- Παιδιά, μαντέψτεεε... Αύριο θα πάτε με τον μπαμπά στο ΜΙΝΙΟΝ να ψωνίσετε τα δωράκια σας για τα Χριστούγεννα! Να πέσετε νωρίς σήμερα για ύπνο γιατί αύριο έχει πρωινό ξύπνημα!
Αυτή η κουβέντα της μαμάς ήταν αρκετή για να μας κάνει να νιώσουμε ευτυχισμένα! Να μας μεταμορφώσει στα πιο υπάκουα παιδιά του κόσμου, διότι, κακά τα ψέματα, κάθε φορά που πλησίαζε η ώρα του ύπνου χρειαζόταν να δώσει μάχη για να μας πείσει να πάμε στα κρεβάτια μας και να αφεθούμε στην αγκαλιά του Μορφέα. Τρία κρεβάτια που βρίσκονταν στο ίδιο παιδικό δωμάτιο, μεγάλο, ευτυχώς, αλλά κοινό, όπως συνηθίζονταν άλλωστε στη διαρρύθμιση των περισσότερων σπιτιών της δεκαετίας του '60 ... "τρεις νομά σ' ενα δωμά, πού να ξαπλώ να κλείσεις μά", που λέει και το άσμα. Το βράδυ αυτό όμως όλα ήταν διαφορετικά, σαν να μας άγγιξε κάποιο μαγικό ραβδάκι και παρουσιάσαμε μια εικόνα, πώς να το πω, σαν των παιδιών της οικογένειας Ίνγκαλς από "Το μικρό σπίτι στο λιβάδι" - Θεέ μου, τι οικογένεια κι αυτή... ΤΟ υπόδειγμα, για τους γονείς μας... "ΤΑ νεύρα μας κι ένα ταξί να φύγουμε", για εμάς τα παιδιά...προς το παρόν το προσπερνώ, ίσως το αναλύσουμε κάποια άλλη φορά.
Στο άψε σβήσε όλη η προετοιμασία για ύπνο: μπανάκι, πλύσιμο δοντιών, πυζαμούλες, προσευχή και βουτιά στο κρεβάτι. Αυτά, βέβαια, ήταν τα διαδικαστικά για τη μαμά και τον μπαμπά, γιατί εμείς στο κρεβάτι και μακριά απ τα αυτιά των μεγάλων είχαμε ολονύχτια σύσκεψη, έπρεπε να δώσουμε απαντήσεις σε "υπαρξιακά" ζητήματα που αφορούσαν την επόμενη μέρα:
Θα ξυπνούσαμε άραγε αμέσως με το: "Ελάτε παιδιά, σηκωθείτε!", της μαμάς ή θα ακολουθούσε η γνωστή, τάχα μου, απειλή: "Ο μπαμπάς σε δέκα λεπτά φεύγει, για να προλάβει το καραβάκι, όποιος είναι έτοιμος θα πάει μαζί του!"
Μμμ, καλά τώρα...λες κι αν δεν σηκωνόμασταν θα πήγαινε μόνος του στο ΜΙΝΙΟΝ.
Τι δώρο θα διαλέγαμε; Κάτι σε επιτραπέζιο ομαδικό ή κάτι εντελώς προσωπικό που δεν θα το άγγιζε ούτε το χέρι του Θεού, τουλάχιστον το πρώτο διάστημα;
Θα το κουβαλούσε ο καθένας αμπαλαρισμένο με το αστραφτερό, γιορτινό περιτύλιγμα ή θα το κρατούσε στην αγκαλιά του άνευ περιτυλίγματος, καμαρώνοντας για το απόκτημά του, σε γνωστούς και αγνώστους, μέχρι να φτάναμε σπίτι μας;
Πόσες φορές θα απαιτούσαμε να ανεβοκατέβουμε τις κυλιόμενες σκάλες;
Πώς θα στηνόμασταν για την κλασική φωτογράφηση με τον Άγιο Βασίλη; Βλέπεις ήμασταν τρία αδελφάκια, οπότε ένας από μας δεν θα ήταν δίπλα του, δεν θα τον άγγιζε! Ως συνήθως, την πλήρωνε ο μικρότερος με συνοπτικές "δημοκρατικές" διαδικασίες, δηλαδή, ο αδερφούλης μας.
Θα τρώγαμε εκεί ή θα προτιμούσαμε να φθάσουμε το συντομότερο δυνατόν σπίτι για να ανοίγαμε τα δώρα και να τρώγαμε περιεργάζοντάς τα συγχρόνως;
Τελευταίο, αφήναμε το ενδυματολογικό μέρος. Η επόμενη μέρα ήταν σπουδαία και λαμπερή, οπότε ούτε λόγος για προχειρότητες: επίσημο το ένδυμα...παμψηφεί! Εδώ τελείωνε η συνεδρία και όπως καταλαβαίνετε, από δω κι από κει, ποιος ξέρει τι ώρα έφτανε για να μας πάρει ο ύπνος...ένας ύπνος που ξεκινούσε και τελείωνε με χαμογελαστά πρόσωπα!
"ΜΙΝΙΟΝ", ένα όνομα μαγικό! Ένα πολυκατάστημα το οποίο έδινε ιδιαίτερο τόνο στις γιορτές, ένας χώρος στον οποίο ζωντάνευε με τρόπο εντυπωσιακό τότε η μαγεία των Χριστουγέννων!
(κάποιοι, προφανώς, είχαν αντίρρηση και "φρόντισαν" να χαθεί μαζί με το "ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ" και αργότερα με πόσα ακόμη θηρία της ελληνικής βιομηχανίας, στο όνομα πολυεθνικών...)
Η φωτογραφία είναι από https://www.patrisnews.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου