Έντρομη η νύχτα
απλώνεται στα σπάργανα του φεγγαριού,
χωρίς να νιώθει το άδικο,
πέπλο που σκέπασε τα μέρη των αθώων.
Συστέλλονται οι χτύποι της καρδιάς,
μικραίνουν καθώς αντικρύζουν την παρακμή.
Δέντρα σκυφτά,
που οι σκιές τους στροβιλίζονται
απ'τους λυγμούς της ψυχής μας.
Μια νύχτα που βασανίζεται
απ'τις μορφές που ξεψυχούν
στα ιδρωμένα όνειρά μας.
Κρατά μόνο τις αναμνήσεις του κορμιού της
γυμνό κι απέριττο,
καθώς ακουμπά
τη σιωπή των ματιών μας.
Έντρομη νύχτα που προσπαθεί
να φυγαδεύσει ζωντανά τα όνειρα
απ'τα κελιά
στα άδυτα μέρη της ψυχής....
όσα ακόμα της έχουν απομείνει
κι ελπίδες ανασαίνουν.
Carpe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου