ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΟΛΑΔΑΣ "Απόλυτο Ον"

Εγκατέλειψα κάθε ταύτιση με το μυαλό μου
στάθηκα εκεί ψηλά στην κορυφή του λόφου,
σε αγνάντεψα,
αποστασιοποιήθηκα από τον εαυτό μου
είδα την ευγενική σου ψυχή να χορεύει στα λιβάδια,
σε αγάπησα...
Πλησίασα με δέος την ανθρώπινη υπόσταση σου
το σμιλεμένο σου κορμί διαγραφόταν
κάτω από το αέρινο λινό λευκό φόρεμα σου
σε πλησίασα, ένοιωσα την μαγεία της ύπαρξη σου,
σε πόθησα...
Σου μίλησα με λόγια απαλά και ήρεμα μην σε τρομάξω
εσύ μου μίλησες με σύνεση ώρα πολύ,
θαύμασα τον καλλιεργημένο σου νου,
ερωτεύθηκα την ευφυΐα σου...
Από εκείνη την στιγμή ξέφυγα
από τον χώρο και τον χρόνο
ότι ήταν απόλυτα δικό μου
σου το παραχώρησα...
Σώμα, μυαλό, ψυχή,
σου τα εκχώρησα, θυσία στον έρωτα μου,
ο ήλιος μου ήσουν εσύ
και ήσουν μέσα στην σκέψη μου...
Σε κοιτούσα και τα μάτια μου
έχαναν την ικανότητα να βλέπουν,
ήσουν ο ήλιος το απόλυτο φως
και ήσουν παρά πολύ για μένα...
Δεν ήμουν συνηθισμένος σε τόσο πολύ φως
έκλεισα τα μάτια και σε αποδέχτηκα,
ταυτίστηκα μαζί σου,
διαλύθηκαν όλες μου οι αμφιβολίες...
Το εκκρεμές του δικού μου νου
πάλλονταν μεταξύ λογικού και παραλόγου,
ο νους μου έλιωσε, εξατμίστηκε σαν σε πλησίασα,
και εσύ ήσουν το απόλυτο ον, η πιο όμορφη ύπαρξη...
Μια ανάσα ένας χτύπος της καρδιάς
χωρίς παρελθόν, χωρίς μέλλον, χωρίς παρόν...
Ξέρω πως αντιφάσκω με τον εαυτό μου
ίσως γιατί είμαι απεριόριστος...

Αντώνης Σαμολαδάς