ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΙΑΣ - ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

i. ΜΕΝΟΣ

Τον έρωτα όσο ζεσταίνουν
πλήθη πουλιών αγγέλων.
Τον έρωτα όσο ζεσταίνεις φως
γλυκό απ' τη δική μας πόλη.
Με αστραπές κάθε αλύγιστου,
με τους ήχους της πλεύσης,
για να πονούν σκιών στρατιές
μυρμηγκιών.

Αδάμαστοι στο δρόμο
να αιωρείται το λευκό και το αθάνατο,
ως μέσα στη γραμμή του ορίζοντα
όπου μοιράζεται
ξανά και ξανά το αιώνιο,
χωρίς γαβγίσματα,
μικρών ή μεγάλων σκυλιών
στην έντρομη νύχτα.

Απωθεί,
συνωστίζεται η Νέμεσις
κι ένα μαύρο κοράκι,
αυτό που πάντα μιλά,
όταν το στερέωμα πολλαπλά ανοίγει.

05-04-2019/Δ.Κ

ii. ΣΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΜΙΑΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

Όλα τα δικά σου πονούν
το βάθος των γραμμάτων
τέχνη που κάνεις θαύματα
*******
Ιδέες επιμένουν
πέλαγα που ξαναγυρίζουν
*******
Πυκνοί στίχοι πλέκουν στεφάνια
με ρυτίδες πιο σκληρής εποχής
με σκιές γενιές με ρόζους
*******
Ανάστατοι θρύλοι
γεννιούνται υποψίες
των θεών
των ρημαγμένων
των θαυματουργών.
*******
Βγάζεις πόρισμα άκακη γειτονιά των ονείρων
*******
Δε βρίζεις
δεν κοπιάζεις
φθονείς σειρήνα
********
Μια φορά τιμωρείς
ο λύκος
πάνω απ' τη γαλήνη
σκάει
*********
Δεν μπορείς να με ξεχνάς
θάλασσα άστεγη
πεταλούδα των ουρανών.

05-04-2019/Δ.Κ

iii. Η γέφυρα

Δεν αργώ με όλα τα καλά
με όλα τα περιφρονημένα.

Όλοι οι θεοί κάνουν βήματα
πηγαίνουν στα κύματα
προσφέρουν σε όλους
ρόδα πιο θαυμαστά
άλλα στον αιώνα
άλλα ελεύθερα.

Ποιος δήμιος κοιτάς
ποιος που αναστατώνεις;

Ανάσα απ’ το γεμάτο φιλί
γέφυρα από χρυσή κλωστή
κρεμασμένη από άλλο σύνθημα
έχεις η πληγή θανάτων μέλι.

Έχεις ελαιώνες
τους κρύβεις
τους ονομάζεις
αιώνες προδομένους.

Δεν αργώ
λίγη η ώρα
δεν αργώ
ως το φιλί
του δικού μου
χυμένου ιδρώτα.

Ζω στο σώμα
πολύχρωμη κοιτίδα
την πορφύρα σηκώνω.

Ζω στη σκιά
με άλλο σκήπτρο
τώρα και το μίσος
όλο
γέφυρα που δε γέρασες.

05-04-2019/Δ.Κ



Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο