ΘΑΛΕΙΑ ΟΛΑΝΘΗ - ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Προβλήτα

Παγωμένη βροχή
σβήνει το περίγραμμα
Δεν αφήνει τίποτα αδιάβροχο
εκτός από τις πρόσφατες μνήμες.
Aκόμη ένα γιατί δεν ήμουν
στο μονοπάτι του ήλιου
που οδηγούσε στην προβλήτα,
υπάρχει ένα κενό που θέλω να καλύψω
της φωνής μου,... μόνο τη φωνή μου
και σε αυτό το ταξίδι...
άφιξης αναχώρησης ποιος ξέρει;
Η γη δίνει τόπο σε μένα
ανοίγει στεγνούς δρόμους
τα δέντρα μπαίνουν δεξιά αριστερά
αμίλητα σε ευθύβολη παράταξη,
η γυμνή φωνή χάνεται στα φύλλα
ας βρέχει τώρα...όλα φροντισμένα
η έξοδος ο αδιέξοδος έρωτας
ήρθε; Δεν ήρθε;
Παράξενη βροχή
στον Ιούνη της ζωής μου...

Θάλεια Ολάνθη

Εβδομήντα τρία

Η αγάπη είναι τόσο παράλογη
αισθήσεις γίνονται οι αντιφάσεις
προηγούνται της λογικής,
ορίζουν κύκλους στο στερέωμα.

Σ ' αγαπώ γιατί νιώθω αύρα
να δροσίζει τα πόδια μου και
στο βήμα που ξετύλιγε τον χρόνο
ακούω τα κύματα της πορείας μου.

Βλέπω τον λευκό γλάρο
που τσιμπολογά τα χέρια μου,
πάντα κρατούσα ένα κουλούρι.
'Ονειρα σε διαρκή φανέρωση
τρία ολομέταξα φουστάνια
ευώδιαζαν στον δρόμο μου.

Ηδυπαθής γυναίκα των ανέμων
με της ησυχίας τους μαγνήτες
να τραβάνε σε απάτητες περιοχές το νου.
Χαμηλωμένα μάτια σαπφείρινες ματιές,
φλογερά χείλη στα φυλλώματα των άστρων.

Απρόβλεπτη ερωτική ουσία συνοδοιπόρος.
Δεξαμενή μέσα μου κήποι στον ουρανό.
Αθροίζω τα ψηφία των χρόνων
σε μια ακόμη αδιανόητη αφαίρεση,
εκείνη που λικνιστικά γεννά την
δεύτερη νιότη και μου χλευάζει το μυαλό,
πάει να πει μέσα μου χλευάζει την
πρώτη ύλη που πλάθονται τα όνειρα.

Οσμίζομαι την κόκκινη επιθυμία σου
με του νου τη μαστροπεία
μόλις άκουσα τη φωνή σου
κωπηλατούσες στο ευφάνταστο μυαλό μου,
διάβαζα τις αναρίθμητες γλώσσες
της καύλας σου, ετοίμασα την ετυμηγορία μου
και σε προκάλεσα στην φουρτούνα μου
να μου ηρεμήσεις την πρόκληση.

'Εμεινες να θαυμάζεις τα χρόνια μου
έμεινες πράος στην μεγάλη μου ηλικία
μετάφρασες τον πόθο μου σε πέλαγος
ερωτεύτηκες τα γέλια και τα βογγητά μου.

Σε άκουσα στο χυμώδες κορμί μου
το άνθιζαν οι αρμοί της χαμένης Ατλαντίδας,
μη μου θρυμματίζεις τον καιρό
αδιαίρετο το ερωτικό γίγνεσθαι
ευωδιαστοί ροδώνες οι ανατολές μας
αγεωγράφητες οι γρήγορες μέρες μας,
ο χρόνος οι μήνες εκτάσεις ηδονής

Χρονόμετρα δεν μετράνε
κρυφά γρέζια στιγμών γαλήνης
βουερές μέλισσες στους αγρούς μας
φτεροκοπούν αισθητικά αρχεία και
ενορχηστρώνουν το παρόν μας.

Το Αύριο ξέχασέ το,
προικίσαμε το σήμερα
σαν να κρυσταλλώσαμε τους καιρούς μας
στη παράξενη γοητεία πειρασμών καρδιάς.

Θάλεια Ολάνθη

Εισβολή

Τα μάτια σου τα μαύρα
βαθιά ερημιά μου
το κοίταγμα το βαθύ σου
σαν εισβολή κυμάτων
Άλλη όαση δεν έχω.
Θα το καταλάβεις άραγε ποτέ;
Τα χέρια σου το σπίτι μου
τα χάδια τους μακρινές πορείες
στων άστρων στων ήλιων τα μάκρη
Κατοικώ στο σώμα σου.
κουλουριάστηκα στη γύμνια του
για να το σκεπάσω.
Ηφαίστειο και μ' έκαψε
Πέλαγο και με δρόσισε
γκρεμός με ένα δέντρο
και κρατήθηκα.
Φτερωτός Πήγασος
ωραία που μου' δωσες ζωή.
Ανέσυρες και τον πόθο μου
στα στιβαρά σου χέρια
πλάσμα ζωογόνο της μοναξιάς μου.
Στη λύρα μου δοξάρι
στα τραγούδια που σου' γραψα
Στον πόθο σου η ψυχή μου
Στην καρδιά σου αίμα από την δική μου.
Μοναδική μου Αγάπη και Στερνή μου.

Θ. Ο.

Πίνακες - Christian Schloe art