Δρ Μιλτιάδης Ντόβας - Σύντομο αφιέρωμα στο Λογοτεχνικό του Εργο

Ο Μιλτιάδης Ντόβας γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1972. Σπούδασε Φιλοσοφία και Παιδαγωγική είναι δε, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και Μεταπτυχιακός Σπουδαστής στην κατεύθυνση της Λαογραφίας του ιδίου Πανεπιστημίου. Εργάζεται ως Εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής. 

Συνέγραψε πέραν της διδακτορικής του, διατριβής η οποία τιτλοφορείται «Ο Νέος Ανθρωπισμός στο έργο του Γιάννη Ιμβριώτη-Αξιολογικό σύστημα και φιλοσοφική προβληματική», και η οποία βραβεύτηκε ήδη τρις (α)Τιμητικό Βραβείο από τη Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Δ.Ε.Ε.Λ, (β)Βραβείο Φιλοσοφικού Έργου στα πλαίσια των «Βραβείων Αριστείας Συγγραφικού Έργου 2016» που διεξήγαγε η International Art Academy και η International Art Society, γ)ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ από το ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ (ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2017)), φιλοσοφικά και ιστορικά δοκίμια, παραμύθια, τέσσερις χιλιάδες ποιήματα, οκτώ χιλιάδες χαϊκού και τρίστιχα και δύο έπη. Δημοσίευσε οκτώ Ποιητικές Συλλογές, οι οποίες τιτλοφορούνται: 

Ανδρομέδα Ένα, (2005), Δωδώνη, 

Κραυγές, (2006), Πανελλήνια Ένωση Συνεργασίας Νέων Λογοτεχνών, 

Ανδρομέδα Δύο, (2007), Δωδώνη, 

Θυμιές, (2012), Ωρίωνας,
Αιχμαλωσιά, (2013), Ωρίωνας, 

Εκ Βαθέων Ψίθυροι, (2014), Ωρίωνας, 

Ανατολή,(2015), Ωρίωνας, 

Αψίδα, (2018), Ωρίωνας. 

Συμμετείχε σε πλειάδα Ανθολογιών –περί τις διακόσιες πενήντα και πλέον-. Ποιήματα του, δημοσιεύτηκαν σε Λογοτεχνικά Περιοδικά. Το 2015 μετείχε με τη Συλλογή του, Ψίθυροι στα Οδοφράγματα, της Δίγλωσσης (Ιταλικά-Ελληνικά) Ποιητικής Τριλογίας Ο Χρόνος της Ελπίδας, εκδόσεις Universum. 

Έτυχε πολλών βραβεύσεων -περί τις πεντακόσιες-. 

Είναι Τακτικό Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.Ε.Λ, της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Λογοτεχνίας, της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων
Λογοτεχνών, Δ.Ε.Ε.Λ, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, Π.Ε.Λ, της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, της οποίας και τυγχάνει Εκπρόσωπος για την Περιοχή των Ιωαννίνων, της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, Ε.Λ.Β.Ε, του Ε.Π.Ο.Κ, του Ομίλου UNESCO Τεχνών Λόγου Επιστημών Ελλάδος και πολλών άλλων Λογοτεχνικών και Επιστημονικών Ενώσεων και Οργανισμών.

✦✦✦✦

i. ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Ψυχρότητα ο Έρως, του δούλου του Θεού, θυμωμένο ψεγάδι κι αλάβαστρο!
Άχραντη μαγική διαδρομή, στ’ αλώνι της Κολάσεως, ρούχο σημαδεμένο!
Θύμηση απ’ το γύπα, τον αετό, και εκμαγείο με θάνατο που τη ζωή του,
ζούσε!
Κλάσμα δευτερολέπτων στη σιγή, και στ’ Άπειρο ταξίδεμα μ’ αγγέλους από
χώμα!
Αγάπης το ποτάμι που γελά, στης Στύγας τους κυπάρισσους και στη μηλιά
την ψεύτρα!
Λούλουδα οι στιγμές της χαραυγής! Χαμόγελο τα σήμαντρα και ήλιοι οι
καμπάνες!
Ανάμνηση του ψεύτη χαρταετού, που κρύφτηκε στα σύννεφα ξελογιασμένου αγέρα!
Αγέρα ψεύτη, με νεράιδων την Ψυχή! Στο δάσος τ’ απερίγραπτο, κατάνυξη κι
ευλάβεια!
Ψεύτικη η Αγάπη κι η φυγή! Το Όνειρο ανήφορος, ναού ατιμασμένου!
Σκέφτηκε η εικόνα την Ψυχή! Η σάρκα το ανάθεμα κι ο ήλιος το φεγγάρι!
Γης φεγγαρόλουστης ο πηγαιμός! Στην άσπρη γη που γέρασε, στο χώμα που
θυμάται!
Κερί στ’ αγιάζι βγάζει άσπιλο σπαθί! Πυγμής αφέντρα η γύμνωση από το
κάθε ψέμα!
Ψέμα κι Αλήθεια, εικονίδια εκφοράς! Σημεία από τα πέρατα του Νου τ’ απατημένου!
Ξύπνησε το φεγγάρι τις ουλές! Ξύπνησε η γη τα δόρατα και τ’ Άστρο τη
σκιά του!
Θυμήθηκε υπόσχεση Αυγής! Ονειρεμένο στρίφωμα στης Ιστορίας το ρούχο!
Αγάπης το ψεγάδι που μιλά! Τ’ Απάνθρωπου η λογική στην άσπιλη κοιλάδα!
Κοιλάδα κι ακρωτήρι από φιλιά! Σημεία στίξης δεύτερα και γυναικών μυρσίνη!
Μυρσίνη με σημάδι τ’ Ουρανού! Την Ίριδα, το γέλιο της, τον ιταμό θυμό της!
Χαμόγελο η δόξα των αετών! Χαμόγελο η λύτρωση στη λίμνη των Ερώτων!
Κέρινη της Ψυχής διαδρομή! Αγγέλων η επίσκεψη στο μαγικό πηγάδι!
Γέλασε του ηλίου το κρασί! Θυμήθηκε το χάραμα που δρόμο του κρατάει!
Γεννήθηκε το Φως των Ποιητών! Υπόσχεση ατέλειωτη, μιας λύπης, μιας ελπίδας!

(Το παρόν ποίημα έλαβε Γ΄ Τρίτο Βραβείο Ποίησης στα πλαίσια του 8 ου Παγκόσμιου
Λογοτεχνικού Διαγωνισμού του Ε.Π.Ο.Κ που διηξήχθη κατά το Έτος 2017.
Επίσης το ίδιο ποίημα προκρίθηκε στην Τελική Φάση των 33 ων Δελφικών Αγώνων Ποίησης
2018, τους οποίους και διοργανώνει σε Ετήσια βάση η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών
Π.Ε.Λ, όπου και απέσπασε Τιμητική Διάκριση).

Δρ Μιλτιάδης Ντόβας 

✦✦✦✦

ii. ΦΟΒΑΤΑΙ

 Ψεύτικο δάσος γεμάτο έλατο, χαμόγελο μοναχικό που χάθηκε στη θλίψη!
Ντύθηκε η φωτιά τις συμφορές, το γέλιο αποδήμησε σε άναστρες Αψίδες!
Θύμηση η ευγένεια και το Φως! Ανάμνηση η λύτρωση, Μέλλον τ’ αστροπελέκι!
Αστροπελέκι του Διός και της Ψυχής, στου Έρωτα το εικόνισμα προβάλλει
δόρυ άσπρο!
Άσπρο και κάτασπρο, γεμάτο Οργή! Τα σήμαντρα θυμώσανε και ψέλνουν στη
σκιά τους!
Γέλιο ο αντίλογος, της ξενιτιάς! Γέλιο μομφής το αντίδωρο, ψεγάδι της ελπίδας!
Σημείο θυμωμένο και σκιά, ουρανοκράχτη γέροντα που τ’ Άστρα σημαδεύει!
Απελπισμένη ειν’ του Χρόνου η Ψυχή! Η κρίση κι ο αντίλογος, το Λόγο
πολεμάνε!
Γεννήθηκε φωτιά δίχως Αυγή! Γεννήθηκε αντάμωμα, φωτιάς μ’ Αποσπερίτη!
Αποσπερίτη θυμωμένε Οδηγέ! Σ’ εκλιπαρώ μη χάνεσαι κι άγγιξε την Ψυχή μου!
Σημείο δόρυ με Απέννινα γραμμή! Αποστολή στα Ονείρατα μιας πλάσης που
φοβάται!
Φοβάται τη θλιμμένη συντροφιά! Στου Ουρανού τα πέρατα το Φως των Ποιητάδων!
Δρ Μιλτιάδης Ντόβας

 ✦✦✦✦

iii.Κουστωδία

Εννέα οι Μούσες μου γελούν στις κέρινες καμπάνες, καλοκαίρι ελπίδας και
λύτρωσης!
Αντάμωσε ο Έρως την Ψυχή, φωτιάς κρατεί τη σύνεση στου υστερνού τη ρότα!
Χαμόγελο η δόξα τ’ Ουρανού, λευκό σημάδι τ’ Άναστρου στέλνει φιλιά στις Ώρες!
Θυμάται ο αντάρτης το Χριστό! Σκέφτεται με περίσκεψη κι Ονείρου ικεσία!
Σημείο-Δάκρυ στη βιτρίνα του Θεού, είν’ οι χοές οι δεύτερες, νεκρών που
σηκωθήκαν!
Κοίμηση των Νεράιδων της πηγής, σε δόρατα που φλέγονται στο θυμωμένο δάσος!
Δάσος θλιμμένο που θυμίζει Ωκεανό, π’ Έρωτας επισκέπτεται, σε Γης αναζητήσεις!
Αναζητήσεις των αρρήτων της φωτιάς, σχεδιάγραμμα ο θάνατος μ’ Αστέρι να τον
κράζει!
Γνέφει το Άστρο, σ’ έναν κέρινο παππού, γυρεύει φως αχάραγα κι εικόνες με
θυμάρι!
Τρεις ήλιοι-άγγελοι με συντροφιά! Σε λόφο της ανύψωσης δυνάμεων της Σειρήνας!
Κείνης π’ ο Οδυσσέας την ποθεί! Στα πέρατα του Ψεύτη Νου! Σε βράχο ματωμένο!
Αλυσίδες ασπρογάλαζης χροιάς! Νεράιδες κλαιν στ’ Ανείπωτο, Γοργόνες κρύβουν τ’
άστρα!
Τα άστρα που ‘ν’ τα ζάρια του Θεού! Εκείνου που στην παύση του, το τίποτα
εθυμήθη!
Δεύτερες αστρικές διαδρομές! Χαμόγελο ορίζουνε στ’ Άχραντου τον Κανόνα!
Κανόνα με τα άλφα το μικρό, π’ ορίζει το απέριττο, τ’ απόλυτο και τ’ Άλλο!
Θύμηση η ρουτίνα των νεκρών! Παρέλαση από δίπολα που Σύμπαντα ορίζουν!
Ορίζουνε μορφές τ’ Ευγενικού, του Άψυχου, τ’ Αλλοτινού, τ’ Ωραίου μα και του
μαύρου!
Ντύθηκε το φεγγάρι τις Σιωπές! Ουράνια διαδήλωση μοναχικών ελπίδων!
Δερβίσηδες αγγίξαν τις ιαχές! Πνοές απ’ τ’ άστρα κλέψανε κι ευχές με Ήλιου
δόρυ!
Το δόρυ που ‘ν’ χλαμύδα της Οργής και σήμαντρο μοναδικό, βεβήλωσης μιας
λάσπης!
Θυμήθηκε τ’ αγέρι τη φωτιά! Το Λόγο με την έπαρση, των άστρων του Χειμώνα!
Χειμώνα με Ονείρων αστραπές, βροντές π’ ορίζουν τ’ Άπειρο με έναν ψεύτη Δία!
Έναν Ικέτη-Παντοδύναμο Θεό! Π’ όλο κρατεί τ’ ανέγγιχτα αγγίζοντας το θείο!
Απύθμενο το ψέμα τ’ Ουρανού! Γεμάτη λάθη η γύμνωση των δεκαεπτά αγγέλων!
Αγγέλων που στο φως καραδοκούν και στο σκοτάδι ντρέπονται, γελάνε και ελπίζουν!
Ελπίζουν Γεγονός να ξαναρθεί! Αυλαία με τα ψέματα να πέσει στην Αλήθεια!
Σύντομη η μομφή των Αστεριών! Η Οργή τους, δυνατότερη με αίμα μας ραντίζει!
Ραντίζει αστροφώτιστες σκιές! Ψυχές με θεία κίνηση κι αγκάλες του Ηλίου!
Ο Ήλιος κλαίει, γίνηκε, παιδί μικρό! Σ’ ένα νησί τραβήχτηκε κι αρνείται να γυρίσει!
Θύμωσε και γυρεύει χαλασιά! Στα Σύμπαντα τα δεύτερα και στους φτωχούς
αγγέλους!
Αγγέλους νικημένους-νικητές! Της ύψωσης τ’ Αθάνατου στου υστερνού το χάδι!
Το χάδι των αήττητων πληγών! Π’ ο Φιλοκτήτης άγιασε με του Ηρακλή τα δώρα!
Σημαίνει σάλπιγγα τ’ Ονειρεμού! Τ’ ατίθασα τα χνάρια μας, χαθήκαν στην Αυλίδα!
Σιμά σ’ ένα βωμό π’ ακολουθεί! Κόρη την Ιφιγένεια ντυμένη το χαμό της!
Καράβι-Άστρο με τ’ Ανάστρου την Ψυχή! Κι ο Έρωτας απ’ τ’ Άπειρο φωτίζει
κουστωδία!
Δρ Μιλτιάδης Ντόβας
 
(Α΄ Πρώτο Βραβείο Ερωτικής Ποίησης σε Ελεύθερο Στίχο-ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2018).

 ✦✦✦✦

iv. Ο ΜΠΟΥΦΟΣ ΚΙ Ο ΒΟΣΚΟΣ

Ένα φυσιοδιφικό Παραμύθι για την «ανοχή» και τη διαφορετικότητα!!!
Δρ Μιλτιάδης Ντόβας

 Μια φορά κι έναν καιρό, στα πολύ παλιά χρόνια, ζούσε στην πλαγιά ενός βουνού, ένας βοσκός στην ξύλινη καλύβα του, απέναντι απ’ αυτή είχε τη φωλιά του, ένας μπούφος.
Ο βοσκός δεν ήθελε το μπούφο κοντά του, γιατί δε μπορούσε ν’ ακούει τα κραξίματα του, κάποτε προσπάθησε να του χαλάσει τη φωλιά με τη σφεντόνα του, αλλά δεν τα κατάφερε.
Από τότε ο μπούφος πείσμωσε και κάθε μέρα πήγαινε και κουτσούλαγε το βοσκό σαν κοιμόταν, κι έτσι ο βοσκός ήταν συνεχώς μες στη βρώμα!
Μια μέρα εκεί που σκεφτότανε τι να κάνει, για να γλιτώσει απ’ το μπούφο, να ‘σου μπροστά του, μια γριά γερακίνα και του λέει:
-«Ξέρω τι σκέφτεσαι, και θα σου δώσω μια συμβουλή, αν θες να πάψει να σ’ ενοχλεί ο μπούφος»!
«Η στάνη σου, είναι γεμάτη κοπριά, μάζεψε την, βάλτην σ’ αυτό το σακί και τη μέρα που θα κοιμάται ο μπούφος πήγαινε κάτω απ’ τη φωλιά του, κι άναψε φωτιά, έτσι θα τον τυφλώσεις και δε θα σ’ ενοχλεί πια»!
Την άλλη μέρα στρώθηκε ο βοσκός στη δουλειά, καθάρισε τη στάνη του, έβαλε τις κοπριές σ’ ένα σακί και τις πάει κάτω απ’ τη φωλιά του μπούφου.
Εκείνη την ώρα ο μπούφος κοιμότανε του καλού καιρού, ο βοσκός αδειάζει τις κοπριές και τους βάζει μια μεγάλη φωτιά, ξυπνάει ο μπούφος απ’ τη ζέστη και τους καπνούς μα επειδή, οι καπνοί ήταν μαγεμένοι, ο μπούφος τυφλώθηκε αμέσως!
Τότε ακούστηκε μια φωνή σαν να ‘βγαινε από το τυφλωμένο πουλί να λέει:
-«Με τη φύση, μη τα βάζεις,
τα καλά της, να μοιράζεις!
Δώσε μου, το φως μου, πίσω,
άσε με, κι εμέ να ζήσω»!
Ο βοσκός δεν έδωσε σημασία και γύρισε στην καλύβα του, «τώρα θα ‘χω την ησυχία μου», σκέφτηκε.
Όμως από κείνη τη μέρα όλα στραβά πηγαίναν του βοσκού, πρώτα-πρώτα όλος ο κήπος, η στάνη, ακόμη κι η καλύβα του βοσκού γέμισαν ποντίκια και φίδια.
Η καημένη η γερακίνα αγωνιζότανε να καθαρίσει τη μεριά του φίλου της, του βοσκού, αλλά τίποτα δε μπορούσε να κάνει ολομόναχη μιας κι ο μπούφος που έκανε την υπόλοιπη δουλειά καθότανε τυφλωμένος στη φωλιά του!
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο βοσκός κάθε βράδυ όταν ήταν να κοιμηθεί, έβλεπε στον ύπνο του, το δέντρο του μπούφου να καίγεται και να παίρνει φωτιά κι η καλύβα του!
Μια μέρα, δυο μέρες τ’ «όνειρο», την τρίτη αποφάσισε να πάει να ρωτήσει το γέρο του χωριού.
Με το που έφτασε στην άλλη μεριά του βουνού όπου έμενε ο σοφός γέρος, τον βρήκε καθισμένο στην πόρτα της αχυρένιας καλύβας του.
-«Ξέρω γιατί ήρθες…» του λέει, «έκανες ένα κακό σ’ ένα ζωντανό και τώρα η φύση σε τιμωρεί και το μετάνιωσες, γι’ αυτό θες τη συμβουλή μου»!
-«Ναι»! είπε, ο βοσκός και του εξήγησε τ’ «όνειρο» και την ιστορία με το μπούφο»!
Παίρνει ο γέρος τότε ένα μπουκαλάκι από ξύλο οξιάς και του λέει:
-«Αυτό το μπουκαλάκι έχει μέσα μαγικό νερό, πάρτο και ρίχτω στα μάτια του μπούφου, έτσι θα βρει το φως του κι ούτε τα ποντίκια θα σε ξαναενοχλήσουν, ούτε αυτό τον εφιάλτη θα ξαναδείς ποτέ, φτάνει μόνο να μάθεις να τον ανέχεσαι»!
Ο βοσκός πήρε το μπουκαλάκι από το γέροντα και δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, φτάνει πάλι στην καλύβα του.
Απέναντι ο μπούφος στο δέντρο του, έκραζε με πόνο!
Ο βοσκός σκαρφαλώνει στο δέντρο, φτάνει στη φωλιά του, με δυσκολία του ανοίγει τα μάτια, και του ρίχνει το μαγικό νερό!
Αμέσως ο μπούφος ξαναβρήκε το φως του, κι από τότε έκαναν μια σωστή και τίμια «συμφωνία» οι δυο τους, ο μπούφος δεν θα ξανακουτσούλαγε το βοσκό, αλλά κι ο βοσκός θα έπρεπε να ανέχεται τα κραξίματα του μπούφου, μιας κι ήταν κάτι φυσικό γι’ αυτόν!
Πολύ γρήγορα η καλύβα, η στάνη κι ο κήπος του βοσκού με τη βοήθεια της γερακίνας την ημέρα, και του μπούφου το βράδυ καθαρίστηκαν απ’ τα ποντίκια και τα φίδια κι ο βοσκός πάντα καθαρός ζούσε ευτυχισμένος μαζί με το φίλο του, το μπούφο, χωρίς να ενοχλούν ο ένας τον άλλον!
Κι έτσι με αγάπη έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Δρ Μιλτιάδης Ντόβας

(Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ-ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2013).