ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΥ " Ο ΜΑΣΤΟΡΑΚΟΣ"

Και πήρατε εσείς τις μανάδες στο κατόπι
και σύρατε το μάνταλο να κλείσει απόξω η χαρά την δυστυχία.
Και ονειρευτήκατε.
Αναθεματισμένοι κιοτήδες λιμοκοντόροι,
ονειρευτήκατε με θράσος το ψωμί στο τραπέζι
και το πιάτο μες στην μέση γεμάτο όνειρα.

Ήθελα να ´ξερα πού είναι το τραπέζι.
Αναρωτιέμαι ώρες τώρα που ´ναι τ´άτιμο το τραπέζι.
Θα μου πείτε τώρα πως και χωρίς τραπέζι τρώει ο άνθρωπος
και χωρίς καρέκλα κάθεται καταγής και μασουλάει τα ματωμένα σύγνεφα.
Εγώ είδα τους φονιάδες που πήραν το κουτσό τραπέζι
και ποτέ μου δεν κατάλαβα τί το ήθελαν έτσι άμαθο στην ισορροπία.

Θεωρώ πως η αρχή για το ψέμα είναι η πόρτα.
Δεν υπάρχει πόρτα!
Σας έκαναν να βλέπετε μιάν πόρτα που δεν υπάρχει,
να πιστεύετε στην ασφάλεια και να ζωγραφίζετε μιάν μάνα
να ψήνει ψωμί και να χαμογελά.
Κι εγώ ανήμπορος, ρακένδυτος, καμπούρης μαστοράκος
να μπαλώνω με την χοντρή βελόνα του κόσμου τα πατούμενα.
Γιατί θαρρείτε; Για να είναι ευπρεπείς οι πεθαμένοι,
να μην φύγουν ανυπόδητοι
και φτερουγίσουν πουλιά πάνω στα πληγιασμένα τους δάκτυλα.

Κι η μάνα, αχ, αυτή η μάνα να φωνάζει
-σαν την τριανταφυλλιά κρεμασμένη στο χάος-
«Δώστε μου πίσω το παιδί για να το νανουρίσω,
μην φύγει πριν την χαραυγή στον νοτισμένο κάμπο.
Δώστε μου πίσω το παιδί, έπιασε κρύο και βροχή..»
Κι εγώ ανήμπορος, ρακένδυτος, καμπούρης μαστοράκος..
Σιωπή: Του κόσμου τα μελλούμενα, του πεθαμένου χθες..

@Angie Raftopoulou
Στον επιστήθιό μου φίλο ψυχής Λάζαρο Ανδριώτη..
2018

Η φωτογραφία δημιουργήθηκε με ΑΙ