ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ "ΑΛΩΣΗ"

Κι όταν όλα προμηνύουν την Άλωση
με τα σπαθιά ν' απειλούν να κόψουν τον χρόνο μας στα δύο.
Όταν ένα αόρατο κενό γκρεμίζει τις στιγμές μας
και χάσκουν έρημες σαν σκοτεινά παραθύρια.
Μολυβένια στρατιωτάκια μιας άγουρης θλίψης
παρελαύνουν στο στήθος μας
και μας θυμίζουν τα κυπαρίσσια
που περπατούν τις νύχτες στα κοιμητήρια.
Κέρινα ομοιώματα λησμονημένων ονείρων
στέκουν πλάι σε σιωπές και χρησμούς ξεχασμένους.
Λευκές νύχτες παντρεύονται τους μεγάλους φάρους
στην άκρη της μοναξιάς,
ένα βαλσαμωμένο πουλί κρώζει πάνω από πηγάδια.
Τα σώματά μας αγάλματα διάφανα
σε δρόμους γεμάτους λησμονιά και ομίχλη αδιαπέραστη.
Ένας αξεδιάλυτος γρίφος ακυρώνει όλες τις προετοιμασίες
για την ώρα του θανάτου,
σκυμμένοι πάνω από τον γόρδιο δεσμό
συναντιόμαστε με το βλέμμα των μονομάχων
που μάταια αναζητούν το σπαθί του Μέγα Αλέξανδρου.
Ανηλεή δειλινά κρέμονται ξεφτισμένα
πάνω από τα μεγάλα πλατάνια
και τις πόλεις με τις μεγάλες πληγές,
άυλες νύχτες προμηνύουν την αναμέτρηση
με τους μαρμαρωμένους ορίζοντες.
Γέροντες με τις προσευχές τις σπαρακτικές
κάτω από τον άδειο ουρανό
πασχίζουν ν’ ανασύρουν απ’ το μέλλον τη νιότη της μνήμης,
ένα ρολόι ραγίζει την αλαβάστρινη ακινησία
των απολιθωμένων δέντρων
κι ολοένα ψάχνει το διαβατήριό της η νύχτα
με τα λησμονημένα ταξίδια
και τους αλέκτορες να επικυρώνουν με το τρίτο λάλημά τους
την προδοσία.

Ιωάννα Αθανασιάδου