Κρύο. Βροχή. Γκρίζα η μέρα.
Χειμώνιασε ψυχή μου!
Οι διαβάτες λιγόστεψαν στους δρόμους
αραιά και που μια …. «Καλησπέρα!»
Άδεια του πάρκου τα παγκάκια
Άδεια και τα κλαδιά των δένδρων από φύλλα
πεσμένα χαλκοπράσινα στη γη
όταν άλλα παραμένουν συνέχεια εν ζωή.
Είναι ο καιρός της "θυσίας" των φύλλων...
για να μπορέσουν τα δένδρα
με σώμα λιτό και γυμνά τα κλαδιά
να αντέξουν την λιτότητα της υγρασίας
για να φτάσουν ξανά, στην Άνοιξη της ανθοφορίας.
Σαν τη ψυχή του ανθρώπου
σε στιγμές αδειάσματος φύλλων-φίλων και αξιών
στην προσδοκία μιας άνοιξης επαναπροσδιορισμών
αισθημάτων σκέψεων αναγεννημένων σχέσεων
και συναναστροφών.
Στιγμές μελαγχολίας και περισυλλογής
όχι χωρίς δάκρυα η ανανέωση όρκων και αξιών ζωής.
Μέχρι το επόμενο ξεγύμνωμα
καθώς ο χρόνος που ζούμε μεγαλώνει
το κριτικό μας πνεύμα συμπυκνώνει
ότι μέσα μας υγεία θεωρούμε
ως αειθαλή το συντηρούμε
με φροντίδα περισσή το περισώνουμε
κι ότι νοσεί το ξεριζώνουμε.
Όλα «πατήματα» είναι της ζωής που ζούμε
συνειδητά και ασυνείδητα
μέχρι τα επόμενα που ακολουθούνε
και πάει λέγοντας …συνέχεια επιλέγοντας …
καθώς ποτέ δεν σταματά η αναζήτηση μας
να συναντήσουμε την ολοκλήρωσή μας.
Χρέος Ιερό προς την ζωή μας.
Μαργαρίτα Αρβανίτη
ΑΝΑ-ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ
Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ
Πολύ ωραίο!
ΑπάντησηΔιαγραφή