Λατρεύω τη βροχή! Άλλοτε πιο ήπια… άλλοτε σαν καταιγίδα μαστίζει ψυχές και σώματα. Ρούχα βρεγμένα, παπούτσια μουσκεμένα, το βήμα γίνεται ταχύ …. ανάγκη γι απομάκρυνση και αποφυγή. Ανάγκη για ομπρέλα… Αμφισβητούμενη, μισή για το σώμα προστασία. Εγώ δεν την θέλω! Για μένα όχι! Με χέρια ανοιχτά, κοιτάζω ψηλά... ποθώ τον ερχομό της …ζητώ τον καθαρμό της! Της ανοίγω τα φυλλοκάρδια μου. Το πέρασμά της βίαιο σαν χείμαρρος παρασέρνει αγωνίες, καημούς, βάσανα, ανεκπλήρωτους πόθους και αναστεναγμούς. Στο «ξέπλυμα» τους, ο καθαρμός! Μοναχά η ανάμνησή τους μένει σαν γνώσεις- διαμαντάκια που λαμπυρίζουν στο φως της αναγεννημένης σκέψης. Η γνώση της εμπειρίας ομπρέλα προστασίας . Να μην γλιστρήσουμε ξανά στα ίδια λάθη. Ακολουθεί ουράνιο τόξο στη ψυχή μας. Όπως στον ουρανό μετά την καταιγίδα. Το γαλάζιο διαδέχεται το γκρίζο. Τη καταιγίδα η γαλήνη. Όλα γύρω μας αλλάζουν. Γιατί όχι και τα δύσκολα! Γιατί όχι και εμείς!
Μαργαρίτα Αρβανίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου