ΑΡΕΤΗ ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ "ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ Κ .Π. ΚΑΒΑΦΗ"

Ευλογημένες οι λέξεις που συν- ομιλίας γέφυρα γίνονται, αγαπημένε μας Αλεξανδρινέ.
Τις πήρε η καρδιά σου, τις άδραξε η γραφίδα σου κι έτσι αέναα θα υπάρχεις, πολύτιμος μπούσουλας και καθοδηγητής ζωής.
Ευγνωμωνώ σε,
που μέσα από τους στίχους σου, αποκύημα εμβριθούς παρατήρησης των έξω και βαθιάς ενδοσκόπησης και ανάδυσης λαθών και εμπειριών, διακτινίζεις αλήθειες και ανοίγεις μονοπάτια για να διαβεί η γνώση μας, η σκέψη μας και η καρδιά μας.
Δεν δυνήθηκα πάντα ν' ακολουθήσω τις Υποθήκες σου .
Θρήνησα και θρηνώ
"με των δειλών τα παρακάλια" τις Αλεξάνδρειες που χάνω.
Εξέθεσα εαυτήν
"μες την πολλή συνάφεια του κόσμου"
Δείλιασα να πω
"το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι" όταν έπρεπε.
Επέτρεψα "να κτίσουν τείχη" γύρω μου και να με παγιδεύσουν.
Όμως.!
"Βγήκα στον δρόμο"
για τις Ιθάκες μου .
Έμαθα να "φυλάω Θερμοπύλες"
Συνειδητοποίησα ότι ουτοπία είναι να ζεις "περιμένοντας τους βάρβαρους".
Βίωσα τον σπαραγμό της κάθε "Μάννας Μάρτυσσας" ,
που "ούτε δεκαεπτά μέρες" ζει τα παιδιά της.
Έκλαψα μαζί με τον Βάλιο και τον Ξάνθο, "τα άλογα του Αχιλλέως"
για τον θάνατο όλων των Πατρόκλων και την ματαιότητα της ζήσης.

Σε ευχαριστούμε, ΔΑΣΚΑΛΕ,
για τα εξαίσια δώρα που μας κληροδότησες.

Αρετή Γουργιώτου

Από την συμμετοχή μου στο συλλογικό έργο.
" Συνομιλώντας με τον Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ"