ΝΑΝΣΥ ΔΑΝΕΛΗ "Αύγουστος"

Έτσι καθώς η θάλασσα ανοίγεται στο βλέμμα
του φλοίσβου μελωδία νοσταλγική
ανοίγει αυλαία
σε παλιά της μνήμης σκηνικά.

Παιδιά φτιάχνουν τα κάστρα τους στην άμμο
τσαλαβουτώντας στα ρηχά
πέρα στα πεύκα ο πατέρας κόβει το καρπούζι.

Έφηβοι, ενήλικοι έρωτες
πούπουλα ή φτερά
μικρά ταξίδια, μακρινά
ναυάγια.

Όνειρα στην ακρογιαλιά
γέλια και δάκρυα

γλυκόπικροι διαλογισμοί
σαν να μιλούσαν τα νερά
και νά ΄λεγαν

πως είναι
η ηδονή αφρός
κύμα ο έρωτας
θάλασσα η αγάπη.

Τι νιώσαμε; Τι σώσαμε;

Σ΄αμμόλοφους
το σπίτι των ονείρων.

Όμως, με λίγες απλωτές πώς να τη βρεις
την άμμο τη χαμένη
σε θέλει ολόκληρο η θάλασσα
να κατέβεις στα βαθιά
να πιάσεις πάτο.

Κόκκο τον κόκκο να συλλέξεις
το θρυμματισμένο όνειρο
ν’ αναδυθείς
ευλαβικά κρατώντας το κλειδί

από άμμο καμωμένο και
σμιλεμένο από νερό θαλασσινό

που ξεκλειδώνει

τούτο τον Αύγουστο
που τόσο στένεψε ο χώρος της καρδιάς

για να χωρέσει μέσα της
η θάλασσα που όλα τα χωράει.

Μα τι άλλο είναι η ζωή
από εκείνη τη στιγμή
που ακινητεί το βλέμμα
και το διαβάζεις
στη γραμμή του ορίζοντα

όλα σου τα νερά
θα τα δεχτείς

αλλιώς στη λύτρωση δεν πας
παρά μονάχα ολόκληρος.


Η φωτογραφία είναι από το  https://gr.pinterest.com/