ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 i.Εξοργισμένε εσύ γιε της πέτρας...

Εξοργισμένε εσύ γιε της πέτρας,
μισούμενος και κατατρεγμένος από τους Θεούς,
σε αυτό το ατέρμονο ταξίδι της ζωής σου,
τι έχεις να πεις από την Σοφία της ύπαρξής σου?
Ένα πλοίο χαμένο χωρίς ναύτες, χωρίς κουπιά, να τα βάζεις με την μοίρα, με την πονηριά και τα ανθρώπινα θεριά.
Παίρνοντας μαθήματα κεραυνού,
και χτυπήματα του φιδίσιου συρφετού
είναι βαρύ το τίμημα του αέναου λογισμού.

Το καράβι σου έγινε πέτρα ξακουστή,
σιμά στων Φαιάκων το νησί,
να σου θυμίζει ότι το μοναδικό σου ΒΙΟΣ, είσαι ΕΣΥ και ο μοναχικός σου ο εαυτός.
Βράχια όπως το πείσμα σου το δυνατό,
που το κύμα τα χτυπάει λυσσασμένα,
χωρίς έλεος κανένα,
θέλει σθένος το τόλμημα αυτό.
Θέλει περίσσεια υπομονή και αγάπη αληθινή.
Δυο μάτια μόνο σε περιμένουν με προσμονή,
παραπονεμένα και γλυκά,
χτυπημένα από της μοίρας τα πεπραγμένα και γνωμικά.

Ένα καράβι, μια ψυχή που βολοδέρνει,
να χαθεί πάνω στην ξέρα, να γίνει νησί,
από του Ποσειδώνα την θεία οργή να υπομένει.
Το τίμημα είναι πολύ.
Θέλει τόλμη, θέλει θυσίες, θέλει να μην ακούς τις ξελογιάστρες τις φωνές, θέλει σκληρές αποφάσεις και δυνατές εμπειρίες.
Ο χρόνος τρέχει, τα μαθήματα πολλά
και όλοι μια Ιθάκη ψάχνουμε με χτυπημένα τα φτερά.
Αλλά πετάμε, πετάμε ψηλά.

12-3-2018

Φωτογραφία : Μάνος Γαμπιεράκης

 ii. 

Μια ηλιαχτίδα με φτερά

Μια ηλιαχτίδα με φτερά,
έκανε ήχο και έπλεξε καμαρωτά,
στα άνθη της φούξιας βουκαμβίλιας,
έρωτας και ανατριχίλα.
Της τραγούδησε ερωτικά,
με γλυκόλογα και με χαρά,
για την γέννα της αγάπης και του νοτιά
πάνω στα σύννεφα για την χαμένη Ατλαντίδα.

Φτερουγίσματα και γλυκολαλήματα,
αναρριχόμενα σκιρτήματα
νιές και νιοί σε κύκλο για χορό,
για του καλοκαιριού τον ήχο το γλυκό,
όπου σκιρτούν των αθανάτων οι καρδιές
και στον Όλυμπο έχουν χαρές.
Ακούς τους ήχους από την λύρα,
στης Αρκαδίας τα ψηλά γεφύρια.

Βότανα και θυμάρι,
ρίγανη, δεντρολίβανο, φασκόμηλο που τον γερο τον κάνει παλληκάρι.
Και οι νύμφες να χορεύουν,
με τον αγέρα να ανταρτεύουν,
να φτάνουν μέχρι την ακροθαλασσιά,
με του φλοίσβου την μυρωδιά,
να αγναντεύουνε βαρκούλες,
παλικάρια και μακρινές ραχούλες.

Οι πεταλούδες να ταλαντώνονται,
με του ήλιου τα χάδια να ξεσηκώνονται
και ο αγέρας ο θαλασσινός να τις κάνει όλο και πιο δεινές χορεύτριες,
μέντορας αληθινός.
Οι δονήσεις να παρασύρονται σε κάθε πλαγιά,
σε κάθε κύμα, κάθε αγκαλιά,
η φύση έχει χαρά και η Δήμητρα έχει βάλει τα καλά.

Στάχυα και σταφύλια,
κρασί να τρέχει άφθονο,
πελαγίσια βουκαμβίλια.
Φλόγες να ζουζουνίζουν στον αγέρα,
να σκιρτούν από του ήχου την φλογέρα,
καρδιές να τυμπανίζουν,
μάγουλα να αναψοκοκκινίζουν.
Τα κύματα μηνύματα να στέλνουν,
για δάφνη και ελιά να απαγγέλλουν.

Νέκταρ και γύρη προσφορά,
ίαμα για την ψυχή και την καρδιά,
γλάροι ταξιδευτές στον ουρανό
και η Επίδαυρος έχει χορό.
Λαοί της θάλασσας και της γης καμάρια,
όλη η Μεσόγειος και τα παράλια,
χέρι στο χέρι σε έναν σκοπό,
η φύση γεννά, έχει ρυθμό.
Άκου πως κελαηδούν τα τζιτζίκια,
τα ονειροπούλια λένε συγχαρίκια.

Αλαβάστρινα σύννεφα και αστέρια,
ήλιος, φεγγάρι και πεφταστέρια,
ο Άδης έχει στεναχωρηθεί για της αγάπης του την φυγή.
Μια καρακάξα χαιρετά ένα τρυγόνι,
μια ανακωχή στου απομεσήμερου το ζεστό αλώνι.
Φούστες και πυρκαγιές,
κόκκινα χείλη και πονηρές ματιές.

Φυσάει ο πουνέντες, φυσάει δροσερά,
να ξεθυμάνει την κάψα στην ματιά,
οι μέλισσες σιγοτραγουδούν
και τα τριζόνια
παίζουν και ερωτοτροπούν.
Μια καμπάνα χτυπά για τον εσπερινό
και τα περιστέρια ζωγραφίζουν με λευκό τον ουρανό.

Τα κυπαρίσσια χαϊδεύουν τα φτερά τους,
με το αφρό και τις αχτίδες λένε τα μυστικά τους.
Τα σκυλιά αλυχτούν από το ιερό του Ασκληπιού,
οι ιερές πέτρες δίνουν χρησμό.
Κύκλοι και ταλαντώσεις,
ηφαίστεια, Φλόγες και ουράνιες συμπτώσεις.
Η γη έχει γιορτή.
Οίνος, καρδιά και προσμονή.
Μια πεταλούδα χτυπά τα φτερά,
στης βουκαμβίλιας την αναρριχώμενη σειρά.

Τζιτζίκια μην σταματάτε,
ούτε εσείς αηδόνια,
τραγουδάτε.
Η φύση γεννά.

21-7-2019

Φωτογραφία : Ευαγγελία Κατσαρού

iii. Περπατάω στο δρόμο...

Περπατάω στο δρόμο με σκυμμένο το κεφάλι,
τους ώμους γυρτούς και το μυαλό μες τη ζάλη.
Τα χέρια σφιχτά σε γροθιές του πόνου.
Με τσακίζει η βροχή και με παρασέρνει
και τα λόγια που μου είπες μου προκαλούνε ζάλη,
φωνάζω χωρίς φωνή και δεν ξέρω που θα με βγάλει.

Έρπω στη σκέψη ότι είσαι με άλλον.
Καταιγίδα η θύμησή σου στην συννεφιά της ψυχής μου.
Θα ήθελα να μην έχω μνήμη,
να πάθω μια ξαφνική παλιμπαιδοσίνη.
Να σε είχα κοντά μου στο βρεγμένο μου σώμα,
να σε αισθανθώ σαν να έρπω γλυκά σε φύλλο βροχής ακόμα,
να του παίρνω τη ουσία, να το τρυγώ σαν κυριαρχία.

Η βροχή συνεχίζει να με μαστιγώνει,
να μου θυμίζει πως δεν συμπεριφέρθηκα σωστά, να με πληγώνει.
Με τσακίζει, με ραγίζει, σαν καυτό νερό με θερίζει.
Λες και είμαι στην κόλαση ριγμένος και μου ρίχνουν άγιο νερό στις πληγές που είμαι πληγωμένος.
Φωνάζω, κραυγάζω, δάκρυα επανάστασης του μυαλού μου κάνω.
Σε Θέλω, δεν υπολογίζω. Με κάθε κόστος της ψυχής μου θέλω να σε ορίζω.
Να σε φιλώ, να σε αγκαλιάζω, τα χέρια μου επάνω σου κτητικά να βάζω.

Να σε κοιτώ στα μάτια και να είσαι ο παράδεισος μου.
Δροσερό νερό από βουνό και ο λυτρωμός μου.
Ψυχή με ψυχή να πάρω όλα τα καλά σου.
Να γίνεις σαν μια καθαρή ματιά μετά της βροχής την φοβέρα η ανάσα η δικιά μου.
Γιατί μάτια μου δεν μπορώ να ζήσω μακριά χωρίς τον δικό σου αέρα.
Να σε πάρω ολοκληρωτικά μέσα στην καρδιά μου,
να μου την γειάνεις με φιλιά και αγάπη σε πρώτο πλάνο.
Να είσαι μόνο για εμένα σε δικές μου αμαρτίες ,
η πρωταγωνίστρια στης ζωής μου τις ιστορίες.

17-7-2016

Φωτογραφία : Αργύρης Νεζερίτης

iv . Μέσα στου κάμπου τις μυρωδιές....

Μέσα στου κάμπου τις μυρωδιές,
μέσα σε μποστάνια και τριανταφυλλιές,
σε αυλές με του ονείρου το γιασεμί,
σε βραδινό τοπίο με του νυχτολούλουδου την θεσπέσια οσμή.

Ένα σώμα θεϊκό, από έναν θεό μου λατρευτό,
δύο μάτια του ήλιου καμωμένα,
δύο χείλη της φωτιάς ζωγραφισμένα.
Κάθεται να ξαποστάσει, να με δει, να με αγκαλιάσει.

Ο ιδρώτας του διαμάντια από τον κόπο της γης,
τα χέρια του σαν ρίζες δέντρου,
σαν βράχοι σκληροί, σαν τανάλια από ατσάλι δυνατή.
Μες στης γλύκας την ημέρα, με τον ήχο των πουλιών για παρέα.

Δεν θέλουμε να μιλήσουμε καθόλου,
θέλουμε τους ήχους της φύσης να γευτούμε,
μαζί με τις καρδιές μας που τρελά χτυπούνε.
Σαν να κάνουνε ρυθμό στον ήχο των τζιτζικιών και το κελάηδημα των πουλιών.

Βάζω το χέρι μου στην καρδιά του,
πιάνω τα δυνατά χέρια τα δικά του,
βλέμμα στο βλέμμα, χάδι στο χάδι,
του δίνω ολόγλυκο φιλί στα χείλη, σαν από ρώγα από σταφύλι.

Ένα γάργαρο νερό παραπέρα,
μας δροσίζει με την ιδέα.
Εμείς είμαστε έτοιμοι να καούμε,
με του ήλιου την ευλογία, τον έρωτά μας να χαρούμε.

Χέρι το χέρι μπλεγμένα,
στόμα το στόμα ενωμένα,
παίρνουμε μέρος σε μια συμφωνία,
μες στου Αυγούστου την πανδαισία.

13-8-2016

Φωτογραφία: Σταματίνα Βάθη (Stamatina Vathi)

 v. 

Φλόγα και θάλασσα...

Σε μια σταλιά δρόμου όλη η ζωή,
για μια κόκκινη φλόγα σταγόνας ποτό στα χείλη
και μια φλέβα να καρδιοχτυπά για ένα πύρινο φιλί...
Να χάνεσαι στο γαλάζιο της θάλασσας μεσοπέλαγα και η καρδιά να σφυροκοπά σαν αγέρας στα πανιά,
θεότρελη και ζωντανή...
Χορεύει ο αγέρας, χορεύεις και εσύ...
Ποτήρι που χύνεται από έρωτα μέσα στο απέραντο θαλασσί της να γίνει ένα με αυτή...
Πόθος, πάθος, αναριγεί...
Πλανεύτρα ματιά, κρύσταλλο και μεθύσι μέχρι τη ψυχή....

2-8-2020

Φωτογραφία : ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ