Ήταν πέντε και μισή τα χαράματα όταν χτύπησε πορτοκαλί συναγερμός στην αεροπορική βάση. Χαλασμός Κυρίου γινόταν, ένα πρωινό που άστραφτε ο ουρανός από βροντές και κεραυνούς. Ξημέρωνε σιγά σιγά και όλοι ετοιμαζόντουσαν όχι για μια τυπική αεροπορική άσκηση, αλλά για μια μάχη με πραγματικά πυρά.
Στη στρατιωτική βάση επικρατούσε πολεμικός αναβρασμός μέχρι να παρουσιαστούν όλοι οι αξιωματικοί και να περάσουν τις τεχνικές διαδικασίες ελέγχου πριν την απογείωση των μαχητικών αεροσκαφών τους. Η σμηναγός ήταν έτοιμη όσο ποτέ άλλοτε να εκτελέσει το καθήκον της, στην περιοχή του Πεδίου Βολής «ΑΕΤΟΣ».
«Εμπρός Παλικάρια μου ετοιμαστείτε σήμερα θα δείξουμε τα ατσαλένια μας φτερά στους αιθέρες, να φοβηθούν οι εχθροί μας και να χαθούν στα γκρίζα νέφη του ορίζοντα.
Ο Παύλος, ο Αντρέας και ο Μάριος, 3 λαμπροί, έμπειροι και καταξιωμένοι αξιωματικοί με πολλές ώρες πτήσης στο ενεργητικό τους . Ένιωθε τόσο περήφανη για την ομάδα της και κάθε φορά τους έλεγε είναι τιμή μου, που με συνοδεύετε σε αυτό το δύσκολο έργο που μας έχουν αναθέσει να φυλάμε τα ιερά και τα όσια και εκείνοι της έλεγαν «Νατάσα μακάρι και σήμερα να τιμήσουμε τις στολές που φοράμε με τόλμη και θάρρος.»
Ντυμένη με την χακί στολή της και τα μάτια της να λαμπυρίζουν από υπερηφάνεια, η Νατάσα πριν απογειωθεί προσευχήθηκε με πίστη στην Παναγιά και στον Αρχάγγελο Μιχαήλ να τους προστατεύει από τους αλλόθρησκους που θέλουν να κιοτέψουν τον ήλιο της Πατρίδας μας. Φίλησε την γαλανόλευκη σημαία και με δάκρυα στα μάτια είπε «Για σένα και την ζωή μου αξίζει να θυσιάσω» και έφυγε γοργά σαν το άνεμο. Ένα τελευταίο νεύμα έκανε στον πύργο έλεγχου και χάθηκε με την μοίρα της, σαν ένα τεράστιο σμήνος πουλιών που ξεχύθηκε στα γνέφια του ουρανού.
Το σύνθημα που έδωσε στα παλικάρια της ήταν «ή τώρα ή ποτέ», ένα σύνθημα χαραγμένο στα στήθη τους και υψώθηκαν σαν τους τιτάνες από τα έγκατα της γης, έτοιμοι να δώσουν τη μάχη τους, τους στο ουράνιο στερέωμα.
Είχαν ήδη εντοπίσει τον στόχο τους και σε κλάσματα δευτερόλεπτων έθεσαν το σχέδιο αναχαίτισης σε εφαρμογή. Η Νατάσα με περίσσεια ψυχραιμία έδωσε το στίγμα της λέγοντας συνεχώς: «προσέχτε τα νώτα σας απ’ τον εχθρό, φυλαχτείτε παλικάρια μου» και εκείνοι υπακούοντας στις διαταγές της σμηναγού όπλιζαν και αναχαίτιζαν ταυτόχρονα σε κάθε εχθρική κρούση.
Πάλευαν ώρες ατέλειωτες, κάνοντας απίστευτους ελιγμούς, σαν εκείνους τους γενναίους αετούς που πετούν ανάμεσα στα ύψη στα βάθη με απαράμιλλο θάρρος και γρηγοράδα πότε ανεβαίνοντας και ποτέ κατεβαίνοντας κάνοντας ευέλικτους ανασχηματισμούς.
Η αερομαχία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. «Τα καταφέραμε» έλεγαν με ανείπωτη χαρά οι 3 υποσμηναγοί ο Μάριος, ο Ανδρέας και ο Παύλος. Ο εχθρός τράπηκε σε φυγή, «αναμένουμε διαταγές σμηναγέ όβερ».
Η Νατάσα ακούστηκε από τον ασύρματο του μαχητικού αεροσκάφους να λέει: «Επιστρέφουμε στη βάση, άντε όλοι μαζί ξανά μέχρι την επόμενη φορά» και σιγοτραγουδούσαν τον ύμνο της αντρειωμένης χώρας μας.
«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετρά τη γη. Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!»
Και έτσι φτάνοντας σούρουπο πια, ευχήθηκαν τα φτερά τους να είναι πάντα άτρωτα από τα πύρινα βέλη και να κυματίζουν στον ξάστερο και καταγάλανο ουρανό, αγγίζοντας Το Χέρι του Θεού που τους είχε ευλογήσει και σ’ αυτή την αποστολή ζωής και θανάτου.
Η Νατάσα μόλις προσγειώθηκαν όλοι μαζί και αφού πάτησαν το πόδι τους ξανά, τους έσφιξε τα χέρια και τους είπε «Καλή αντάμωση αδέλφια μου και είθε οι δρόμοι μας να ΄ναι πάντα ανοιχτοί», και σφιχταγκαλιάστηκαν με συγκίνηση, ατενίζοντας τις χρυσοπόρφυρες αχτίδες του ήλιου, που έδυε σιγά σιγά, μέχρι να ξημερώσει η νέα ημέρα ζωής και πάλι με νέες ελπίδες και προσδοκίες για το αύριο.
© Μίνα Μπουλέκου
Συγγραφέας-Ποιήτρια
 |
| πηγή φωτογραφίας |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου