"Μην περιμένετε τίποτα από κανέναν, σβήστε το φως και πλαϊάστε" διάβαζα κάπου χθες και το βρίσκω ευφυές.
Και αν είστε στα κάτω σας, λεω εγώ, κάντε μια μαγκιά και γυρίστε τον κόσμο ανάποδα. Δοκιμασμένο, τσεκαρισμένο. Να χαρούμε τη στιγμή, γιατί ο χώρος και ο χρόνος είναι όσα ζούμε τώρα και πόσο εαυτό βάζουμε σε όλα, αυτό είναι και η ζωή, δε χρειάζεται περισσότερη φιλοσοφία και μεγάλες προσδοκίες.
Και όσοι από μας νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι, ας πάρουμε την έπαρσή μας και ας τη βάλουμε... κάπου πιο άνετα.
Δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει αύριο, δεν έχουμε κάνει και συμβόλαιο με τη μοίρα ότι θα είμαστε με τους ζωντανούς αύριο το πρωί.
Βλέπω καθημερινά στη δουλειά ανθρώπους να χάνονται και τους δικούς τους πίσω με ένα άδειο βλέμμα να μην μπορούν να καταλάβουν τι έγινε και γιατί. Αυτά τα βλέμματα με στοιχειώνουν περισσότερο από την ίδια την απώλεια.
Σήμερα στην απέναντι πολυκατοικία κάποια δεκατετράχρονα παιδιά έπαιζαν στην ταράτσα, παιχνίδια εφήβων και πειράγματα και τα μυαλά πάνω από το κεφάλι και όταν οι ορμόνες σου κάνουν πάρτι στο κεφάλι σου, δεν μπορείς να νιώσεις κίνδυνο και το μόνο που νιώθεις είναι παντοδυναμία. Πάνω στην τρέλα και στα γέλια, λοιπόν, ένα από τα αγόρια έπεσε από τον τέταρτο όροφο... και έγινε σύννεφο. Αυτό και σιωπή για πάντα.
Μείνανε όλοι με το άδειο βλέμμα που σας έλεγα...Και τώρα, τί;
Πήρα τους δρόμους και κάπου πιο πέρα είδα ένα κορίτσι, εφηβάκι κι αυτό, με σγουρά μακριά μαλλιά και μικρά έξυπνα μάτια...μου χαμογέλασε, ήταν ήλιος και όλα τα πρόσωπα μια ερωτευμένης άνοιξης που κάνει τσαλίμια. Μετά γύρισε το κεφάλι και κοίταζε τα πουλιά στον ουρανό... Γύριζε συνεχώς γύρω από τον εαυτό της και το αναπηρικό της αμαξίδιο, για να μη χάσει καμία λήψη απ'τη ζωή.
Τα έχασα, είμαι ασήμαντη και λίγη... Τώρα ήξερα ότι το δικό μου βλέμμα είχε όλη την ηλιθιότητα του κόσμου. Ένας κόσμος που έχει συνέχεια, έστω και με απώλειες και ακρωτηριασμένες μέρες.
Θέλετε μήπως να μιλήσουμε για κρίση; Για εκλογές; Ή μήπως για κανένα γκομενικό με χωρισμούς και δάκρυα;
Για αυτό σας λέω, πλαϊαστε και πείτε στα σκοτάδια και καμιά προσευχούλα για το παιδί στην ταράτσα, για το κορίτσι στο καρότσι...
Για τα δικά σας παιδιά...για τα παιδιά που πεθαίνουν άδικα... Πείτε και μια προσευχή για ο,τι απέμεινε μέσα μας από μια ιδέα καλοσύνης και ανθρωπιάς.
Δε χρειάζεται να πάμε σε εκκλησία και μόνο να σταυροκοπιόμαστε το Μεγαλοβδόμαδο. Ο Θεός είναι κάπου εδώ γύρω... Έχουμε μαλώσει με την ανοιχτή καρδιά και όσα σκυψίματα και να κάνουμε στα εικονίσματα, από μόνα τους δε φτάνουν.
Μπορεί να φταίνε και τα χίλια κύματα που μας έχουν χτυπήσει, μπορεί να έχουμε υποστεί σοκ και να σκλήρυναν τα μέσα μας. Σοκ...Όπως παθαίνουμε με το τηλέφωνο μέσα στη νύχτα, όταν χτυπάει δαιμονισμένα στις τρεις το πρωί ας πούμε. Ποιος μπορεί να σκεφτεί ότι κάποιος θέλει απλώς να μας πει ότι του λείπουμε;
Η δική μου ευχή και προσευχή λίγο πριν το Πάσχα, είναι να έχουμε τηλέφωνα μέσα στη μέρα ή στη νύχτα, που να μας λένε ότι μας αγαπούν και μας σκέφτονται, για να έχουμε από κάπου να πιαστούμε και κάπου στέρεα να πατήσουμε.
Εντάξει, οι ελπίδες μας βγαίνουν συχνά αληθινές, έτσι δεν είναι; Κουρασμένοι, άφραγκοι, ξέπνοοι και εξουθενωμένοι και κάτι λιγότερο από ό,τι νομίζομε, μα δε χάθηκαν όλα! Μπορούμε και καλύτερα...Όλα παίζονται, δεν είναι δεδομένο τίποτα και όλα υπό αίρεση! Ζ.Χ.
Και αν είστε στα κάτω σας, λεω εγώ, κάντε μια μαγκιά και γυρίστε τον κόσμο ανάποδα. Δοκιμασμένο, τσεκαρισμένο. Να χαρούμε τη στιγμή, γιατί ο χώρος και ο χρόνος είναι όσα ζούμε τώρα και πόσο εαυτό βάζουμε σε όλα, αυτό είναι και η ζωή, δε χρειάζεται περισσότερη φιλοσοφία και μεγάλες προσδοκίες.
Και όσοι από μας νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι, ας πάρουμε την έπαρσή μας και ας τη βάλουμε... κάπου πιο άνετα.
Δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει αύριο, δεν έχουμε κάνει και συμβόλαιο με τη μοίρα ότι θα είμαστε με τους ζωντανούς αύριο το πρωί.
Βλέπω καθημερινά στη δουλειά ανθρώπους να χάνονται και τους δικούς τους πίσω με ένα άδειο βλέμμα να μην μπορούν να καταλάβουν τι έγινε και γιατί. Αυτά τα βλέμματα με στοιχειώνουν περισσότερο από την ίδια την απώλεια.
Σήμερα στην απέναντι πολυκατοικία κάποια δεκατετράχρονα παιδιά έπαιζαν στην ταράτσα, παιχνίδια εφήβων και πειράγματα και τα μυαλά πάνω από το κεφάλι και όταν οι ορμόνες σου κάνουν πάρτι στο κεφάλι σου, δεν μπορείς να νιώσεις κίνδυνο και το μόνο που νιώθεις είναι παντοδυναμία. Πάνω στην τρέλα και στα γέλια, λοιπόν, ένα από τα αγόρια έπεσε από τον τέταρτο όροφο... και έγινε σύννεφο. Αυτό και σιωπή για πάντα.
Μείνανε όλοι με το άδειο βλέμμα που σας έλεγα...Και τώρα, τί;
Πήρα τους δρόμους και κάπου πιο πέρα είδα ένα κορίτσι, εφηβάκι κι αυτό, με σγουρά μακριά μαλλιά και μικρά έξυπνα μάτια...μου χαμογέλασε, ήταν ήλιος και όλα τα πρόσωπα μια ερωτευμένης άνοιξης που κάνει τσαλίμια. Μετά γύρισε το κεφάλι και κοίταζε τα πουλιά στον ουρανό... Γύριζε συνεχώς γύρω από τον εαυτό της και το αναπηρικό της αμαξίδιο, για να μη χάσει καμία λήψη απ'τη ζωή.
Τα έχασα, είμαι ασήμαντη και λίγη... Τώρα ήξερα ότι το δικό μου βλέμμα είχε όλη την ηλιθιότητα του κόσμου. Ένας κόσμος που έχει συνέχεια, έστω και με απώλειες και ακρωτηριασμένες μέρες.
Θέλετε μήπως να μιλήσουμε για κρίση; Για εκλογές; Ή μήπως για κανένα γκομενικό με χωρισμούς και δάκρυα;
Για αυτό σας λέω, πλαϊαστε και πείτε στα σκοτάδια και καμιά προσευχούλα για το παιδί στην ταράτσα, για το κορίτσι στο καρότσι...
Για τα δικά σας παιδιά...για τα παιδιά που πεθαίνουν άδικα... Πείτε και μια προσευχή για ο,τι απέμεινε μέσα μας από μια ιδέα καλοσύνης και ανθρωπιάς.
Δε χρειάζεται να πάμε σε εκκλησία και μόνο να σταυροκοπιόμαστε το Μεγαλοβδόμαδο. Ο Θεός είναι κάπου εδώ γύρω... Έχουμε μαλώσει με την ανοιχτή καρδιά και όσα σκυψίματα και να κάνουμε στα εικονίσματα, από μόνα τους δε φτάνουν.
Μπορεί να φταίνε και τα χίλια κύματα που μας έχουν χτυπήσει, μπορεί να έχουμε υποστεί σοκ και να σκλήρυναν τα μέσα μας. Σοκ...Όπως παθαίνουμε με το τηλέφωνο μέσα στη νύχτα, όταν χτυπάει δαιμονισμένα στις τρεις το πρωί ας πούμε. Ποιος μπορεί να σκεφτεί ότι κάποιος θέλει απλώς να μας πει ότι του λείπουμε;
Η δική μου ευχή και προσευχή λίγο πριν το Πάσχα, είναι να έχουμε τηλέφωνα μέσα στη μέρα ή στη νύχτα, που να μας λένε ότι μας αγαπούν και μας σκέφτονται, για να έχουμε από κάπου να πιαστούμε και κάπου στέρεα να πατήσουμε.
Εντάξει, οι ελπίδες μας βγαίνουν συχνά αληθινές, έτσι δεν είναι; Κουρασμένοι, άφραγκοι, ξέπνοοι και εξουθενωμένοι και κάτι λιγότερο από ό,τι νομίζομε, μα δε χάθηκαν όλα! Μπορούμε και καλύτερα...Όλα παίζονται, δεν είναι δεδομένο τίποτα και όλα υπό αίρεση! Ζ.Χ.
Εξαιρετικό! Ευχαριστούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή