Σαν να γλιστράει από μέσα μου.
Τα σπλάχνα μου τον ξεβράζουν
λίγο λίγο
στάλα τη στάλα,
ένας ήλιος στεφανωμένος φωτιά.
Ήταν η επιθυμία που έφεγγε
κι έσταζε σταλαγματιές ευτυχίας,
σαν φάρσα με κρυφοκοίταζε
από τις χαραμάδες μιας ανατροπής,
ακροβολισμένης στον πυθμένα
μιας αναλαμπής.
Μια μουλιασμένη χαρά
από τα δάκρυα πελαγωμένων σχεδίων,
αναδυόμενη λες από αινίγματα
και γρίφους,
τα υλικά που μαγειρεύουν
την έκπληξη
και να,
ιδού η αποκάλυψη,
είσαι πάντα αυτό που κουβαλάς,
ναρκωμένα χρόνια ή
ξύπνια βουλεύματα,
μικροί θάνατοι ή
ζώσες στιγμές.
Εσκυψα ντροπαλά να ασπαστώ
τούτο τον ήλιο μου
που παιχνίδιζε αβέρτα
με τη δειλία μου,
άπλωσα τα χέρια με σεβασμό
και του χάιδεψα τις αχτίδες
μια προς μια,
και ω του θαύματος,
με παρασερνε στον θόλο
ενός ουρανού κατάφωτου
από άνεμους,
η ψυχή μου ήταν ο ήλιος μου
που ταξίδευε στην υπερκοσμια
ελευθερία,
ναι, ήμουνα πια
μια ανεπιφύλακτη ευτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου