Μην γκρινιάζετε τόσο που θα κάνετε Πάσχα με τους δικούς σας στο χωριό. Κάποιοι δεν έχουν ούτε χωριό, ούτε μαμά, ούτε μπαμπά. Συνήθως τους εκτιμούμε μετά που είναι αργά και καταλαβαίνουμε πόσες στιγμές χάσαμε και δε νιώσαμε όσα μπορούσαμε.
Συνήθως καταλαβαίνουμε τι χάσαμε, όταν κοιτάμε τον κόσμο μέσα από ένα παράθυρο κάποιου Νοσοκομείου. Και όταν βλέπουμε στο κινητό μας επαφές αγαπημένων μας, που δεν υπάρχουν πια κοντά μας.Τότε δε ζηλεύουμε τίποτα και κανέναν, μόνο συνοψίζουμε και προσευχόμαστε και ευχόμαστε να ξυπνήσουμε και όλα να είναι όπως πριν. Μόνο που τίποτα δε θα είναι όπως πριν. Είμαστε δεμένοι με έναν κοινό κόμπο και πάντα θα ψάχνουμε να βρούμε την άκρη του.
Το λέω μήπως και προλάβω και σώσω κάτι, για σας, για μένα... Ίσως να λέω και μούφες, μπορεί. Αλλά νομίζω ότι οι λέξεις πρέπει να λέγονται έγκαιρα, να λέγεται το "Σε αγαπάω" ασυναίρετο και στρογγυλό, να λειαίνει τις προεξοχές που αγκυλώνουν την ψυχή. Οι λέξεις πρέπει να λέγονται και να ακούγονται, είναι ζωντανές, έχουν χαρακτήρα, ψυχή, πρόσωπο, μάτια, έχουν και χέρια που αγκαλιάζουν σφιχτά και μετά δεν υπάρχει φόβος.
Αγαπώ πολύ τους ανθρώπους, τους νοιάζομαι... Αγαπώ πολύ και το μαύρο χρώμα και μεγάλωσα με την πεποίθηση ότι είναι το χρώμα από το φουστάνι που φόραγε μια απ τις Μοίρες που ήρθε τη νύχτα που γεννήθηκα πάνω από την κούνια μου. Τώρα μπορεί να ήταν και η γιαγιά μου ή η νονά μου, αλλά μεγάλωσα με όμορφα παραμύθια. Μύθια και αλήθεια που μπλέκουν όμορφα την πραγματικότητα με τις επιθυμίες των απλών ανθρώπων της υπαίθρου, με τα βάσανα και τους καημούς τους. Ο καθένας, βλέπετε, με τις ιστορίες του και... τα τραύματά του.
Πάσχα στο χωριό και η μυρωδιά από την Πασχαλιά στην αυλή να σου σπάει τη μύτη. Φωνές κοριτσιών ντυμένες Μυροφόρες ακούγονται να ψέλνουν στον Επιτάφιο "Ω Γλυκύ μου Έαρ": ειλικρινά δεν ξέρω μερικές φορές, πού χρωστάμε την ευγνωμοσύνη μας για αυτά τα δώρα. Για το νεράκι της ζωής, που χωρίς αυτό θα κιτρινίσουν οι άκρες μας και μετά θα μαραθούμε!
Συνήθως καταλαβαίνουμε τι χάσαμε, όταν κοιτάμε τον κόσμο μέσα από ένα παράθυρο κάποιου Νοσοκομείου. Και όταν βλέπουμε στο κινητό μας επαφές αγαπημένων μας, που δεν υπάρχουν πια κοντά μας.Τότε δε ζηλεύουμε τίποτα και κανέναν, μόνο συνοψίζουμε και προσευχόμαστε και ευχόμαστε να ξυπνήσουμε και όλα να είναι όπως πριν. Μόνο που τίποτα δε θα είναι όπως πριν. Είμαστε δεμένοι με έναν κοινό κόμπο και πάντα θα ψάχνουμε να βρούμε την άκρη του.
Το λέω μήπως και προλάβω και σώσω κάτι, για σας, για μένα... Ίσως να λέω και μούφες, μπορεί. Αλλά νομίζω ότι οι λέξεις πρέπει να λέγονται έγκαιρα, να λέγεται το "Σε αγαπάω" ασυναίρετο και στρογγυλό, να λειαίνει τις προεξοχές που αγκυλώνουν την ψυχή. Οι λέξεις πρέπει να λέγονται και να ακούγονται, είναι ζωντανές, έχουν χαρακτήρα, ψυχή, πρόσωπο, μάτια, έχουν και χέρια που αγκαλιάζουν σφιχτά και μετά δεν υπάρχει φόβος.
Αγαπώ πολύ τους ανθρώπους, τους νοιάζομαι... Αγαπώ πολύ και το μαύρο χρώμα και μεγάλωσα με την πεποίθηση ότι είναι το χρώμα από το φουστάνι που φόραγε μια απ τις Μοίρες που ήρθε τη νύχτα που γεννήθηκα πάνω από την κούνια μου. Τώρα μπορεί να ήταν και η γιαγιά μου ή η νονά μου, αλλά μεγάλωσα με όμορφα παραμύθια. Μύθια και αλήθεια που μπλέκουν όμορφα την πραγματικότητα με τις επιθυμίες των απλών ανθρώπων της υπαίθρου, με τα βάσανα και τους καημούς τους. Ο καθένας, βλέπετε, με τις ιστορίες του και... τα τραύματά του.
Πάσχα στο χωριό και η μυρωδιά από την Πασχαλιά στην αυλή να σου σπάει τη μύτη. Φωνές κοριτσιών ντυμένες Μυροφόρες ακούγονται να ψέλνουν στον Επιτάφιο "Ω Γλυκύ μου Έαρ": ειλικρινά δεν ξέρω μερικές φορές, πού χρωστάμε την ευγνωμοσύνη μας για αυτά τα δώρα. Για το νεράκι της ζωής, που χωρίς αυτό θα κιτρινίσουν οι άκρες μας και μετά θα μαραθούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου