Πόσο τ' αγαπώ αυτά τα σπίτια που γερνάνε κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά τους σκέψεις και πρόσωπα που αντέχουν στο χρόνο ...που στις αυλές τους παίζουν, άλλοτε ήσυχα και άλλοτε με θόρυβο, τα συναισθήματα ...που απ' τα μποστάνια και τις γλάστρες τους μοσχοβολούν οι αγκαλιές και τα χαμόγελα ...που πίσω από τις πόρτες τους κοιμούνται εικόνες από παραμύθια!
Όλα εκεί φαίνονται, πίσω απ' αυτές τις δυο αυλόπορτες ...η γαλάζια της συνονόματης γιαγιάς και η πράσινη μιας θείας ...δυο κατώφλια που διάβηκα αμέτρητες φορές στην περίοδο των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.
Δεν ήθελα να ταράξω αυτή τους την ησυχία, όσο και αν το επιθυμούσα. Έτσι, αποφάσισα να μην τις ανοίξω ...ευχαρίστησα κρυφά για όλες τις αναμνήσεις, συμφιλιώθηκα με ό,τι με αφορούσε και συνέχισα στο παρόν.
[Μ.Τ.]
*
*
*
"Όποια πόρτα κι αν άνοιγα βρισκόμουν μες στα παιδικά μου χρόνια..."
Τ. Λειβαδίτης
Όλα εκεί φαίνονται, πίσω απ' αυτές τις δυο αυλόπορτες ...η γαλάζια της συνονόματης γιαγιάς και η πράσινη μιας θείας ...δυο κατώφλια που διάβηκα αμέτρητες φορές στην περίοδο των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.
Δεν ήθελα να ταράξω αυτή τους την ησυχία, όσο και αν το επιθυμούσα. Έτσι, αποφάσισα να μην τις ανοίξω ...ευχαρίστησα κρυφά για όλες τις αναμνήσεις, συμφιλιώθηκα με ό,τι με αφορούσε και συνέχισα στο παρόν.
[Μ.Τ.]
*
*
*
"Όποια πόρτα κι αν άνοιγα βρισκόμουν μες στα παιδικά μου χρόνια..."
Τ. Λειβαδίτης
 | |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου