ΒΕΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ "Το δεντράκι της Πίστης..."

Απόψε ονειρεύτηκα με τα μάτια μισόκλειστα...και είδα, ξημέρωμα Μεγάλου Σαββάτου, το Αίμα Του Ιησού να γίνεται ...ξάφνου... καθαρό και γάργαρο νεράκι....και μια μια τις στάλες να κυλούν από το Σταυρό του Μαρτυρίου και να ξεπλένουν έναν- έναν τους λεκέδες του κόσμου τούτου του άτιμου...και ύστερα, όλες μαζί οι στάλες, να γίνονται αγιασμός και να κυλούν σαν το ρυάκι... και ν΄αγκαλιάζουν ένα διψασμένο δεντράκι, που έστεκε πιο πέρα, με τους καρπούς του μαραμένους...

Ήταν το δεντράκι της Πίστης...που όποιος γευόταν... λέει... τους καρπούς του μαλάκωνε η ψυχή του και έκανε χώρο για την αγάπη...Μα κλονίστηκε η Πίστη και δίψασε το δεντράκι....και τότε, άρπαξαν την ευκαιρία όλα τα βρωμερά παράσιτα που έσπερναν γύρω του, το σπόρο του μίσους και της κακίας και αδύναμο καθώς ήταν, μαράζωσαν τους καρπούς του...και πλήγωσαν την αγάπη...

Και ήταν πολλώ λογιώ οι καρποί σ΄αυτό το δεντράκι ... Όπως πολλώ λογιώ είναι και η αγάπη...

Η αγάπη η προδομένη από το φιλί των τριάκοντα αργυρίων… και η απαρνημένη τρεις φορές, ‘’πριν αλεκτορα φωνησαι'' .

Η αγάπη η λεηλατημένη από γραμματείς και φαρισαίους…και εκείνη που πουλήθηκε σε ''οίκους εμπορίου''...

Η αγάπη η πόρνη που συγχωρέθηκε και έμαθε να συγχωράει...η σακάτισσα που περπάτησε... και η τυφλή που είδε το φως το αληθινό...

Η αγάπη η πληγιασμένη από τα αγκάθια στο στεφάνι της...η ματωμένη από τα καρφιά του μαρτυρίου...και η φαρμακωμένη από το ξύδι και τη χολή...

Η αγάπη η ταπεινωμένη σε κάθε προσωπικό μας Γολγοθά…
Η αγάπη που ποδοπατήσαμε...μα και εκείνη που θρηνήσαμε...

Και προσευχήθηκα τούτο το ρυάκι... να μη στερέψει ποτέ...μα να ξεδιψάσει το μικρό δεντράκι μέχρι να θεριέψει...και να κατακυριεύσει το νου και την ψυχή μας...

[Βέρα Γιαννακοπούλου ✍️
Πρώτη δημοσίευση στη σελίδα ''η μικρή γλωσσού'' στις 27-04-2019]