ΚΙΟΥΛΑΧΟΓΛΟΥ Χ. ΓΕΩΡΓΙΑ "ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ"

Έσπεροι πόθοι μου, θλιμμένοι απόψε, αργά στο σκοτάδι γλιστράτε.
Καημοί και μαράζια μου, στους ανέμους αμίλητοι τώρα σκορπάτε.
Για ποια δύση, της αυγούλας σας το όνειρο χωρίς οίκτο σκοτώσατε;
Λουσμένα με δάκρυα, τα χρέη των άλλων ακριβά τα πληρώσατε.

Το φτηνό τους φιλί, Ιούδες αχρείοι, στην καρδιά μου ακουμπήσανε
και ευθύς, σε πανέρια, για τον πρώτο τυχόντα φτηνά με πουλήσανε.
Αγάπης αντίλαλοι ήταν, απόηχοι όρκοι τα λόγια που τάζανε,
Σφαχτάρι μου αθώο, για θυσία αισχρή και αναίσχυντη εξ’ αρχής σε ετοιμάζανε…

Πλοία κουφάρια που τα ταξίδια τους, στο αύριο πάντα τ’ αφήνανε
στο γιαλό βυθισμένα, σαν ναυάγια νεκρά εκεί μείνανε.
Κι όλο λέγαν, πως τάχα το πέλαγος με λαχτάρα ποθούσαν
μα σαν σήκωνε κύμα, του γιαλού το προσκέφαλο με πάθος φιλούσαν.

Με θαμμένες τις άγκυρες, παραμύθια ονειρεύονταν για μεγάλα ταξίδια
μα με πέτρες στα αμπάρια τους, το σκαρί τους κρατούσαν δεμένο γερά στην συνήθεια.
Και φαντάζονταν, πως φρεγάτες στην θάλασσα, τα πανιά τους ανοίξανε
μα σαν βγήκαν στο πέλαγος, στην πρώτη ευκαιρία με μανία με πνίξανε

Μένει τώρα, να γυρνά σαν το φάντασμα το κουφάρι τους άδειο
και νομίζουν πως πνίγηκα, στου βυθού τους τον άβαθο πάτο.
Μα οι έσπεροι πόθοι μου, ανέσπερα όνειρα ήταν και ζήσανε
και την δύση αφήνοντας, στης αυγούλας τα χρώματα πίσω γυρίσανε.

Κιουλάχογλου Χ. Γεωργία