Η ψυχή μου βιάζεται...
Μισώ τα ερωτηματικά...τα μυστήρια...τα θολά τοπία και τους γρίφους...μισώ τις αποχρώσες ενδείξεις του εάν, του μήπως και του ίσως, που κερδίζουν το χρόνο τους, ροκανίζοντας ανελέητα το δικό μου...
Μισώ τη δειλία και την αναποφασιστικότητα με την επίφαση της σωφροσύνης και της σοφίας...τις κραυγαλέες δηλώσεις και την «τόσο ...όσο...» στάση ζωής που τις ακυρώνει...
Μισώ το αμετάβλητο σε όλους τους αριθμούς και τα πρόσωπα «εγώ» ... μισώ τις απαξιωμένες παράπλευρες απώλειες και τις εκ του ασφαλούς επιλογές με διασφαλισμένη την έξοδο κινδύνου... μισώ τις καβάτζες
και τα ντουλάπια ασφαλείας...
Μισώ τις ψυχαναγκαστικές και χειριστικές σχέσεις... μισώ τις ανόητες προκλήσεις και τους επιπόλαιους αυτοσχεδιασμούς για ακροβασίες και ρίσκα δυο νούμερα μεγαλύτερα από τις αντοχές μου...μισώ τα αμαχητί παραχωρημένα δικαιώματα και τις άνευ ανταλλάγματος υποθήκες...
Μισώ τα ανεκπλήρωτα συναισθήματα και τις επιθυμίες που υπολανθάνουν ...μισώ τα συσσωρευμένα απωθημένα ...τις ημιτελείς υποθέσεις... τα οφειλόμενα και τα τεφτέρια...
Μισώ τις δεύτερες ευκαιρίες, που προδίδουν και την πρώτη...όσο μισώ και την προσωρινή εκεχειρία της συγνώμης, που επαναλαμβάνεται τόσες φορές, όσα και τα ατοπήματα που την προκαλούν...
Μισώ ''αυτό που δε με σκοτώνει'' ...αφού δε ''με κάνει πιο δυνατή'', αλλά κουρέλι ψυχικό και σωματικό... όπως μισώ και το ''να παθαίνω για να μαθαίνω''... γιατί γνωρίζω καλά ότι ο επιλεκτικός (κατά το δοκούν) σκληρός μου δίσκος , υποκινούμενος από τα πάθη μου, αρνείται να καταχωρήσει τα λάθη μου ως εμπειρικά διδάγματα για μελλοντική χρήση...όπως μισώ και ''την αξία του ταξιδιού και όχι τόσο του προορισμού''... αφού το εισιτήριό μου σ΄αυτή την παλιοζωή δε γράφει αν ταξιδεύω με κρουαζιερόπλοιο στην Γαλλική Ριβιέρα ή με το Μουτζούρη στην Πέρα Παναγιά...
Μα πιο πολύ μισώ τη λέξη υπομονή...
και όσο ''εμπρός κοιτάζω τ’ αναμμένα μου κεριά και δεν θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω, τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει'' [του δικού μου Καβάφη]
...τόσο εμένα η ψυχή μου βιάζεται...
Εδώ και τώρα ταμείο λοιπόν...
Και όλα τα νοσηρά...στον κάδο των συναισθηματικών μου αποβλήτων...
[Β.Γ. ✍️ 06-04-2019]
Από Η μικρή γλωσσού
Μισώ τα ερωτηματικά...τα μυστήρια...τα θολά τοπία και τους γρίφους...μισώ τις αποχρώσες ενδείξεις του εάν, του μήπως και του ίσως, που κερδίζουν το χρόνο τους, ροκανίζοντας ανελέητα το δικό μου...
Μισώ τη δειλία και την αναποφασιστικότητα με την επίφαση της σωφροσύνης και της σοφίας...τις κραυγαλέες δηλώσεις και την «τόσο ...όσο...» στάση ζωής που τις ακυρώνει...
Μισώ το αμετάβλητο σε όλους τους αριθμούς και τα πρόσωπα «εγώ» ... μισώ τις απαξιωμένες παράπλευρες απώλειες και τις εκ του ασφαλούς επιλογές με διασφαλισμένη την έξοδο κινδύνου... μισώ τις καβάτζες
και τα ντουλάπια ασφαλείας...
Μισώ τις ψυχαναγκαστικές και χειριστικές σχέσεις... μισώ τις ανόητες προκλήσεις και τους επιπόλαιους αυτοσχεδιασμούς για ακροβασίες και ρίσκα δυο νούμερα μεγαλύτερα από τις αντοχές μου...μισώ τα αμαχητί παραχωρημένα δικαιώματα και τις άνευ ανταλλάγματος υποθήκες...
Μισώ τα ανεκπλήρωτα συναισθήματα και τις επιθυμίες που υπολανθάνουν ...μισώ τα συσσωρευμένα απωθημένα ...τις ημιτελείς υποθέσεις... τα οφειλόμενα και τα τεφτέρια...
Μισώ τις δεύτερες ευκαιρίες, που προδίδουν και την πρώτη...όσο μισώ και την προσωρινή εκεχειρία της συγνώμης, που επαναλαμβάνεται τόσες φορές, όσα και τα ατοπήματα που την προκαλούν...
Μισώ ''αυτό που δε με σκοτώνει'' ...αφού δε ''με κάνει πιο δυνατή'', αλλά κουρέλι ψυχικό και σωματικό... όπως μισώ και το ''να παθαίνω για να μαθαίνω''... γιατί γνωρίζω καλά ότι ο επιλεκτικός (κατά το δοκούν) σκληρός μου δίσκος , υποκινούμενος από τα πάθη μου, αρνείται να καταχωρήσει τα λάθη μου ως εμπειρικά διδάγματα για μελλοντική χρήση...όπως μισώ και ''την αξία του ταξιδιού και όχι τόσο του προορισμού''... αφού το εισιτήριό μου σ΄αυτή την παλιοζωή δε γράφει αν ταξιδεύω με κρουαζιερόπλοιο στην Γαλλική Ριβιέρα ή με το Μουτζούρη στην Πέρα Παναγιά...
Μα πιο πολύ μισώ τη λέξη υπομονή...
και όσο ''εμπρός κοιτάζω τ’ αναμμένα μου κεριά και δεν θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω, τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει'' [του δικού μου Καβάφη]
...τόσο εμένα η ψυχή μου βιάζεται...
Εδώ και τώρα ταμείο λοιπόν...
Και όλα τα νοσηρά...στον κάδο των συναισθηματικών μου αποβλήτων...
[Β.Γ. ✍️ 06-04-2019]
Από Η μικρή γλωσσού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου