίδα,την άνοιξα και ναι,το γράμμα ήταν από εκείνη.Μεταξύ των πολλών έγραφε:

Αγαπημένη μου φίλη,να'ξερες,πόσο ευτυχισμένη νιώθω;

Πήρα την απόφαση να ακολουθήσω την καρδιά μου .Επιτέλους,ζωή!Ζωάρα!Δεν είναι εύκολο, αλλά θα γίνει.Θα μάθω,στην απόλαυση του καφέ, να ξεκουράζομαι,χωρίς άλλες σκέψεις.Δε λέω ,καλή η προσφορά αλλά και το "ουδείς αναντικατάστατος" ας μας απασχολήσει λίγο.Ήδη έχω περιορίσει και τις κοινωνικές επαφές ,υστερόβουλες οι περισσότερες και τα τηλέφωνα του τύπου:"θα προσπαθήσω",που σήμαινε από τον χ στον ψ, μια μέρα, κάποιες ώρες ...ατέλειωτες ώρες για να μείνουν ευχαριστημένοι οι άλλοι.

Φίλη μου,τώρα ζω,χωρίς το άγχος να προλάβω τα πάντα.

Έκλεισα το γράμμα και κάθισα να σκεφτώ:για ποιον ζω,πώς ζω,πόσες ώρες ξεκουράζομαι,πόσα χρόνια θα ζήσω;Και η απάντηση ήρθε από τον ίδιο κουρασμένο μου εαυτό:Η ματαιοδοξία!Κάποια στιγμή ,πες:ως εδώ για όλους,τώρα για μένα και την οικογένειά μου.Υπάρχουν οι νέοι,που μπορούν, όπως μπορούσες και θα μάθουν ,όπως έμαθες.

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά