ΒΕΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ "Οι άνθρωποι και οι στιγμές."

Σύμφωνα με το Λούθηρο “Η υποκρισία είναι ο σεβασμός που προσφέρει η κακία στην αρετή”. Αυτό σημαίνει ότι εκείνος που δεν είναι ενάρετος, υποκρίνεται ότι είναι, φορώντας ένα μανδύα υποκρισίας, που περιβάλλει κάθε προσχεδιασμένη κίνηση ή συμπεριφορά του, αποτίοντας έτσι ελάχιστο φόρο τιμής στην αρετή.
Εις μάτην όμως... Γιατί οι άνθρωποι δεν κρίνονται μόνο στα προσχεδιασμένα, στα σοβαρά και τα μεγάλα. Εκεί που φορούν το προσωπείο της προσποίησης. Αυτή την ασπίδα προστασίας που με πολύ επιμέλεια αποκρύπτει τα πραγματικά αισθήματα και τον αληθινό τους χαρακτήρα και προωθεί την εικόνα που επιβάλλουν τα κοινωνικά πρότυπα, προκειμένου να γίνουν αρεστοί και αποδεκτοί από τον περίγυρο.
Ευτυχώς υπάρχουν και οι στιγμές...
Εκείνα τα φευγαλέα στίγματα της καθημερινότητας, που είναι πολύ ατίθασα για να συμμορφωθούν σε κανόνες προσποίησης...που επειδή νομίζουμε οι ανόητοι πως περνούν απαρατήρητα, εκείνα δίχως έλεος μας εκδικούνται, ξεγυμνώνοντας αισθήματα, υποσυνείδητες σκέψεις και προθέσεις.
Το στιγμιαίο χαμόγελο, η αυθόρμητη καλημέρα, το βιαστικό φιλί, το φευγαλέο χάδι και εκείνο το αυθόρμητο ΄΄να προσέχεις΄΄ που κρύβει όλα τα σ΄αγαπώ του κόσμου είναι ανεκτίμητα ψήγματα αγάπης που ενίοτε χάνονται με το πρόσχημα της αμέλειας ή της βιασύνης...
Η τρυφερή ματιά που θαυμάζει, επιβραβεύει ή συμπάσχει εκλιπαρώντας την προσοχή μας αλλά και η άλλη, η λαθραία, που απαξιώνει ή κατακρίνει, αλλά δειλιάζει και χαμηλώνει απότομα στο κοίταγμά μας…
Τα υγρά μάτια, με εκείνο το δάκρυ της συγκίνησης, που πνίγεται στα βλέφαρα να μην προδοθεί αλλά και το άδειο, το παγωμένο βλέμμα…
Η στιγμιαία έκρηξη αλλά και η σιωπή που ισοδυναμεί με την πιο δυνατή κραυγή...
Το βλέμμα που αγκαλιάζει στοργικά μια φιγούρα μέχρι να χαθεί στον ορίζοντα αλλά και η πόρτα που κλείνει πίσω της αδιάφορα και βιαστικά…
Χειρονομίες πολύ φευγαλέες και αυθόρμητες για να υποκριθούν και να υπηρετήσουν την επίπλαστη συμπεριφορά μας.
Τους παρατηρώ τους ανθρώπους και λατρεύω εκείνους που αυτές τις στιγμές αυτοσχεδιάζουν με αρετή, ευγένεια και αγάπη...


 Από Η μικρή γλωσσού