ΒΕΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ "Συγχωροχάρτι και ελπίδα..."

Σάμπως η αναλγησία και η απανθρωπιά ολόκληρου τούτου του παλιόκοσμου, να ντροπιάστηκε μπροστά σε αυτά τα δύο παιδικά μάτια που τον κοιτούν με συγκατάβαση και καλοσύνη...

Και οι ψυχές εξαγνίστηκαν...και όλη βρωμιά ξεπλύθηκε...
Και οι πληγές επουλώθηκαν...και τα δάκρυα έσταξαν γιατρικό στη σήψη...και τα λόγια τα βαριά έγιναν βάλσαμο και εξομολόγησαν συνειδήσεις...

Και το μοίρασμα έγινε μάννα εξ ουρανού στον πεινασμένο για ψωμί και στο διψασμένο για αγάπη... και όπως το θαύμα «του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων» και το νερό της Κανά που έγινε κρασί...χόρτασε το σώμα και ξεδίψασε την ψυχή...

Και άσφαιρα τα όπλα, φορέσανε λουλούδια στην κάνη τους... για να μη σημαδέψουν ξανά αδέρφια...μόνο να ικετέψουν τον ουρανό...και ο ουρανός μαλάκωσε το θυμό του, ντύθηκε το απέραντο γαλάζιο και ξόρκισε τα αστραπόβροντα και τους κεραυνούς ...

Και οι τρικυμίες υποτάχτηκαν... και οι θάλασσες γαλήνεψαν... αγκάλιασαν γιαλό γιαλό τα χάρτινα παιδικά καραβάκια και ακούμπησαν στις αμμουδιές τους πλουμιστά κοχύλια... και ορκίστηκαν να μην ξεβράσουν ξανά τον ξεριζωμό και το θάνατο...

Και η χαρά πλημμύρισε τη στεγνή και άγονη ζωή ημών των φευγαλέων και παρεπίδημων στη ματαιότητά μας...

Και τότε ο χρόνος ο φονιάς πέταξε το μαχαίρι το δίκοπο και στάθηκε να κοιτά, σάμπως να μην αντέχει ούτε και αυτός να αγγίξει αυτήν την ομορφιά...

Συγχωροχάρτι και ελπίδα...

[Βέρα Γιαννακοπούλου ✍️
Πρώτη δημοσίευση στη σελίδα ''η μικρή γλωσσού''
στις 20-04-2019]

 Από Η μικρή γλωσσού