ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΚΚΑΛΑΣ "ΥΠΟΜΟΝΗ"

κι είναι η χαρά ανύπαρκτη, η θλίψη δυναστεύει.

Τριγύρω στρέφεις τη ματιά, θωρείς τους πονεμένους,
ανθρώπους με παράπονα, πολύ βασανισμένους.

Κάποτε ζούσες μια χαρά, πάντα να απολαμβάνεις,
πρόβαλε τώρα συμφορά, το νιώθεις, πως τη χάνεις.

Αγωνιζόσουν στη ζωή, για να ’χεις ευτυχία,
βρίσκεσαι τώρα ξαφνικά, μέσα στη δυστυχία.

Κι απορείς μονάχος σου, πώς γίνηκε το πράμα,
σ’ όλη την ανθρωπότητα, πλάκωσε τέτοιο δράμα.

Κανένας πια δε χαίρεται, δεν κάνει τη ζωή του,
διατρέχει κίνδυνο, φοβάται για την ύπαρξή του.

Ο κάθε άνθρωπος θρηνεί, κλαίει το ριζικό του,
διαρκώς αναλογίζεται, τι φταίει για το κακό του.

Το lock dοwn μας στέρησε χαρά και ελευθερία,
μας έφερε πόνο πολύ, συνέχεια μεγάλη φασαρία.

Μην απελπίζεσαι άνθρωπε, απ’ τη μαύρη πανδημία,
μόνο δείξε υπομονή, σ’ αυτή τη δυσμορφία.

Αναγκαστικά ο περιορισμός, μας έκλεισε στο σπίτι,
ας πειθαρχούμε στέλνοντας μήνυμα, καλέ πολίτη.

Στα εξοχικά και στα χωριά, πολλοί όμως κατέφυγαν
την καραντίνα, τον κορωνοϊό, νόμισαν πως απέφυγαν.

Όλοι πια περιμένουμε να γίνει, του lock dοwn άρση
και τα παιδιά να καρτερούν τον Αη Βασίλη να ’ρθει.

Πάρε κουράγιο άνθρωπε, μέσα στην καραντίνα
κάνε ακόμα υπομονή, ποιος ξέρει για ποιο μήνα;

Είναι ο στεναγμός βαρύς, σαν γεύεσαι τη θλίψη,
όμως θα έλθει η ξαστεριά, και θα πετάς στα ύψη.

Γιάννης Κοκκάλας 9/12/20