Συγγραφέας: ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Τίτλος : Η εξαθλίωση
Έτος έκδοσης: 2019
ISBN: 978-960-04-4970-9
ΣΕΛ.: 384
Σχήμα: 14 Χ 20,6
Βάρος: 411.00 γραμ.
Μαλακό εξώφυλλο
Στο περιθώριο της Ιστορίας υπάρχουν γεγονότα που αφορούν καθημερινούς ανθρώπους για τα οποία δεν μαθαίνουμε ποτέ το παραμικρό.
Ο βιασμός μιας κοπέλας την ολέθρια αυγουστιάτικη εκείνη μέρα του 1974 στην Κύπρο, ο δυσβάσταχτος στη συνέχεια γάμος της στην Αθήνα και η ανασφάλειά της, ο ξεπεσμός της οικογένειάς της την περίοδο της οικονομικής κρίσης, ο έρωτάς της με έναν οικονομικό μετανάστη και το ταξίδι της στην Κωνσταντινούπολη, όπου κρύβεται ένα μυστικό, ποια κατάληξη άραγε θα έχουν;
Το τραυματικό παρελθόν μιας γυναίκας μπορεί να την οδηγήσει σε μια διαρκή αυτομομφή, που ωστόσο η ίδια την εκλαμβάνει και ως εξιλέωση. ( Οπισθόφυλλο)
"Η εξαθλίωση" ζωντανεύει δημιουργικά και κριτικά μια τραγική εποχή καταστροφής που κορυφώθηκε στην Κύπρο το '74 και στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία.
{... } Στη σύνδεση των δυο τραγωδιών πιστεύω ότι ανιχνεύεται το νόημα του έργου. Το διάβασα χωρίς να χάσω το ενδιαφέρον μου ούτε στιγμή.
Η ηρωίδα είναι αριστοτεχνικά δοσμένη, συναρπαστική και εντυπωσιακή, με ψυχολογικό βάθος. Οι εσωτερικοί της μονόλογοι είναι υψηλής λογοτεχνικής αξίας.
{....} Η ατμόσφαιρα της τραγωδίας δίνει μεγαλείο στην ιστορία από την αρχή. Η εξέλιξη και η κορύφωση του έργου με την αναζήτηση στην Κωνσταντινούπολη σε κρατούν σε εγρήγορση, αυξάνοντας το ενδιαφέρον καθώς η ταύτιση με την ηρωίδα και τη μαρτυρική ζωή της είναι αναπόφευκτη.
{....} Η τραγική της μοίρα και οι αντοχές της με έχουν αγγίξει. Την κουβαλώ και τη σκέφτομαι συχνά και πολύ, καθώς η καθημερινότητα είναι τελικά αρκετά γεμάτη από τέτοιους "ήρωες" που δεν τους έχουμε δώσει την σημασία που τους αξίζει".
Τίτλος : Η εξαθλίωση
Έτος έκδοσης: 2019
ISBN: 978-960-04-4970-9
ΣΕΛ.: 384
Σχήμα: 14 Χ 20,6
Βάρος: 411.00 γραμ.
Μαλακό εξώφυλλο
Περιγραφή
Στο περιθώριο της Ιστορίας υπάρχουν γεγονότα που αφορούν καθημερινούς ανθρώπους για τα οποία δεν μαθαίνουμε ποτέ το παραμικρό.
Ο βιασμός μιας κοπέλας την ολέθρια αυγουστιάτικη εκείνη μέρα του 1974 στην Κύπρο, ο δυσβάσταχτος στη συνέχεια γάμος της στην Αθήνα και η ανασφάλειά της, ο ξεπεσμός της οικογένειάς της την περίοδο της οικονομικής κρίσης, ο έρωτάς της με έναν οικονομικό μετανάστη και το ταξίδι της στην Κωνσταντινούπολη, όπου κρύβεται ένα μυστικό, ποια κατάληξη άραγε θα έχουν;
Το τραυματικό παρελθόν μιας γυναίκας μπορεί να την οδηγήσει σε μια διαρκή αυτομομφή, που ωστόσο η ίδια την εκλαμβάνει και ως εξιλέωση. ( Οπισθόφυλλο)
❀❀❀❀
"Η εξαθλίωση" ζωντανεύει δημιουργικά και κριτικά μια τραγική εποχή καταστροφής που κορυφώθηκε στην Κύπρο το '74 και στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία.
{... } Στη σύνδεση των δυο τραγωδιών πιστεύω ότι ανιχνεύεται το νόημα του έργου. Το διάβασα χωρίς να χάσω το ενδιαφέρον μου ούτε στιγμή.
Η ηρωίδα είναι αριστοτεχνικά δοσμένη, συναρπαστική και εντυπωσιακή, με ψυχολογικό βάθος. Οι εσωτερικοί της μονόλογοι είναι υψηλής λογοτεχνικής αξίας.
{....} Η ατμόσφαιρα της τραγωδίας δίνει μεγαλείο στην ιστορία από την αρχή. Η εξέλιξη και η κορύφωση του έργου με την αναζήτηση στην Κωνσταντινούπολη σε κρατούν σε εγρήγορση, αυξάνοντας το ενδιαφέρον καθώς η ταύτιση με την ηρωίδα και τη μαρτυρική ζωή της είναι αναπόφευκτη.
{....} Η τραγική της μοίρα και οι αντοχές της με έχουν αγγίξει. Την κουβαλώ και τη σκέφτομαι συχνά και πολύ, καθώς η καθημερινότητα είναι τελικά αρκετά γεμάτη από τέτοιους "ήρωες" που δεν τους έχουμε δώσει την σημασία που τους αξίζει".
Ευάγγελος Μαυρουδής - Γιατρός , Συγγραφέας
Αποσπάσματα
"Σε λίγο άρχισαν να έρχονται κι άλλες γυναίκες. Πήγαιναν κάπου παραμέσα και φορούσαν μια μπλε ρόμπα με άσπρο γιακαδάκι και τσέπες με αραιά γαζώματα και έπαιρναν τη θέση τους μπροστά σε μια ραπτομηχανή. ΄Ολες τους είχαν κατσούφικο μούτρο και καμιά τους δεν μου χαμογέλασε. Φαινόταν η απελπισία και η φτώχεια πάνω στο δέρμα τους, στα δάχτυλά τους, στα πόδια τους, στα απεριποίητα μαλλιά τους και κυρίως στο σκοτεινό βλέμμα τους. Μου πέρασε από το νου ότι κι αυτές θα ζούσαν παρόμοια βάσανα με τα δικά μου κι ένιωσα μια ανακούφιση προσβλητική για μια καθαρή καρδιά".
"Πέρασα δίπλα από ένα μεγάλο περίπτερο με κρεμασμένες εφημερίδες γύρω γύρω σε ξύλινα μανταλάκια. Πλησίασα χωρίς να σβήσω τη μηχανή και κατέβηκα. Τα μανταλάκια ήταν σκουριασμένα από κοντά. Η βροχή και η πολυκαιρία άφησαν τα τρόπαια πάνω στο συρματάκι που τα έδενε με την ξύλινη υπόστασή τους. Ωστόσο, και με την κατάντια τους σαν μαραγκιασμένα φρούτα, πάλι είχαν τον ίδιο αποτελεσματικό ρόλο να κρατάνε τα πρωτοσέλιδα με τρόπο που να τα καθιστά ευανάγνωστα για τους πιθανούς αγοραστές τους. Τα παχιά μεγάλα γράμματα έκρυβαν μέσα στο μελάνι τους, μαύρο ή χρωματιστό, μια αίσθηση περηφάνιας καθώς επικύρωναν την χαώδη πραγματικότητα που έκανε κόσμο και κοσμάκη να μείνει ενεός μπροστά της. Κάποιοι τίτλοι πηχυαίοι θα έβγαζαν θυμό και αγανάκτηση και άλλοι θα ήταν κάπως πιο ασυγκίνητοι. Δεν είχα όμως καιρό να διαβάσω κανέναν άλλο τίτλο παρά μόνο τον δικό μου. Αυτόν της πείνας. Άρπαξα σβέλτα δυο σακούλια πατατάκια, τεράστια και λαμπερά, μπήκα στ’ αμάξι επιταχύνοντας όπως οι ληστές τραπεζών και εξαφανίστηκα σαν άνεμος. Τίποτα πιο επισφαλές από τη σιγουριά της τιμιότητας".
"Κι άλλοι όπως εγώ, έφυγαν άρον άρον αφήνοντας άκλαυτους τους νεκρούς τους, ριγμένους σε πρόχειρους ομαδικούς τάφους με τα σώματα το ένα πάνω στο άλλο.
Εγώ είχα ακόμα έναν λόγο να νιώθω πιο καταδιωγμένη από άλλους που επέζησαν. Κρατούσα ένα έμβρυο μέσα μου που μεγάλωνε από το αίμα μου, αλλά δεν ήταν μόνο αίμα μου κι αυτό θα έκανε τα πράγματα για μένα πάρα πολύ δύσκολα".
“Στην Τουρκία; Θα ήταν η τελευταία χώρα που θα σκεφτόμουν ποτέ για να πάω να ζήσω”, είπα παρακάμπτοντας την ερωτική χροιά και τη φόρτιση της ώρας εκείνης.
“Μα γιατί; Μην μου πεις ότι τρέφεις την ψυχή σου με τοξικά συναισθήματα”.
“Στην Τουρκία δεν θα πήγαινα ποτέ ούτε για τουρισμό”, φώναξα ενώ του γυρνούσα την πλάτη. “Κάνεις σαν παιδί. Σκέφτεσαι μονολιθικά και φανατικά".
"Σε λίγο άρχισαν να έρχονται κι άλλες γυναίκες. Πήγαιναν κάπου παραμέσα και φορούσαν μια μπλε ρόμπα με άσπρο γιακαδάκι και τσέπες με αραιά γαζώματα και έπαιρναν τη θέση τους μπροστά σε μια ραπτομηχανή. ΄Ολες τους είχαν κατσούφικο μούτρο και καμιά τους δεν μου χαμογέλασε. Φαινόταν η απελπισία και η φτώχεια πάνω στο δέρμα τους, στα δάχτυλά τους, στα πόδια τους, στα απεριποίητα μαλλιά τους και κυρίως στο σκοτεινό βλέμμα τους. Μου πέρασε από το νου ότι κι αυτές θα ζούσαν παρόμοια βάσανα με τα δικά μου κι ένιωσα μια ανακούφιση προσβλητική για μια καθαρή καρδιά".
❀❀❀❀
"Η σχέση της κυρίας Διδώς με την οικιακή βοηθό της στηριζόταν σ’ εκείνη την πολυθρόνα, όπως η σχέση δυο εραστών στηρίζεται στο κρεβάτι. Η μικροκαμωμένη Ασιάτισσα, που την έλεγαν Λαμ, είχε πρωταρχική της έγνοια το βόλεμα της κυρίας Διδώς πάνω στην μαλακή πολυθρόνα που έγινε το λιμάνι όπου αναγκαστικά είχε αράξει η αφεντικίνα της. Αυτή η φατσούλα νόμιζες πως είχε φτιαχτεί βιαστικά από τον Θεό για να σταλεί εδώ, σ΄ αυτή την πόλη, σ΄αυτό το σπίτι, να φροντίζει αυτή τη γυναίκα. Είχε κάτι μαγικό η αύρα της και κάτι τελετουργικό η κίνησή της".
❀❀❀❀
"Πέρασα δίπλα από ένα μεγάλο περίπτερο με κρεμασμένες εφημερίδες γύρω γύρω σε ξύλινα μανταλάκια. Πλησίασα χωρίς να σβήσω τη μηχανή και κατέβηκα. Τα μανταλάκια ήταν σκουριασμένα από κοντά. Η βροχή και η πολυκαιρία άφησαν τα τρόπαια πάνω στο συρματάκι που τα έδενε με την ξύλινη υπόστασή τους. Ωστόσο, και με την κατάντια τους σαν μαραγκιασμένα φρούτα, πάλι είχαν τον ίδιο αποτελεσματικό ρόλο να κρατάνε τα πρωτοσέλιδα με τρόπο που να τα καθιστά ευανάγνωστα για τους πιθανούς αγοραστές τους. Τα παχιά μεγάλα γράμματα έκρυβαν μέσα στο μελάνι τους, μαύρο ή χρωματιστό, μια αίσθηση περηφάνιας καθώς επικύρωναν την χαώδη πραγματικότητα που έκανε κόσμο και κοσμάκη να μείνει ενεός μπροστά της. Κάποιοι τίτλοι πηχυαίοι θα έβγαζαν θυμό και αγανάκτηση και άλλοι θα ήταν κάπως πιο ασυγκίνητοι. Δεν είχα όμως καιρό να διαβάσω κανέναν άλλο τίτλο παρά μόνο τον δικό μου. Αυτόν της πείνας. Άρπαξα σβέλτα δυο σακούλια πατατάκια, τεράστια και λαμπερά, μπήκα στ’ αμάξι επιταχύνοντας όπως οι ληστές τραπεζών και εξαφανίστηκα σαν άνεμος. Τίποτα πιο επισφαλές από τη σιγουριά της τιμιότητας".
❀❀❀❀
"Κι άλλοι όπως εγώ, έφυγαν άρον άρον αφήνοντας άκλαυτους τους νεκρούς τους, ριγμένους σε πρόχειρους ομαδικούς τάφους με τα σώματα το ένα πάνω στο άλλο.
Εγώ είχα ακόμα έναν λόγο να νιώθω πιο καταδιωγμένη από άλλους που επέζησαν. Κρατούσα ένα έμβρυο μέσα μου που μεγάλωνε από το αίμα μου, αλλά δεν ήταν μόνο αίμα μου κι αυτό θα έκανε τα πράγματα για μένα πάρα πολύ δύσκολα".
❀❀❀❀
“Στην Τουρκία; Θα ήταν η τελευταία χώρα που θα σκεφτόμουν ποτέ για να πάω να ζήσω”, είπα παρακάμπτοντας την ερωτική χροιά και τη φόρτιση της ώρας εκείνης.
“Μα γιατί; Μην μου πεις ότι τρέφεις την ψυχή σου με τοξικά συναισθήματα”.
“Στην Τουρκία δεν θα πήγαινα ποτέ ούτε για τουρισμό”, φώναξα ενώ του γυρνούσα την πλάτη. “Κάνεις σαν παιδί. Σκέφτεσαι μονολιθικά και φανατικά".
Βιογραφικά στοιχεία
Η Κατερίνα Μαυρομμάτη γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1957. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Eθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση και ασχολήθηκε με την έντυπη δημοσιογραφία.
Πήρε το πρώτο βραβείο σε πανελλήνιο διαγωνισμό διηγήματος με θέμα το φανταστικό, που έλαβε χώρα στην Αθήνα, στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, το 2015.
Το μυθιστόρημά της Η ενοχή των αθώων συμπεριλήφθηκε στη λίστα των επικρατέστερων για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου.
Το μυθιστόρημά της Η ενοχή των αθώων συμπεριλήφθηκε στη λίστα των επικρατέστερων για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου.
Το βραβευμένο διήγημά της «Το παραλάλημα» περιλαμβάνεται στη συλλογή Η Αθήνα και το βιβλίο που εκδόθηκε από τον Ιανό το 2018.
www.katerinamavrommati.com
www.katerinamavrommati.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου