ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ " Ακόμη τραγουδάμε! "

Πρώτη του μήνα και το πρωί να μην ανοίγουν τα μάτια από κούραση και το σώμα σου να ζυγίζει καναδυό τόνους και " Πού πάω, πως βρέθηκα εδώ, πού πήγαν όλοι και ποιοι είναι αυτοί γύρω μου; ". Πρώτη του μήνα με τα Χριστούγεννα και τα μελομακάρονα να σου κλείνουν το μάτι πρόστυχα και συ να μένεις από μπαταρία στη μέση του πουθενά, όπως στις αμερικάνικες ταινίες σε δρόμους χωρίς τέλος.

Πρώτη σκέψη είναι να πάρεις την οδική βοήθεια. Έλα που δεν την έχεις πληρώσει, πάνω που νόμιζες ότι είχες ξοφλήσει όλους σου τους λογαριασμούς. Εδώ στου δρόμου τα μισά και στη μέση του πουθενά με γόνατα λυμένα και ψυχή κόμπο! 

Οι δικοί σου μεγαλώνουν και σε θέλουν εκεί, στη δουλειά σε θέλουν εκεί, το παιδί σε θέλει εκεί… και οι φίλοι; Πού πήγαν οι φίλοι και πια δεν απαντούν ούτε στα μηνύματά σου; Και οι βραδιές " νερό στο παγούρι σου " και η πεποίθηση ότι θα τα αλλάξεις όλα πού πήγαν και τώρα το νερό δε φτάνει ούτε για να δροσίσεις το μέτωπό σου; Ποιος αποφασίζει για σένα; Ανάσες σωτηρίας επειγόντως! Ωραία τα λες, τα γράφεις ακόμη καλύτερα: Ε, και;

Η τριανταφυλλιά στο μπαλκόνι σου βγάζει τα πιο όμορφα τριαντάφυλλα μέσα στην παγωνιά. Χθες στο σχολείο της κόρης σου ήρθαν τρία παιδιά από τη Συρία: ζευγάρια τρομαγμένα μάτια και  " …τη μισή διαδρομή την έκανα κολυμπώντας… " . 

Οι μήνες αλλάζουν και κάτι πασχίζει μέσα σου να μην πνιγεί με φωνή που λέει ότι θα τα καταφέρουμε. Ξανά πίσω, για να πάμε μπροστά και λευκό πανί με τις αναποδιές και …" οι δικοί μας άνθρωποι και αξίζει να ζεις για τα μικρά και κρατάμε τις στιγμές και όλα θα πάνε καλά με αξίες και υπεραξίες…." Κρατιέσαι από όνειρα για ταξίδια, από μουσικές, από αρώματα, βιβλία, βλέμματα, ανθρώπους σωσίβια… 

Και ξαφνικά ακούγεται μια άλλη φωνή από το διπλανό διαμέρισμα: "  Τι λες τώρα; Ζεις εσύ με εξακόσια ευρώ το μήνα τέσσερα στόματα και μια άρρωστη γιαγιά; Μπορείς να σφυρίζεις αδιάφορα με χέρια στις τσέπες; Το ισοζύγιο γέρνει αρνητικό, μην το ψάχνεις!". 

Τι να απαντήσω τώρα και ποιος να καταλάβει ότι έχω ζήσει και με λιγότερα και πείσμωσα και μάτωσα, αλλά το πάλεψα και δεν τα παράτησα; Κρίση παντού και όχι μόνο στο πορτοφόλι. Καταδικάζω την κρίση από όπου και αν προέρχεται και όπου και αν πηγαίνει και να πάει και να μην ξαναγυρίσει. Κρίση που φέρνει βία και σακατεμένο μυαλό. Και κάθεται πάνω στην πληγή όπως το ξερό αίμα και μάταια παλεύεις να ξεκολλήσεις.

Εμείς τα παιδιά της κρίσης, που γεννήσαμε μέσα στην κρίση και άλλα παιδιά, ακόμη τραγουδάμε. Θα μας θυμάται άραγε κανείς μετά από πολλά χρόνια;