Πλησίαζαν Χριστούγεννα στη χώρα των Παγανών. Αλλά για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, θα ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα που οι καλικαντζάροι δεν θα είχαν στα σπίτια τους αλεύρι για να φτιάξουν τις τηγανίτες ή νόστιμο χοιρινό για να το μαγειρέψουν στα τσουκάλια τους με αποξηραμένα φρούτα. Στη Βουλή των Παγανών το κυβερνόν Κόμμα του "Μανδρακούκου του Αρχηγού" μάλωνε με το Κόμμα της Αντιπολίτευσης του "Μανδρακούκου του Ζυμαρομύτη". Οι μεν κατηγορούσαν τους δε ότι είχαν ρίξει στις αχόρταγες κοιλιές τους όλα τα αποθέματα σε τροφή, αφήνοντας νηστικά τα αθώα Παγανά που τους είχαν εμπιστευθεί με την ψήφο τους.
Ο καιρός κρύωνε, τα Παγανά δεν είχαν κούτσουρα να ζεσταθούν, γιατί και τα ξύλα τα είχαν κάψει οι εκπρόσωποί τους στο Κοινοβούλιο σε κάτι μεγάλα τζάκια, όταν οργάνωναν τις ολονύχτιες χοροεσπερίδες τους. Τότε, τα άμυαλα τα καλικαντζάρια καμάρωναν που είχαν μια πλούσια χώρα κι έκαναν τόσο τρανταχτές γιορτές, για τις οποίες μιλούσαν όλες οι φυλές της γης. Αλλά τώρα που ζάρωνε η πέτσα τους από το κρύο και τουμπάνιαζε το στομάχι τους από την πείνα, τώρα το είχαν μετανιώσει πικρά για όλα αυτά τα άχρηστα μεγαλεία. Μάλιστα, κάποιοι πιο αναρχικοί καλικάντζαροι, άρχισαν να μουρμουρίζουν ότι κακώς είχαν διώξει από τον τόπο τους τούς ανθρώπους και τους είχαν εξορίσει μέσα στη γη, να ποτίζουν το δέντρο της Ζωής και να εξασφαλίζουν σ' αυτούς ευημερία.
Ένας μάλιστα σοφός καλικάντζαρος, που οι πολιτικάντηδες τον είχαν ανακηρύξει ως τον σαλό, τον τρελό προφήτη της χώρας των Παγανών, έλεγε εδώ και χρόνια ότι "άνθρωποι και καλιοντζήδες πάνε κόντρα στη φύση τους". Άδικα φώναζε ότι δεν έπρεπε τα καλικαντζάρια να μαγαρίσουν την ανθρώπινη φυλή, ότι καλά κάθονταν να ροκανίζουν στα υπόγεια και στα σκοτάδια το δέντρο της ζωής. Αλλά και οι άνθρωποι, έπρεπε να μην ξεχάσουν τη σύνεση και την ανθρωπινή τους φύση, ότι κακώς κάθισαν και τα βρήκαν με τους καλιοντζήδες και ρίχτηκαν παρέα στις διαβολιές και τις απολαύσεις, εγκαταλείποντας τα νοικοκυριά και την τάξη τους. Φώναζε ο έρημος ο σταχτοπάτης ο σοφός ότι δεν είχαν καμιά δουλειά να κάνουν συμμαχίες άνθρωποι και δαιμόνια, ότι αυτό θα έβγαινε σε κακό και των πρώτων και των δεύτερων. Και να που χρόνια μετά, έβγαινε αληθινός ο προφήτης: τα Παγανά δεν μπορούσαν να ζήσουν γιατί δεν ξέρανε να βάλουν αλέτρι, να ψήσουν το ψωμί, να φτιάσουν κουρελούδες, παρά τρώγανε χρόνια από τα έτοιμα. Κι από την άλλη, οι άνθρωποι που ρίχτηκαν με δόλο στα υπόγεια της γης από τους πρώην φίλους τους καλικαντζάρους, δεν θα άντεχαν για πολύ χωρίς φως και καθαρό αέρα.
Πράγματι, κάθε Χριστούγεννα βγαίνανε -έτσι για να κρατήσουν το έθιμο, τους είχαν κάνει το χατίρι οι καλικαντζαραίοι και τους άφηναν για λίγο να ανασάνουν καθαρό αέρα και να απολαύσουν μια στάλα καθαρό ψωμί- ολοένα και λιγότεροι άνθρωποι πάνω στην επιφάνεια της γης, και αυτοί οι λίγοι ήταν πιο ασθενικοί και με κόπο μπορούσαν να κάνουν μερικά βήματα, πόσο μάλλον να κάτσουν να κάνουν δουλειές ή να βάλουν μπρος τις σοδειές για να συντηρήσουν τη χώρα των Παγανών.
Τα Παγανά άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι έφτανε το τέλος τους, μια που και οι άνθρωποι κόντευαν να αφανισθούν. Και κάποια στιγμή, το πλήθος των πεινασμένων καλικαντζάρων με αρχηγό τον τρελό προφήτη, έφτασε μέχρι τη Βουλή τους και έβγαλε από τα παράθυρα τους δυο Μανδρακούκους μαζί με τους ακολούθους τους και τους έσυρε μέχρι τα τάρταρα της γης. Ύστερα, με σκοινιά ανέβασαν τους λίγους καχεκτικούς ανθρώπους που είχαν απομείνει και ο σαλός σταχτοπάτης με δάκρυα στα μάτια τούς ζήτησε να ξαναρχίσουν τη ζωή τους, την προκοπή και την ευημερία τους.
Ίσα που πρόλαβε να δώσει τα χέρια με τους έκπληκτους ταλαίπωρους ανθρώπους, λέγοντας ότι για λίγες πια μόνο μέρες, και μόνο στις γιορτές των Χριστουγέννων, τα Παγανά θα αλωνίζουν και πάλι πάνω στην επιφάνεια της γης, έτσι για να κρατήσουν το πανάρχαιο έθιμο, πριν τον καταπιεί μαζί με όλους τους άλλους το μαύρο σκοτάδι.
Μετά απ' αυτό ελπίζουμε να έζησαν και οι καλικάντζαροι καλά και οι άνθρωποι λίγο καλύτερα.
©Δώρα Κασκάλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου