Σπαρμένα νιάτα σε έρημο τραγούδια λεν και θρήνους
σε μια εποχή που ο πόλεμος κρυφά
σκάβει καινούριους λάκκους.
Τη Μελισσάνθη που γυμνή τριγυρίζει μες τους δρόμους
κι αναζητά το γιο, τη γη, τη μάνα
ψάχνω απελπισμένα.
Κι ως με το φως που χάραξε τη βλέπω
να πηγαίνει, να έρχεται, να φεύγει
με τα μαλλιά της μακριά
με χέρια λερωμένα
με το πρόσωπο μιας μέδουσας
που κρύβει την κραυγή της.
Τούτοι οι καιροί ζητήσανε πολλά και 'δώσαν λίγα
νοθέψανε, σκοτώσανε, κηδέψαν την ελπίδα
θέλουν να έρπει το κορμί να σέρνεται η ψυχή μας
στης Μελισσάνθηςτον καιρό
αιμορραγεί η δύση κι η ανατολή δε φάνηκε στου ορίζοντα την πόρτα
στης Μελισσάνθηςτον καιρό
για απατηλές ιδέες ,για λίγα λεφτά ,λίγο ψωμί
ομνύοντας στο σκοτάδι
αρνηθήκαμε ένα πρωί
τρεις φορές
τη λευτεριά μας.
Η φωτογραφία είναι πίνακας του Γ. Σταθόπουλου που κοσμεί το εξώφυλλο του δίσκου του Μάνου Χατζηδάκι " Η Εποχή Της Μελισσάνθης "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου