ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΤΟΥΣΗ " Ατιτλο "

Αιώνες τώρα περπατάς στη γη
μ' ένα βαρύ σταυρό στον ώμο.
Με τον κόκκινο ιδρώτα της αγωνίας...
Αιώνες τώρα ένα στεφάνι δόξας
τρυπάει το ωραίο σου μέτωπο
και σκιάζει το πονεμένο σου βλέμμα.
Όχι για το δικό σου σταυρό...μα
για το πλήθος από σταυρούς
που σκεπάζουν τη γη...
Σταυροί της θλίψης,
του επικείμενου θανάτου...
της πείνας
της ορφάνιας
του πολέμου
της μοναξιάς
της αδικίας.
Σταυροί από πάθη φτιαγμένοι,
βαρείς στις πλάτες των ανθρώπων.
Σταυροί...
Άλλοι σ' ακολουθούν
κι άλλοι μοναχικοί πορεύονται...
Κι εσύ προχωράς.
Ως το θάνατο.
Ως το μέγα πάθος.
Ως τον τάφο.
Ως την Ανάσταση.

Ανάσταση!
Αιώνες τώρα τη δείχνεις.
Αιώνες τώρα πορεύεσαι
μαζί μας σε πορείες προς Εμμαούς.
Μα δε σε γνωρίζουμε.
Και γεμάτοι απορία προχωράμε.
Και είσαι δίπλα μας...
Μα δε σε αναγνωρίζουμε...
Ας ήταν να σε ένιωθε η καρδιά μας.
Ας ήταν να ακούγαμε τη φίλη,
τη γλυκύτατη φωνή σου
που αψευδώς μας υπόσχεται
ότι θα είσαι μαζί μας
μέχρι τερμάτων αιώνος...
με σταυρό, αλλά και με Ανάσταση
και με Ζωή!

Μ. Κ.

Ο πίνακας του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου.