Σάββατο 20 Απριλίου 2019

ΛΙΑ ΣΙΩΜΟΥ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΡΓΟ


Η Λία Σιώμου ( Λία Αντωνοπούλου ) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Απεφοίτησε από το Χημικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετέπειτα ήλθε στο Michigan State University για μεταπτυχιακές σπουδές στην Βιοχημεία όπου και επήρε το δίπλωμά της (Μαster of Science).
Εργάσθηκε ως ερευνήτρια στο Michigan State University και στο Northwestern University στο Evanston Illinois
Επί 18 χρόνια εργάσθηκε ως επιστήμων στο Υπουργείο Ενεργείας της Αμερικής (U.S Department of Energy) στο Argonne National Laboratory, στα προάστια του Σικάγου.

Η Λία έχει δημοσιεύσει έξι ποιητικές συλλογές, Ερωδιού η Κατοικία και Αλκυονίδες (Εκδόσεις Δωδώνη 2001), και Μαγιοστέφανο, Σπονδή Ονείρου, Εν γη Ερήμω και Attica
(Εκδόσεις Γαβριηλίδης , 2003, 2006, 2,007, 2014).

Οι συλλογές της συγκέντρωσαν πολύ καλά σχόλια από διακεκριμένους ποιητάς και λογοτέχνας στην Ελλάδα. Δύο άρθρα δημοσιευθέντα στην Chicago Greek Star, την καλύτερη εφημερίδα της Ελληνοαμερικανικής κοινότητος στην περιοχή του Σικάγου έδωσαν εις βάθος ανάλυση του έργου της.
Αντιπροσώπευσε την Ελληνική ποίηση στον εορτασμό “Field of Light.” για ποίηση και μουσική που έγινε στις 24 Ιουνίου 2015 στο Field Museum του Σικάγου. Ο παγκοσμίως γνωστός Ιταλός artist Marco Nero Rotelli οργάνωσε την παρουσίαση προς τιμήν του Dante Alleghieri και του επικού του ποιήματος Ἡ Θεία Κωμωδία῾.
Αρκετά της ποιήματα έχουν μελλοποιηθεί από τον καθηγητή  του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και συνθέτου Δόκτωρος Αθανασίου Ζέρβα. Ο Δόκτωρ Ζέρβας τα έχει παρουσιάσει σε κονσέρτα στην περιοχή του Σικάγου, στο Athens Conservatory, Northwestern University, Chicago State University, Univ. of Thessaloniki, και στο Odeion School of Music in Skokie.

To Hellenic Heartbeat Media (TV,Radio,Web) έχει παρουσιάσει στην Τηλεόραση δύο φορές συνδιαλέξεις της Λίας Σιώμου σχετικές με την ποίησή της . Τα προγράμματα είναι και στο  you tube.
  
 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Από την Συλλογή "Αλκυονίδες"


Λία Σιώμου -  Αλκυονίδες  
Εκδόσεις - Δωδώνη, 2001
Είδος - Ποιητική συλλογή
Σελίδες - 76
Διαστάσεις - 24x17εκ.
ISBN-13 978-960-385-079-3

i.Μια λίγη θάλασσα 

Μια λίγη θάλασσα ανάμεσά μας
και μια αγάπη σαν ουρανός
και κάτι γλάροι απ᾽ τα όνειρά μας 
λες είνα᾽ειρήνης χαιρετισμός
Κάποια ανία, ένα νυχτέρι
αστέρι ελπίδας λες και ζητώ
Σαν ηλιαχτίδα μια σκέψη μένει
σιμά σε φέρνει, σ᾽αποζητώ

Τι κι᾽αν γυρίζω στη γη μονάχη
πάντα προσμένω τον ερχομό
Σ᾽ ανατολής ρόδινη άκρη
μ᾽αγέρι σμίγω και σε ζητώ

Γλάροι πελάγου, θαλασσοπούλια
παιχνίδι ανέμου με το νερό
Οι σκέψεις μύρο λες από γιούλια
στ᾽όνειρο γέρνω και σε φιλώ
Σεπτέμβρης 1999
Ζάκυνθος
         
ii.Ο Γλάρος

Δεν μ᾽ έλουσαν τα όνειρά μου 
απόψε αστέρια
δεν μ᾽έντυσε η αγάπη σου 
πούλιες κι αυγερινούς
Με ξύπνησαν φωνές 
απ᾽τ᾽ανοιξιάτικα τα περιστέρια
Μ᾽αγκάλιασαν μυρτιές 
σε κάτι εσπερινούς

Δεν ήτανε της μοίρας μου 
στους δρόμους σου να γίνω φάρος
Δεν ήμουν ένα απ᾽ τ᾽άστρα σου
τις νύχτες τις γλυκές
Εγινα λίγο μοναχά
της ζήσης σου ένας γλάρος
Μιας πεταλούδας ίσκιος
σε ποθητές πηγές

Δεν μ᾽ ἔφερε ο άνεμος 
στα πόδια σου ένα φύλλο
Δεν μ᾽έκαν᾽ η βροχή 
ζωής νερό για σε, πηγή, κρουνό

Ηταν της μοίρας να γενώ
ο ίσκιος σου στον ήλιο
ένα αστέρι π᾽έλαμψε 
για σε στον ουρανό
22 Δεκεμβρίου 1995
          
iii.Μια θύμηση

Κουκίδες της άμμου, μικρές, χρυσωπές
του ήλιου λουσμένες την λάμψη
Του νου μου θαρρείς αναμνήσεις παλιές
σε βράχων ρωγμές χαραγμένες

Μια θύμηση όλα πως μένουν στην γη
Μια λάμψη απ᾽αστέρι που σβύνει
Δάκρυα , γέλια, αγάπης καημοί
το ζουν της καρδιάς το φυτίλι
Απρίλης 2000

 Από την Συλλογή "Ερωδιού η Κατοικία"


Λία Σιώμου - Ερωδιού η κατοικία
Εκδόσεις - Δωδώνη, 2001
Είδος - Ποιητική συλλογή
Σελίδες - 76
Διαστάσεις - 24x17εκ.
ISBN-13 978-960-385-079-3

i.Να ᾽ ναι δικά μου;

Να ᾽ ναι δική μου η θάλασσα, ο ήλιος και τ᾽αστέρια
Να ᾽ ναι δικό το χάραμα στην άκρη τ᾽ουρανού;
Να ᾽ ναι δικός ο άνεμος που γυροφέρνει αγέρια
να ᾽ναι δική μου η πασχαλιά π᾽ανθεί μεσ᾽τους αγρούς;

Να ᾽ναι δικός μου ο γιαλός, ο γλάρος κι η χαρά του
ναν ᾽ ναι δικό μου τ᾽όνειρο της γης τ᾽απατηλό;
Και οι σκιές, οι θύμησες, οι ανταύγειες στην ματιά σου
ναν ᾽ναι δικές μου άραγε στης ζήσης τον καημό;

Ναν ᾽ ναι δική μου η θάλασσα που γέρνει στ᾽ακρογιάλι
ο ουρανός π᾽αγκάλιασε ανθρώπου την ματιά
ψιθυρισμοί, θροίσματα στου δάσους την αγκάλη
Ναν ᾽ναι δικά τ᾽αερικά που τρέφουν την χαρά;

***
Να ᾽ η αγάπη πέρασμα μιας συμπληγάδας πέτρας
το μίλημα στον άνεμο, φιλί απ᾽ το νερό;
Το νούφαρο που άνθισε στο χώμα μιας γης χέρσας
ασφὀδειλο της ζήσης μας με ριζικό πικρό;

Ιούλιος 1996


ii.Μιλήματα του νερού

Την αγάπη μου έπνιξα θάλασσα
σ᾽αμουδιές, σε βαθιά ακρογιάλια
Τα όνειρά μου τα έπνιξα θάλασσα
κουρασμένη η καρδιά μου για άλλα

Μυστικά σου ψιθύρισα θάλασσα
και οι γλάροι τα πήραν μακριά μου
Στον αφρό την πικρία ελίκνισα
ανεμώνες νερού τα όνειρά μου

Στα βαθιά, τα ανήλια τα πλάτη σου
την χαρά μου τα φύκια την κρύψαν
Η αλμύρα σου λες κι᾽αποστείρωσε
την πληγή που ᾽ χε μείνει στα στήθια

Την αγάπη μου κοίμισα θάλασσα
με τραγούδια πουλιών και με ρείκια
Την αφάπη μου σου ᾽ δωσα θάλασσα
τις ελπἰδες, την θλίψη, την πίκρα

Τέλη Ιουλίου 1997
Oregon Coast

iii.Επιτάφιος

Και πάλι θα περάσει ο Επιτάφιος
στης άνοιξης την ώρα, την νυχτιά
Στα μύρα της βραδιάς της ανοιξιάτικης
Σ᾽ εαρινής εσπέρας την δροσιά

Ελπίδες θε να δω να γυροφέρνουνε
μ᾽άνθια μπλεγμένες στην πικρή πομπή
Ελπίδες με γιούλια κια βιόλες θαμμένες
Ελπίδες και βιόλες
που μέσα μου ζουν μυροβόλες

Και πάλι θα περάσει ο Επιτάφιος
και οι κομπάρσοι με κεριά θ᾽ ακολουθούν
Θα κλαίνε τα χαμένα όνειρα
Ανάσταση την νύχτα θα ζητούν

Κάπου εκεί στα λούλουδα θε να ᾽κρυψα
κάποιας αγάπης μύρο και δροσιά
Σε κάποιο γιούλι του Μαγιού
σαν δρόσο θα ᾽σταξα, τα δάκρυα
που κυλάν απ᾽ την ματιά

Και πάλι θα περάσει ο Επιτάφιος
μες στα στενά σοκάκια, την γλυκιά βραδιά
Μια μπάντα θε να παίζει θύμισες
για γλυκασμό στα μύχια, στην καρδιά

Με το κουβούκλιο λες
πέρασεκι᾽η ζήση μου
Σε μια πομπή με μουσική
και μ᾽ άνθια στολισμενη
Με την καρδιά πικρή
σαν βιόλα μαραμένη
Με την καρδιά μου άγρυπνη
Ανάσταση να περιμένει
6 Μαρτίου, 1999
 
  Από την Συλλογή " Μαγιοστέφανο"

Λία Σιώμου - Μαγιοστέφανο
Εκδόσεις  - Γαβριηλίδης , 2003
Είδος - Ποιητική συλλογή
Σελίδες - 7ο
Διαστάσεις - 26x18εκ.
i.Κείνα τα χρόνια

Φέρε μου μ᾽ έναν άνεμο
τις θύμησες του νου σου
και με την αύρα της αυγής
φέρε μου τα τραγούδια
Κείνα τα χρόνια πέρασαν
τα χρόνια μας τα λίγα

Φέρε τις θύμισες σε με
μ᾽αγγέλων τα χερουβικά
και με ανέμων τα φτερά
φέρε μου τα τραγούδια
Κείνα τα χρόνια πέρασαν
τα χρόνια μας τα λίγα

Φέρε μου με τ᾽απόβραδο
τα μυστικά της μνήμης
Σκέψεις παλιές, φύλλων σκιές
αγκάλιασμα ειρήνης
Σαν φάντασμα μεσ᾽την σκιά
και σαν του νου μπαλάντα
Τραγούδα μου τον έρωτα
που ζει σε μας για πάντα

*** Set to music by composer Athanasios Zervas


ii.Το Τραγούδι

Εφερ᾽ο άνεμος τραγούδι στην νυχτιά
τραγούδι, άσμα των ασμάτων, ύμνο
σαν μελωδία αγγελική στη σιγαλιά
νανούρισμα γλυκό στον φευγαλαίο ύπνο

Γέμισαν νότες του μυαλού την ερημιά
χορδές, κιθάρες και γλυκόλαλα βιολιά
Σύραν οι θύμησες χορό με την φωνή της λύρας
τσιγγάνες, γυφτοπούλες θύμησες
οι μάγισες της μοίρας

Χόρεψ᾽ο αγέρας τα κλαδιά τηε φοινικιάς
κλειδιά του Σολ στον ουρανό τα μαυροπούλια
Τσιγγάνες γύφτισες με σύραν στον χορό
και γυφτοπούλες θύμισες μου φίλησαν τα χείλια

Και μια μελαχρινή, μια γυφτοπούλα όμορφη. μικρή
κρατούσε στο χεράκι της και χτύπαγε το ντέφι
Σεργιάνιζαν στον άνεμο πάθη, κορδέλλες και καημοί
και το μικρό κορμάκι της το τύλιγε μια μέθη

Τα ποδαράκια της κι᾽αυτά λες με φτερά
μια κάποια στριφογύριζαν στον νου αγκάλη
στα γύφτικα τσαντήρια τα παλιά
μέθη, τραγούδι φούντωνε, κραιπάλη

Ω, γυφτοπούλα θύμηση νάταν να έγερνα ξανά
μεσ᾽τα σγουρά σου τα μαλλιά να βρω την λήθη
και να χορέψω εκεί με τα χρυσά φλουριά
π᾽αγκάλιαζαν τα τρυφερά σου στήθη
            
iii.Σημύδες στον Ανεμο

Χλωμή η ανταύγεια τ᾽ουρανού
στης λίμνης τον καθρέπτη
κι᾽άγγισε θύμησες του νου
λησμονημένα έπη

Φύλλων σκιές, δροσιά δρυμού
κιτρινισμένα δέντρα
Ακτίνες απ᾽τα σύννεφα
λαμποκοπούν μια λεύκα

Θροίζουν τα κλωνάρια της
με τα φιλιά του ανέμου
θροίζουνε κι οι θύμησες
αντάμα με μια αγάπη

Ονειρα αυγής θαμπά, αμυδρά
που θε να σβήσει ο ήλιος
και σε σεντούκια μιας νυχτιάς
θε να τα βρη γαλήνη

Κύμα νερού, κύμα απαλό
που με τραβά στο πέρα
πάμε στου ονείρου το γιαλό
με την πνοή του αγέρα

Κύμα νερού, κύμα απαλό
που με τραβά στη δίνη
φέρε τα λόγια τ᾽άγνωρα
μη ξεχασθεί η οδύνη

Σημύδας οι ψιθυρισμοί
σε δάσους μονοπάτια
Ονείρων σεργιανίσματα
σ᾽ερημικά σοκάκια

Λεύκας συρτό το θρόισμα
φύλλων ανατριχίλα
είν᾽τα φιλιά που σβύσανε
σε μνήμης καλντερίμια

Ω, θε να γείρω τ᾽όνειρο
κάπου να ξαποστάσει
να μη με καίει πια η φωτιά
στ᾽απρόσιτα τα βάθη

Μα όσο κι᾽αν στο πέλαγο
κι ορίζοντα μακραίνει
τόσο βαθειά μεσ᾽την καρδιά
η ελπίδα που το δένει
 Από την Συλλογή "Σπονδή Ονείρου" 

 
Λία Σιώμου - Σπονδή Ονείρου
Εκδόσεις - Γαβριηλίδης 2006
Είδος - Ποιητική Συλλογή
Σελίδες 44
ISBN: 978-960-336-161-9

i.Στη σπονδή του ονείρου 

Στη σπονδή του ονείρου
τις μέρες μου χάρισα
Και σε λύχνου νυχτέρι
στου απείρου τους δρόμους
αστέρια και ήλιους
με oδύνη χάραξα
Στης σελήνης τ’ ασήμι
τις σκιές μου σεργιάνισα
Και μια λίγη χαρά μου
σε ουτοπίας λιβάδι έταξα

Μη μου πάρει το κύμα
την πνοή τη στερνή
κάπως έτσι φαντάστηκα
δίχως κάποιο κοχύλι
δίχως κάποια ιαχή
στη στεριά των σειρήνων
την πλώρη να φέρω.

Στου ανέμου το διάβα
τα φτερά μου άνοιξα
Και εκεί έστω λίγο
του ιβίσκου το χρώμα
και μυρσίνης το μύρο
στον αγέρα χάρισα
Κάπως έτσι να πάει
σ άλλα μέρη τη χάρη
κάπου πέρα το δώρο μου

Και στους κάμπους της γης
του πολέμου το χάος
την καρδιά μου πάγωσε.
Μήτε στάλα αυγή
στων νεκρών τη σιγή
Ούτε ένα αστέρι
σε θριάμβων ερέβη
στην καρδιά μου βρήκα.

Των καιρών η σοφία
το νου μου εζάλισε
Και στον ίσκιο μιας λεύκας
σαν τα φύλλα θροίζουν
τα συμβάντα του κόσμου
κάπως λίγο λησμόνησα
Συντροφιά μου να θέλω
μια απλή αγνωσία
Κάτι τέτοιο κατέληξα

Δε θα δώσω ούτε λίγη
σημασία στο τίποτα
στη ζωή μου έταξα
Και θε να’ βρω χαρά
στο απλό το τριφύλλι
σε πελάγου πνοή
Κάπως έτσι το είπα
       
ii.Παίξε τσιγγάνε

Παίξε τσιγγάνε τη μουσική σου
και το βιολί σου το θλιβερό
μέσα στις νότες είν’ η ψυχή σου
καυτό ένα δάκρυ από καημό.

Από καημό που λες δε σβήνει
και καρδιοχτύπι που λες μετρά
χρόνια και μήνες και τόση οδύνη.
Πού τα όνειρά σου φτωχή καρδιά;

Παίξε τσιγγάνε τη μουσική σου
μνήμης συρμό στη σιγαλιά
μέσα στις νότες είν’ η ψυχή σου
κι έχει τα μάγια της η νυχτιά.

Μάγια θαρρείς και σ’ έχουν δέσει
σαν σεληνόφως τη σκοτεινιά,
χυτό τ’ ασήμι κι έχουν μαγέψει
της λίμνης τα ήρεμα κρύα νερά.

Παίξε τσιγγάνε και θε να ζήσεις
ξανά και πάλι στην ερημιά
κείνο το όνειρο το φευγάτο
κείνα τα νιάτα σου τα παληά.

Παίξε τσιγγάνε κι εγώ θα κλαίω
θε να θυμάμαι στη μοναξιά
κάποια αγάπη που πια δεν ξέρω
αν με θυμάται σαν μια σκιά

που χρόνια τώρα λες και εχάθη
μα κάπου κάπου λες και ζητά
μη με το σούρουπο σμίξει και πάλι
σε καλντερίμια μοναχικά.

Και έλθουν πίσω τα περασμένα
μες στα ρημάδια κάτι χαρές
τα όνειρά μας χρόνια χαμένα
οι αγκαλιές μας μεθυστικές.

Πες το τραγούδι που μια κιθάρα
γλυκοτραγούδαγε τις βραδιές
μη και σιγάσει του νου η αντάρα
μη και στερέψουνε πια οι πηγές

Που με το δάκρυ θαρρείς δροσίζαν
την εγκατάλειψη, την ερημιά.
Ω, αναμνήσεις μόνο γεμίσαν
τη ρημαγμένη μας τη φωλιά.
Ιούνιος 2003 
      
iii.Με της βροχής τον άνεμο

Εσύ που είσαι μακριά
μα που κοντά μου σ’ έχω
με της βροχής τον άνεμο
στείλε χαιρετισμό
και στην ομίχλη την υγρή
θα ψάχνω για να σε ‘βρω
χαρά της ζήσης μου εσέ
θα ζω να καρτερώ.

Τα νούφαρα ακίνητα
ανοίγουνε και κλείνουν
στης λίμνης τα ήρεμα νερά
βράδια και πρωινά.
Κι οι θύμησες στο όνειρο
διαβαίνουνε και σμίγουν
σε μονοπάτια γνώριμα
στου νου μου τα στενά.

Το ξεροβόρι το έσυρε
το έρημο το φύλλο
φωνή του γκιώνη κι έγινε
της λεύκας συντροφιά.
Έλα με την ανατολή
και τον χρυσό τον ήλιο
είσαι ο σκοπός της ζήσης μου
κι ας είσαι μακριά.

Το νυχτοπούλι έγειρε
στη σιωπή κι εχάθη
μες στη μικρή του τη φωλιά
ζήτησε λησμονιά.
Και το τραγούδι σου καλέ
μες στης καρδιάς τα βάθη
ύμνος αγάπης και γλυκά
για πάντα θα ηχεί.

Τραγούδι και με τύλιξε
στον όμορφο σκοπό του
σφραγίδα λες στη μνήμη μου
η κάθε μια χορδή.
Έλα με νότες και βιολιά
μες στη πικρή σιγή μου
κέρνα ποτό τη θλίψη μου
μια κάποια χαραυγή.
21 Ιουλίου 2004
          
 iv.Λίμνη με τα απύθμενα

Λίμνη με τα απύθμενα
τα κύματα σου τα γαλήνια
νανούρισέ μου μια χαρά
στα νούφαρα, τα κρίνα.
Λίμνη στα ηλιοκαμένα σου
τα λεία τα κοχύλια
έχω κρυμμένα μυστικά
σαν τα φαρμάκια μύρια.

Λίμνη θα ‘ρθω τ’ απόβραδο
να σμίξω στις σκιές σου
με δέντρα και φυλλώματα
κλωνάρια απ’ τις ιτιές σου.
Κάποια της σκέψης όνειρα
εκεί θα σεργιανίσω
κάποιο καημό της ζήσης μου
έχω να σου μιλήσω.

Στ’ ακύμαντά σου τα νερά
τη δροσερή αγκαλιά σου
μη μου λικνίσεις μια χαρά
το δάκρυ μη μου σβήσεις.
Στ’ ανήλια σου κι απρόσιτα
και σκοτεινά ερέβη
μη και μου κρύψεις τον καημό
να μη μου περισσεύει.
6 Ιουλίου 2003 
 Από την Συλλογή " Εν Γη Ερήμω"
 
 
 
Λία Σιώμου - Εν Γη Ερήμω
Εκδόσεις - Γαβριηλίδης 2007
Είδος - Ποιητική Συλλογή
Σελίδες 52
ISBN: 978-960-336-264-7

i.Του παραλυτικού

Το βλέπεις, απομονώνεται.
Τους σπάει τους δεσμούς, λυτρώνεται.
Πορεύεται εν γη ευθεία, προσωπικού προορισμού
εν γη ερήμω και ανύδρω, δωρούμενος άφεση
στους συνοδοιπόρους του παρελθόντος.
Ψυχολογικά διακόπτει μαζί τους.
Δεν θα μπορούν να τον πληγώνουν πια.
Αδιαφορεί και για τα πταίσματα.
Αρκετή η προγενέστερη παραλυσία του.
Η προσπάθειά του να τα αναλύσει όλα
να λύσει τον γόρδιο οδήγησε εις αδιέξοδο.
Η πολλή ανάλυση κατέληξε εις παράλυσιν.
Η κολυμβήθρα του Σιλωάμ δεν του ταιριάζει.
Δεν θα το περιμένει πλέον το θαύμα στο πεζούλι της.
Σαν έλος τα βλέπει τα νερά της
και τους κορμούς σαπισμένους.
Καιρός να άρει τον κράββατόν του
και να οδοιπορήσει και πάλι μοναχός του
εν γη ερήμω και ανύδρω
κατά το ρηθέν.
16 Ιουνίου 2005

ii.Νομίσματα

Μια ζωή νομίζουμε ότι το ένα, ότι το άλλο...
Τελικά, νομίσματα η τιμή του τετιμημένου.

Μια ζωή βλέπουμε, αντικρίζουμε αντικατοπτρισμούς.
Ίσως και τ’ άστρα τα περισσότερα
Να ’ναι αντανακλάσεις ολίγων μόνον αστέρων.

Αλήθειες κρυμμένες σ’ ανταύγειες.
Ζωές παιγμένες στα ζάρια για κάτι νομίσματα.
Ερμηνείες πάμπολλες καταστάσεων.
Και διαλέγουμε μία.

Κι έτσι χαράζουμε το δρόμο μας
στη θεωρία του αντικατοπτρισμού
της πιθανής ουτοπίας.
Φεβρουάριος 2004
       
  iii.Περιπλανήσεις

Και ξετυλίγει τον μίτο στους λαβυρίνθους του νου.
Και τον τυλίγει και πάλι μιαν άκρη ζητώντας να βρει.
Μια προσπάθεια συστηματική, αναλυτική
χωρίς ποτέ να φθάνει στη λύση του θεωρήματος
χωρίς ίσως και να επιθυμεί να την γνωρίσει.
Οι νόμοι της σχετικότητος επικρατούν παντού
κι έτσι όλα τα συγχωρεί, όλα τα αποδέχεται
σαρκίον αυτός άκληρον εις κρανίου τόπον.
Με χέρια έργων κατάδικα, αφοσιωμένα στη βιοπάλη
και με το πνεύμα στον εγκέφαλο να τον δαιμονίζει συνεχώς.
Με τις πέντε αισθήσεις διερμηνείς των μεγάλων προβληματισμών
κεραίες προσλήψεως ανεξηγήτου δημιουργίας, φορείς εκφράσεως.
Κι αυτό το πνεύμα, ναι μεν θαυμάσιο μα πολύ
τον βασάνισε στο πρόσκαιρο της ζωής του χάος.
Ας μην τον προβληματίζει τόσο πια.
Ταλαίπωρος γαρ λόγω πολυετίας και μικροβιακών συνθηκών
και κυτταρικών διαταραχών διατελεί.
Και η ύλη του με την οποίαν τόσον επιμελώς
επί δεκαετίες ασχολήθηκε
θα εξαυλωθεί κι αυτή εν καιρώ, αιωνίας πορείας
τροχιά πεπερασμένη και άκρως ακατάληπτη

 iii. Που έδυ σου το κάλλος; 
 Για την Ξενία Χερουβειμίδου

Μετά δυσκολίας σερνόταν.
Γήρας και ρευματοειδής αρθρίτις.
Συρρίκνωση ελεεινή της άλλοτε δροσερής επιδερμίδος.
Και η επιθυμία της για τη ζωή φευγάτη, ελαχίστη.
Μόνο για να την τρώει η έγνοια
για τον μοναχογιό της, τον κανακάρη της.
Με την αιθάλη του καπνού θαρρείς θα σβήσει κι η πνοή της.
Κακή συνήθεια. Θα ’λεγε κανείς ότι ζει για να φουμάρει.
Όπιο στις οδυνηρές αναμνήσεις,
μαριχουάνα ηρεμιστική στο άγχος της δυστυχισμένης.
Και ο καρκίνος να την απομυζά
σαν να θέλει να στερήσει τον ελάχιστο απομένοντα χυμό
από τους αναμένοντας την φιέστα σκώληκες.
Και τα μπακίρια της αγυάλιστα.
Τ’ ασημικά της καταχωνιασμένα κάπου στον μπουφέ.
Ούτε ξέρει πού, ούτε την νοιάζει.
Κάτι παμπάλαιες κουρελαρίες δεν τις αποχωρίζεται.
Της θυμίζουν τα περασμένα. Αναπολεί το παρελθόν.
Το μέλλον δεν υπάρχει. Του έχει κλείσει την πόρτα κατάμουτρα.
Ζητά την λύτρωση απ’ τα εγκόσμια.
Την κούρασε αυτός ο κόσμος, δεν τον αντέχει πια.
Καιρός για αναχώρηση.
16 Ιουνίου 2005
      
 iv. Στήλες άλατος

Όντα ψυχρά κι αμίλητα και απλησίαστα.
Λες κι έπεσε πάνω τους η κατάρα της Δημιουργίας.
Τα εκαρίκευσε η απογοήτευση, τα εβαλσάμωσε η πίκρα
τα ακινητοποίησε η προσδοκία, τα εγκατέλειψε τ’ όνειρο.
Παστώθηκαν αλάτι ν’αποφύγουν τη σαπίλα της ζωής.
Ουκ έχουν ώτα ακούειν και οφθαλμούς ιδείν.
Κι η αγάπη δεν τους αγγίζει, τους επρόδωσε κάποτε
και δεν της το συγχωρούν.
Ο Φρόιντ θα το απέδιδε σε σεξουαλικές στερήσεις.
Ο Ναζαρινός θα έλεγε ότι αγάπη δεν εγνώρισαν.
          

v.Persona

Η δυστυχία είναι χυτήρι, σε λιώνει όπως η φωτιά το μέταλλο.  Και επιπλέει η ματαιότης.  Και την αφαιρείς με μια φαρδειά κουτάλα, όπως στα χαλυβουργεία αφαιρούν τον αφρό 
απ’ το λυωμένο μολύβι.  Και μένει καθαρή ατόφια η persona σου.  Προς χαράν και αγαλλίασιν!

Από την Συλλογή "Attica" 



Λία Σιώμου - Attica
Εκδόσεις - Γαβριηλίδης , 2014
Είδος - Ποιητική Συλλογή
Σελίδες - 138
Διαστάσεις -  16x24
 ISBN - 978-960-576-115-8

 Ποιήματα στα Αγγλικά - Poems in English


i.Take me with you

***Read at the Field Museum of Natural History Presentation honoring Dante and Italian Culture , Chicago 
 
Take me with you
I will follow silently by your side
To the lonely path you so sadly take.
You belong to me no more, I know
Take me though, for a walk by our Lake.

It’s a sacred lane, this one you are starting tonight.
Past worries, uncertainties will dissipate afar
This one, I am afraid will take our lives apart.

In the whispering leaves
Under silver stardust and mystic moonlight
Our hearts will remember, and sweet memories only
Will come to mind.

Walk by me,
The tears, I want so to see run from your eyes.
Unknown to me, even more now you are
Distant so distant, forget me not at once.

Amidst the thick fog of the silent night
Turn around and look once more at me now
The sweetness on the face, the expression in the eyes
Once more, I plead you; turn around and look at me now.

Take me, on the old boat that softly
Traverses the cool Lake waters to the shore across
The ores are so silent, the waters so still
And you, so invisible, so motionless to all
You stare at the Hades navigating in calm
Your past and your present far away, so far.

Turn around and look once more at me now
Don’t look at the Lake where the secrets are drowned.
The white swans are waiting for us, in the midst of the night
The waters have gathered sea weeds for your hair
Anemones of the sea are gracefully placed
On the old, rotten, silently gliding bow.
Adorned is the vessel
That will take you across to the shore.

Turn around and look once more at me now
I will follow you far, if you only allow.
November 29, 2008

ii.Paradise lost

***Set to music by Dr Athanasios Zervas. Presented at several concerts, Northwestern Univ., Chicago State Univ., Greek American Academy, Odeion School of Music
 
Glimpses of light
in the midst of the dark
That’s what
miserable heart you are.
Dark is what
you are starring at
Desolate, lonely
abandoned heart

Glimpses of light
of a glory past
Maybe a smile
so faint helas!
To get you through
your days helas

Hide in the shadows
of the deep chagrin
In the clouds of the storm
surrounding you
Be, stand alone in the middle
of this atrocious cyclone

Hide in the shadows
of the yellow moon
The agony, the grief
of the enduring wound.

Move as the shadows move
veiling the torment, veiling pain
trying to hide the anguish, in vain..

Hide, hide. Far from the truth
that binds in horror
The dreams of your youth
Unspoken and bitter, resentful truth!
March 5, 2000 
        
iii.Valentine’s Day

***Set to music by Dr Athanasios Zervas. Presented on Feb. 16, 2016 at a concert at Chicago State University

Valentine’s Day today. Our heart knows…
Valleys and meadows of sweet memories
vanishing in the mist of eternity.

We followed the same path on the sand
Where in the past our footsteps
Were so many times covered
By the force of winds and ocean waves.
Where the traces of our dreams got lost
Among empty sea shells and rotting weeds.

Do you remember sometimes?
Do the memories whisper to you
Of the long lost feelings of adoration
Of devotement, of immense happiness and peace
Felt so deep in our hearts, for so long. So long.

Did you see the seagulls fly away?
Taking dreams and vague hopes towards the clouds?
White seagulls, so many, flying peacefully
Above the sea waters, above our wet hair.
Their voice and wings
Filling the sky with the sweet memories
Do you remember sometimes?

Our days in the sun!
In the warmth of the South Seas
I want to remember.
February 14, 2009


iv.The swans

***Set to music by Dr Athanasios Zervas. Presented on Feb. 16, 2016 at a concert at Chicago State University

Look at the swans, the graceful ones
Tracing your Lake with their innocent glide
In their pure silky feathers
Beneath their strong wings
Hide your pain, find refuge
And only listen there by the shore
The waves reaching your deserted soul
Look at these waters as calm as old dreams
Try forgetting the unspoken grief

v.On the Chesapeake shores

 Abandoned little house on the Chesapeake shores
The wind blowing through the wooden, rotten shutters
The sea breeze softly blending with the dust
Covering the few furniture pieces remaining.
Innocent dreams of our youth still filling the deserted rooms.

Abandoned little house under the tall pines
Whispering to the wind memories
Somehow forgotten in the deep past.
Cherished memories of children voices
Words of love, laughter and joy.

Forgotten, forgotten or not?
Just faded by the years, diminished
Under shadows of sorrow or despair.

Come to me dreams of youth
Still breathing alive as long as my heart beats.
Words spoken, promises given
All faded but not forgotten

Whispering still in the empty rooms
Traveling far over the deep waters
Under the moon dust of the sweet summer night
Far, to reach my solitude.

Come to me innocent dreams of youth
Console this empty nest with the warmth of your memories.
Listen; listen to the whispers abandoned heart.
Remember the scent of the abundance of honeysuckle
Under the loved pines, walk the paths covered
With thick layers of pine needles
And broken pieces of sea shells.

Remember the baby blanket drying in the sun
Babies talk and laughter around blooming azaleas
Under flower covered dogwood and myrtle trees.
The heavy summer rains seeping in
Soaking the red sandy earth
The sun rays gleaming gloriously through the pines
Glorifying the wet land.

Cut fresh branches from the holy tree
Adorning the long shut front door
And spread the red berries all around
The spent ashes of the hearth.
Giving holiness and fire to the lost past.

Winds from the Chesapeake
Bring me back the white seagulls
White and innocent like our dreams.
Glorious sun rays after the rain
Find your ways through the broken shutters
Raise the dust and the shadows of the past
Blend with the mind, bring alive
The sweet, forgotten memories.
Winds of the Chesapeake swirl swirl
Dance with me in this emptiness of desertion

Remember, remember my heart
The innocent dreams of youth











Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)