ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Painting : Stauroula Andreou

Ευγνωμοσύνη.

Οι γάτες νιαούριζαν για φαγητό.
Γουργούριζαν και μαλώνανε αντικριστά από του Άγιου Βασίλη το καμπαναριό.
Κυρίες απαιτητικές,
κύριοι με νεύρα και αιχμηρές ματιές.
Ο ήλιος μέσα στα χρώματα της δύσης,
πορτοκαλί, μωβ,
να διεγείρει τις αισθήσεις...
Με τις κεραμοσκεπές να ρίχνει χορό σε παθιασμένο μπλουζ πριν το αποθεωτικό του φευγιό.
Και ένα αεράκι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, άλλη μια ημέρα με ντάντευε γλυκά για τελευταία φορά.
Ο τρούλος με τον σταυρό σπάθιζε τον ουρανό και ένα περιστέρι κάθησε να αγναντέψει από ψηλά το καταπράσινο Λυγουριό.
Πιο πέρα στο Κορώνι είχε φωτιές,
έκαιγαν κάτι ξερόκλαδα με του Νοέμβρη τις απαρχές.
Ο κήπος είχε πρασινίσει από τη βροχή,
οι τριανταφυλλιές κόκκινες, άσπρες και πορτοκαλί σε γιορτινή ροπή
και εγώ μέσα μου να μυρίζω αχόρταγα το κάθε λεπτό,
νιώθω ευγνωμοσύνη,
μόνο αυτό μπορώ σαν επίλογο να πω.
Οι λεμονιές ήταν σιωπηλές και η ροδιά κουρασμένη ένιωθε από τις γάτες τις νυχιές.
Ήταν το αγαπημένο τους δέντρο από την αυγή μέχρι τη νυχτιά,
να ακονίσουν τα όπλα τους,
να πάνε για κυνήγι στου αγρού τα τρωκτικά.
Η Κόκα κόλα είχε ανέβει στα ελενίτ του Παντελή
και ρέμβαζε σαν βασίλισσα του κόσμου, πονηρή και καμαρωτή.
Και εγώ να χαμογελάω σιβυλλικά,
αυτή η ζωή έχει πολλά διφορούμενα, αλήθειες και μυστικά.
Οι πλαγιές σαν κύματα αγκάλιαζαν το χωριό
και τα φώτα από τα αυτοκίνητα λαμπύριζαν στον δρόμο το γυριστό.
Μερικές φορές γεράκια πέταγαν ψηλά και μετά χανόντουσαν στα μακρινά, ψηλά βουνά.
Με κύκλους σε διαδοχικά γυρίσματα να απομακρύνονται διθυραμβικά.
Μια ανάσα και ένα χειροκρότημα από το αρχαίο θέατρο
και οι ογκόλιθοι από την πυραμίδα στην Αγιά Μαρίνα έγνεφαν από τα χρόνια τα περασμένα στης φρυκτωρίας το μήνυμα.
Εκεί που ήταν γραμμένα τα ονόματα στην πέτρα,
να μνημονεύουν τις ψυχές στου αγώνα το στερνό αντίο,
ιστορίας πονήματα και παινέματα.
Θέλω να μυρίσω δυνατά,
να πάρω μια ανάσα,
χαράδρα τεράστια και βαθιά.
Το νυχτολούλουδο πια δεν δίνει τον καλύτερο εαυτό,
αλλά τα πράσινο της ματιάς με ανταμοίβει
και η μυρωδιά από του Σταυρού το βασιλικό.
Κάθε ημέρα και κάθε εκατοστό πιο ψηλό,
δώρο της Κατερίνας από τον αγιασμό
και ο παππούς ο Νικόλας δεν έχασε ούτε λεπτό,
τα φύτεψε σε δύο γλάστρες, ζευγαράκι αληθινό.
Βραδιάζει,
η ημέρα πλέον μικρή,
κοριτσάκι με ζακέτα και ομπρέλα πορτοκαλί,
το φεγγάρι ακόμα δεν φαίνεται αλλά σε λίγο θα βγει.
Σε ευχαριστώ Θεέ μου για την κάθε στιγμή.
Μόνο ευγνωμοσύνη νιώθω και αυτό στο έχω πει και ξαναπεί.
Ο επίλογος της ημέρας έχει γραφτεί.
Σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

2-11-2020

Πίνακας : Kaiti Panagou

Εξευμενισμός του χρόνου.

Φλοίσβος και κραυγή,
Λάχεση, μοίρα και κλωστή,
ροή υδάτινη, μήτρα ζεστή,
γέννα, οδύνη και ζωή.
Άγγιγμα του χρόνου που αιωρείται,
φιλί της Σελήνης,
της γης μετεωρίτες,
του Άδη το στερνοπαίδι,
του Ήλιου θυγατέρα και του Ουρανού ερωμένη.
Μέσα σε αυτά τα χέρια ένιωσα την αναπνοή,
το πρώτο κλάμα, το πρώτο χαμόγελο, ύστατη προσφορά και ανταμοιβή
και οι ώρες σε έναν κυκλικό χορό, με το απειροελάχιστο του χρόνου με ράβδο και μολύβι ζεστό.
Καυτό.
Δυνατό.
Σκληρό.
Αδάμαντας και λάβα στο κάθε γρανάζι το άτεγκτο και κοφτερό.
Νήματα και κλωστές,
πτυχώσεις που θροΐζουν με του αγέρα τις ριπές,
πέτρες που σείονται φοβερά,
καυτή ανάσα πάνω σε πέτρα που κεντά.
Και μιλά.
Και κλαίει.
Και βάζει φωτιά.
Πυρπολεί και αποδεκατίζει,
καίει το παλιό, το νέο σχηματίζει.
Ύστατη και ανίκητη,
φωνή με ρυθμό, ήχοι ασύλληπτοι.
Βράζει, βράζει το έδαφος.
Ουράνιο το βέλος να σωθεί η έλαφος.
Νερό, χώμα και πνοή,
ο χρόνος είναι άντρας αλλά είναι γυναίκα η ζωή.
Είναι η μήτρα, η αγκαλιά,
το στήθος που θα βυζάξεις,
η πρώτη τροφός στην καρδιά.
Χτύπα, χτύπα καρδιά,
φώναξε ψυχή,
μυρτιά και ελιά, λάδι και κρασί.
Άνθη που μπουμπουκιάζουν και σε καλούν,
χόρτα ξέρα, λίπασμα και συνέχεια να ζητούν και να απαιτούν.
Φλοίσβος και κραυγή,
Λάχεση, μοίρα και κλωστή,
φεγγάρι, νερό καθάριο και ιερό,
όπως αναπηδά από της γης τη ψυχή,
τη δύναμη να ζω.

5-11-2020

Painting : Μιχάλης Μιχαλάκης

Άρωμα Ελλάδας

Πύρινο το ηλιοστάσι.
Φλόγα και κρασί.
Ρόδια που ανδριώνουν,
μέλι και ζεστό ψωμί.
Ελίχρυσοι και φλογέρες,
αντάμα από τις σπονδές.
Δίπλα στους στητούς κίονες,
δάδες και πλάνες φωνές.
Τρικυμίες και νηνεμίες,
βούκεροι και νύμφες περιπαιχτικές.
Και αυτό το χυτό πορφυρό,
ύφασμα να σου ξεμυαλίζει ακούραστα το μυαλό.
Να σε καλεί σε ερωτικές ματιές,
σε λάγνα χάδια και μεθυστικές αγκαλιές.
Έσπασαν τα ρόδια,
χύθηκε ο χυμός,
πάνω στην σάρκα
ο ήλιος,
ροδαλός και εξουσιαστικός.
Καίει η ανάσα,
κόβεται η λαλιά,
χάνεται το βλέμμα μέσα στο γαλάζιο,
βαρκούλα στα ανοιχτά.
Φλόγες και σπορά,
βροχή να γλύφει τη ψυχή και την καρδιά.
Και ένας γαϊδουράκος γλυκός,
να ανεβαίνει τις πέτρες,
σκυφτός και υπομονετικός.
"Κάνε υπομονή, κάνε υπομονή"
"Λίγες πέτρες ακόμα και θα φτάσεις στην κορυφή."
"Θα φας, θα ξαποστάσεις και θα κοιμηθείς.
Την ανάσα σου με το φεγγάρι θα ενώσεις και με τον ήλιο θα κάνεις μια ευχή."
"Να ζήσεις πολύ".
Και μια χελώνα πιο πέρα να περπατά,
αρχόντισσα για τα καλά.
Από το μύθο του Αισώπου να περιμένει το λαγό που μάταια φωνάζει από μακριά.
" Ε... Κυράα.... Εσύ με πέρασες και ας εγώ κοκορευόμουν για τη μεγάλη μου δρασκελιά".
" Χα χα χα ".
Θυμάρι και φως.
Αμπέλι, κιονόκρανα, μάρμαρα και όλων των Θεών το βιός.
Πορφύρα και φωτιά,
ήλιος και κρασί να σου μεθά τα σωθικά.
Και η ματιά να είναι ξελογιαστική,
βάλσαμο το χάδι, μέλι το φιλί.

13-11-2020

Painting : Anna Giaourta Filiou

Ήταν η γεύση...

Ήταν η γεύση από το ξίδι της Μεγάλης Παρασκευής.
Ήταν η γεύση από το δάκρυ της προδοσίας,
από τον πόνο στα βάθη της ψυχής.
Ήταν η γεύση από το αίμα,
από της αδικίας το άσπλαχνο βλέμμα,
σε έναν χρόνο που ρέει δυνάστης και καταπατητής.
Σε έναν χρόνο που χάνεται η λογική.
Που ότι αλλοπρόσαλλο μπορείς να φανταστείς θα δεις.
Που άνθρωποι πεθαίνουν από ασφυξία,
νερά που χύνονται και παρασύρουν τα πάντα με μανία.
Που γίνονται σεισμοί και καταστροφές και οι γείτονες μας δεν έχουν διαθέσεις φιλικές.
Που.... Που...
Και......
Ηταν και τα τηλεφωνήματα τα εξερευνητικά,
να δουν ποιος είσαι,
τι έχεις στην καρδιά...
Ήταν τα χαμόγελα τα θεατρικά,
να γίνεις η πρωταγωνίστρια στα βραβεία για μια βραδιά....
Ήταν...
Ήταν....
Και αυτά για έναν οβολό,
να γεμίσουν κάποιες τσέπες,
κορόιδο εγωιστικό.
Να κάνεις το παγώνι στην σκηνή
και όταν θα πέσουν τα φώτα να μείνεις με μια παγωνιά που να σου τρώει τη ψυχή.
Πολύ θέατρο στο σανίδι το αληθινό.
Ποιος είσαι "φίλε" ?? Ποια είμαι???
Φέρε ένα καθρέφτη για να δω.
Πολλά φτασίδια, λόγια χωρίς ουσία.
Και όλα να ανακυκλώνονται, άνθρωποι και βιβλία.
Ήταν και αυτό το ρυάκι το φθινοπωρινό.
Αυτό που παρασύρει την βρωμιά,
όλο και πιο μακρυά, στο βυθό.
Παρέσυρε ένα φύλλο χρυσωπό και τα λόγια τα γραμμένα γίνανε τραγουδάκι χωρίς σκοπό.
Αλλά η ουσία...
Η ουσία ήταν από την ξινή γεύση στο στόμα ένα πρωί,
από ένα τηλέφωνο να κοστολογήσει τον άνθρωπο,
να πάρει τα τάλαντα για έναν εγωισμό, μια υπερβολή.
Βρέξε Θεέ μου, Βρέξε πολύ...
Σύννεφα γκρίζα να καθαρίσουν την πονεμένη γη.
Ρέει, ρέει, φλύαρο και χαρωπό.
Κάνει κύκλους και παρασύρει τα φύλλα,
δίνει στις πέτρες έναν σκοπό.
Είναι ωραία να μυρίζει η γη μετά από την βροχή.
Να αραιώνει το ξίδι που ένα πρωί είχε ύπουλα πιει.
Σε αγαπάω ζωή...

15-11-2020

Painting : Konstantina Kratimenou

Ακριβή μου Αρετή...

Σε τι νήμα να προστρέξω,
τι ρούχο να βρω??
Τι χάρη να ζητήσω,
τι αρετή ψυχής να υπαινιχθώ??
Είναι ακριβό το τάλαντο της αρετής,
είναι ιδιαίτερη η μοναδικότητα της καθάριας της ψυχής.
Είναι δύσκολο εάν δεν προέρχεται από τα σπάργανα της ίδιας της ζωής
και δεν τεκμηριώνεται από τα αγαθά της γνήσιας της ανταμοιβής.
Γιατί αυτά είναι άυλα και ιδανικά,
δεν ανταποκρίνονται σε ακριβά αυτοκίνητα, σπίτια και λεφτά.
Έχουν κάτι ουράνιο και αποθεωτικό,
περιστέρια λευκά που πλέκουν το νήμα του εγώ.
Του εγώ, όχι του ΕΓΩ.
Πόσο εύκολο από ένα ψέμα να φτιάξεις έναν οχετό.
Να προσπαθήσεις να σπιλώσεις ότι πιο βελούδινο λευκό και αγνό,
έχοντας μόνο ως αντίκρυσμα το χρήμα και έναν υπερφίαλο εγωισμό,
χρησιμοποιώντας στην φαρέτρα ότι πιο κακόβουλο και σκοτεινό.
Ακριβή μου αρετή!!
Κόρη του ήλιου και της σιωπής.
Της ανεπιτήδευτης αγνότητας και ειρηνικής μορφής.
Καρτερική και τόσο απλή,
νερό τρεχούμενο ολόδροσης πηγής.
Κλείσε τα μάτια, άφησε την καρδιά.
Η διαίσθηση σε οδηγεί σε μονοπάτια δύσβατα και αληθινά.
Μέσα από το δάκρυ θα ανδρειωθείς και από τις πληγές θα γίνεις ιέρεια των ψυχών, θα εξευγενιστείς.
Είναι γλυκιά η ελευθερία της αρετής.
Είναι το ουράνιο ψωμί που βουτάει στον οίνο της καρδιάς...
Και ας προσπαθούν να την ευτελίσουν τα κρυμμένα ζιζάνια, κοράκια του φθόνου και της φτασιδωμένης λαλιάς.
Η αρετή λάμπει μέσα στη σιωπή.
Και τα πλάσματα του ουρανού φωνάζουν με μια φωνή.
Είναι ακριβή η αρετή.
Πιο ακριβή και από την αναπνοή,
τον ήλιο, το φεγγάρι και την αστραπή.
Και εάν λαλήσει θα φοβηθείς,
γιατί είναι κραυγή από καθάριο μετάλλο του ουρανού και της γης.
Μην την ποδοπατάς.
Θα καείς!
Είναι η κόρη της βροντής και η σιωπή της αληθινής ψυχής.
Ακριβή μου Αρετή...

16-11-2020