Κυκλοφορεί από της εκδόσεις Οσελότος το Χριστουγεννιάτικο βραβευμένο παραμύθι της Στέλλας Αρβανίτη , "Το κυπαρίσσι που έγερνε" βασισμένο σε ένα αληθινό κυπαρίσσι από την Λιχάδα Ευβοίας και είναι κατάλληλο για όλες τις ηλικίες. Το παραμύθι διασκευάστηκε και σε θεατρικό . Μπορείτε να το βρείτε στα βιβλιοπωλεία και στα e-shop τους όπως και στο e-shop του Οσελότου (Τηλ. 2106431108)
Εικονογράφηση Αθανασία Καρατζά.
Αποσπάσματα :
Πλησίαζε παραμονή Χριστουγέννων. Το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα για τα καλά. Τα κυπαρίσσια είχαν βαρύνει κάτω από το βάρος του χιονιού και πότε πότε τίναζαν τα κλαδιά τους για να ξαλαφρώσουν. Το μικρό κυπαρίσσι είχε βαρύνει κι αυτό επικίνδυνα. Και δεν άντεχε άλλο.
"Μην εγκαταλείπεις, μικρέ ", του ψιθύριζαν τα άλλα ,μα θαρρείς κα τη φωνή τους την απομάκρυνε ο βοριάς.
"Δεν με κρατούν πια οι ρίζες μου" ,είπε εκείνο αποκαμωμένο και έγειρε στο πλάι.
Πέταξαν τρομαγμένα τα πουλιά να πουν το νέο ,γέλασε ο άνεμος παγερά, γιατί ήξερε πως δεν θα άντεχε ως το επόμενο πρωί.
--------------
Το κυπαρισσάκι δεν μίλησε. Ήταν πολύ πολύ στενοχωρημένο. Αυτά θα ήταν τα τελευταία του Χριστούγεννα. δεν θα ξανάκουγε τον πια τα μυστικά του χωριού, ούτε τον ήχο της καμπάνας. Δεν θα του τραγουδούσαν άλλο τα πουλιά . Δεν θα 'βλεπε την γαλάζια θάλασσα από μακριά. Θα το έκοβαν ,γιατί, λέει ήταν επικίνδυνο...Μα αυτό το κακόμοιρο δεν είχε σκοπό να βλάψει κανέναν. Μόνο να μεγαλώσει και να θεριέψει και να καμαρώνει όπως τ' αλλα ήθελε...Τώρα όμως ήξερε πως αυτό δεν επρόκειτο να γίνει...
Το οπισθόφυλλο
Βιογραφικά στοιχεία
Η Στέλλα Αρβανίτη κατάγεται από τη Β. Εύβοια (Λιχάδα). Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Ιταλική Γλώσσα και Φιλολογία και ολοκλήρωσε την πανεπιστημιακή της κατάρτιση στον Καναδά και στην Μπολόνια της Ιταλίας (υποτροφία Erasmus). Παράλληλα αποφοίτησε και από τη Σχολή Διπλωματούχων Ξεναγών του ΕΟΤ. Από το 1996 εργάζεται ως διπλωματούχος ξεναγός σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία και κατά καιρούς ως εκπαιδεύτρια στα ΚΕΚ.
Η συγγραφική της δραστηριότητα άρχισε από τα πολύ πρώιμα χρόνια του δημοτικού και η συγγραφή είναι η μεγάλη της αγάπη. Της αρέσει επίσης να διαβάζει, λατρεύει τα ταξίδια που τη βοηθούν να συλλέγει εμπειρίες, να γνωρίζει διαφορετικές κουλτούρες και φυσικά να εμπνέεται.
Το παραμύθι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη δουλειά της καθώς το έχει εντάξει στις ξεναγήσεις των ελληνικών αλλά και ξένων σχολείων (ελληνικοί μύθοι, συμβολισμοί, θρύλοι και παραδόσεις). Διαθέτει κανάλι στο youtube (Stella Arvaniti) με παραμύθια και μυστικά συγγραφής. Είναι τακτικό μέλος του κύκλου Ελληνικού παιδικού βιβλίου και πραγματοποιεί σεμινάρια δημιουργικής γραφής σε βιβλιοθήκες και σχολεία.
Διακρίσεις
2016, «Η ιστορία ενός μικρού ονείρου, Καρίμ» (εκδ. Οσελότος), Α΄ Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας, Πετρίδειο Ίδρυμα Κύπρου.
2015, «Τα δάκρυα της ζωής» (εκδ. Οσελότος), Γ΄ Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας, Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
2014, «Το μυστικό της Μπρασκόγουρνας» (εκδ. Οσελότος), Α΄ Βραβείο Παιδικής Νουβέλας, 30ό Πανελλήνιο Συμπόσιο Ποίησης και Πεζογραφίας.
2014, «Η ιστορία ενός μικρού ονείρου, Καρίμ», Γ΄ Βραβείο Παραμυθιού, Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
2012, «Το κυπαρίσσι που έγερνε» (εκδ. Χρυσαλλίδα), Έπαινος, Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Το βιβλίο επανεκδόθηκε το 2018 από τις εκδ. Οσελότος με επιπλέον κείμενο και καινούργια εικονογράφηση.
Τους πρώτους της επαίνους έλαβε στην Γ΄ Γυμνασίου, σε πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης και πεζογραφίας («Ο ΦΙΛΩΝ»).
ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ ΠΟΥ ΕΓΕΡΝΕ"
από τον Δ. Προύσαλη δάσκαλο, αφηγητή και μελετητή.
Η συγγραφέας Στέλλα Αρβανίτη, εμπνεόμενη από τον περίγυρο της πραγματικής ζωής που σχετίζεται με τον τόπο καταγωγής της, συνδέει την βιωματική της εμπειρία με τη λογοτεχνική γραφή. Αποτέλεσμα τούτης της «συνομιλίας» αποτελεί το κείμενο μέσα από το οποίο παίρνει σάρκα και οστά η περίπτωση ενός μικρού κυπαρισσιού. Η Στέλλα Αρβανίτη με έναν τρόπο αμιγώς καλλιτεχνικό επιχειρεί να δώσει μια μυθοπλαστική προσέγγιση στην βαρύνουσα παρουσία της εκκλησίας της Παναγίας για την κοινωνική συνείδηση ενός επαρχιακού χωριού της Εύβοιας-πιθανά να σχετίζεται με τον Άγιο Γεώργιο Λιχάδος, τον ιδιαίτερο τόπο καταγωγής της-και μας εισάγει στον λογοτεχνικό κόσμο του φανταστικού εκεί που τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Η γραφή της παρουσιάζει ενδιαφέρον καθώς στο πρώτο μέρος του βιβλίου της ξεδιπλώνει μπροστά μας ένα σκηνικό λιτό μα γνώριμο στα βιώματα των περισσότερων αφού αποτέλεσε έναν κοινό καμβά πάνω στον οποίο αποτυπωνόταν η καθημερινή ζωή της ελληνικής επαρχίας λίγο μετά τον Μεσοπόλεμο. Απλότητα, λειτουργικές σχέσεις, θρησκευτικό συναίσθημα και κοινοτική συνείδηση όλα ζυμωμένα με τη ματιά της Στέλλας σε λίγες παραγράφους αλλά κατάλληλα τοποθετημένα για να αναδειχθεί το θέμα της ιστορίας:
Ανάμεσα στα αιωνόβια κυπαρίσσια που συνθέτουν την εικόνα γύρω από το ναό της Παναγίας υπάρχει κι ένα λιανό ψηλόλιγνο κυπαρισσάκι που δεν έχει βαθιές ακόμα ρίζες. Παραμονές Χριστουγέννων κι ενώ ο καιρός υποτροπιάζει σε έντονη χιονόπτωση η πιθανότητα να σκεπαστεί το κυπαρισσάκι δημιουργεί δύο δυνάμει αντιθετικά ενδεχόμενα, αποτέλεσμα όμως της ίδιας συνθήκης: Το πυκνό χιόνι που θα πέσει θα βαρύνει το μικρό κυπαρίσσι με κίνδυνο να το ρίξει μιας που δεν στηρίζεται γερά και γέρνει, και η πτώση του θα αποβεί επικίνδυνη για τους κατοίκους του χωριού και την εκκλησία της Παναγίας.
Ο λόγος της Στέλλας έχει μια εσωτερική δύναμη και παράλληλα μια τρυφερότητα. Οι διάλογοι έχουν ζωντάνια και ένταση που ενδυναμώνουν τις αντιθέσεις των συναισθημάτων:
«Ββββ… αντέχεις, μικρέ…;» του έλεγε περιπαικτικά, ο βοριάς στριφογυρίζοντας ολόγυρά του. «Αντέχω ακόμη», έλεγε εκείνο και έσφιγγε τις ρίζες του και προσπαθούσε να αγκαλιάσει πιο σφιχτά το χώμα!
«Κουράγιο», του έλεγαν τα άλλα κυπαρίσσια. «Σαν δυναμώσει ο κορμός σου και γίνεις σαν και μας, δεν θα φοβάσαι πια το βοριά…»
Μα έτρεμαν τα φυλλαράκια του κυπαρισσιού από το φόβο. Ήξερε πως, αν ο βοριάς επέμενε κι άλλο, οι ρίζες του θα το εγκατέλειπαν. Το ήξερε ο βοριάς αυτό και δεν το άφηνε σε ησυχία.
«Ββββ, πόσο θα αντέξεις ακόμη, μικρέ; Στο τέλος θα σε ρίξω», έλεγε ο βοριάς και η παγερή του ανάσα έσφιγγε το κυπαρισσάκι. Είχε δίκιο ο βοριάς και το κυπαρισσάκι το ήξερε…
Παράλληλα η συγγραφέας χρησιμοποιεί έναν τρόπο σχεδόν παραμυθιακό για να αναδείξει το θέμα της. Από την παράθεση του χώρου και των πρωταγωνιστών, μας οδηγεί μέσα από την αλλαγή του σκηνικού καιρικά, στο κεντρικό επεισόδιο της κρίσης –το χιονοφόρτωμα και την επικίνδυνη κλίση του κυπαρισσιού- γεγονός που δημιουργεί μια κινητικότητα συναισθηματική των αντιθέσεων –να κοπεί το κυπαρισσάκι και να σωθεί το χωριό κι η εκκλησία ή να ζήσει το κυπαρισσάκι και να αποτελεί κίνδυνο για το ανθρωπογενές περιβάλλον;
Επιτελείται επίσης η ανάδειξη της προσωποποίησης του φυσικού κόσμου (ομιλών βοριάς και κυπαρίσσια) που συμμετέχει ισότιμα με το ανθρώπινο στοιχείο και καταγράφεται η χρήση αντιθετικών ζευγών. Σε επίπεδο πρωταγωνιστών (βοριάς-κυπαρισσάκι), διαθέσεων (κυπαρίσσια-κυπαρισσάκι: «Κράτα μικρέ-Δεν με κρα-τούν άλλο πια οι ρίζες μου»), και στάσεων (κάτοικοι-παπάς του χωριού «Να το κό-ψουμε αύριο).
Λόγος απλός αλλά δυνατός, έντονες εικόνες, κινητικότητα αντιθετικών συναισθημάτων, εσωτερικές εντάσεις, μονοεπεισοδιακή ακολουθία της δράσης και πλήρωση του προσδοκώμενου είναι τα στοιχεία που συνθέτουν το ενδιαφέρον έργο της Στέλλας Αρβανίτη και το περιεχόμενό του το καθιστά ένα πολύτιμο δώρο στους μικρούς και μεγαλύτερους φίλους του λογοτεχνικού βιβλίου για παιδιά.
Δημήτρης Β. Προύσαλης
Δάσκαλος, αφηγητής και μελετητής των λαϊκών παραμυθιών, μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου
Το κυπαρίσσι που έγερνε κυκλοφορεί και σε θεατρική διασκευή ,κατάλληλο για σχολικές παραστάσεις και όχι μόνο!
Αυτό είναι το δωρεάν κανάλι της συγγραφέως στο Youtube
Guideinart : παραμύθια, τέχνη, πολιτισμός ,ιδέες ταξίδια , ψυχαγωγία, οικολογία.
Δωρεάν εγγραφή εδώ :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου