Στέκεται μπροστά από το ερειπωμένο σπίτι. Τα μάτια αναζητούν ίχνη. Στη θέληση του βοριά τρίζει το παραθυρόφυλλο. Οι αράχνες σέρνουν το χορό του τελματωμένου χρόνου. Κάτι κισσοί αγκαλιάζουν τη μεγάλη σκεβρωμένη πόρτα, που ανήμπορη είναι να κινηθεί- ούτε προς τα μέσα ούτε προς τα έξω-, στατική. Μόνο δυο χελιδονοφωλιές μέσα σε τούτη την εγκατάλειψη δηλώνουν της ζωής το παρόν. Η χελιδόνα έχει κιόλας γεννήσει κι αγκαλιάζει τα μικρά, ωχρά αυγά με τρυφεράδα, ο πατέρας στο στόμα ταΐζει τη φαμίλια. Ασφόδελοι, αγκάθια και μια τριανταφυλλιά που αγρίεψε στην άκρη, οι μόνες παρουσίες στις απέραντες απουσίες. Μα όχι ...πίσω από τα παντζούρια τα ανατολικά μια σκιά παρακολουθεί. Η ανυπόταχτη αχτίδα του ανοιξιάτικου ήλιου βρίσκει μια χαραμάδα και χαϊδεύει τα κάτασπρα, αχτένιστα μαλλιά, κατεβαίνει μετά στο πρόσωπο που το’χαν σκάψει οι καημοί, φιλά το στόμα ευλαβικά κι εκείνο καθώς νιώθει τούτο το φιλί δειλά χαμογελά, μα γύρισε απ’ την άλλη, ξέφυγε, κι η αχτίνα έμεινε μόνη, να κοιτά το δωμάτιο, να γράφει μικρές, ανεπαίσθητες γραμμές στο βρώμικο, ξύλινο πάτωμα κι έπειτα παίρνει άλλο δρόμο … σέβεται την άρνηση.
-
-
Φωτογραφία : Duy Huynh art
Από : https://www.duyhuynh.com/
Από : https://www.duyhuynh.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου