Όταν σου λέω
με π α ρ ά θ υ ρ ο
να μπαίνεις
φως που
θέλει φως στο πέρασμα
ν’ αφήσει
εισερχόμενο
έστω
ελάχιστο
στο
στόμα μας αχτίδα που περιπλανιέται
δείχνοντας
τα θαύματα που δεν πιστεύουμε
στηρίζοντας
την εύθραυστη ζωή μας
ξεφυσά στα
τρίσβαθα της θύμησης
μια π’ αξίζουμε ανάσα.
Όταν σου λέω
με δ ί κ ε ν τ ρ α
να μπαίνεις
πανέρια
ολόκληρα κρατώντας
που γέμισαν
σε κήπους σκιερούς
κι ύστερα τα
πρόσφερες στον ήλιο
που μυρώνει
τη βροχή που πέθανε
στο χώμα
την
πολυθόρυβη αφήνοντας ξοπίσω της τη
σάρκα
των νηπενθών
κυμάτων την ευδία
όταν σου λέω
με θ ά λ α σ σ α
να μπαίνεις
εκεί όπου
συναντιέται με βαριά
ευγνωμονούσα
έρημο
πιο πέρα μ’
άλλη θάλασσα ακόμα
ίσως
που ατίμητη
σε ψάρι σφίχτηκε
και στέρεψε
εκεί που τα
αγάλματα, ωιμένα, βλεφαρίζουνε
το τσούξιμο
να διώξουν της αλμύρας.
Όταν σου λέω
με σ ύ ν ο ρ α
να μπαίνεις
να τα
καταπατάς.
Όλα πρέπει
να τα δεις·
τα
πλουμέρια, τις παπαρούνες της ανατολής
την Παναγιά
που κλαίει κρίνους
της κοιλάδας
του κόσμου
ριγηλή ανθολογία
και
φαιόχρωμα ταξίδια του αγέρα.
Όταν σου λέω
με ά ν ο ι ξ η
να μπαίνεις
και με τ’
ολόγλυκο το θέρος
το ενάρετο
φθινόπωρο
τον ανήσυχο
χειμώνα
μ’ όλες τις
εποχές
να έρχεσαι
κι όταν σου
λέω με π ο ί η σ η
να μπαίνεις
με κείνη σ’
έναν κύκλο να τυλίγεσαι
από πραότητα
κι ελπίδα
πια να μην
ακούγεται πανέρημο
το παιδικό βεγγαλικό του γέλιου.
Ελένη Οικονόμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου