ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΤΣΙΩΡΑ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Οι Τιτάνες Ξορκίζουν Το Δήθεν!

Σ ένα τοπίο μαγευτικό
Που φυσά τη μυρωδιά,της θάλασσας
Μ ανθούς στα πράσινα λουλούδια
Και ουρανό,να δίνει χρώμα
Στις μυρωδιές του Σεπτέμβρη
Ακούς φωνές,από παιδιά
Που ξέγνοιαστα χαμογελούν
Με δύο πλευρές και δύο σταθμά
Θωρείς από τη μια, μικρούς Τιτάνες
Και από την άλλη,μεγάλους Δήθεν
Ανθρώπινα καμώματα
Με αυτοθυσία,στην εσωστρέφεια
Την αγάπη,στην αυτοκαταστροφή
Που μόλις ένιωσε την κολακεία
Τρόμαξαν όλα,τα πουλιά
Φόρεσαν μάσκες,απαλά
Κι έκαναν τους φιλόζωους
Τη στιγμή που η ψυχή τους,είναι κενή
Δεν αγαπούν,πέρα απ το γκρι
Και κάπου εκεί,στην ξεγνοιασιά
Μαζεύτηκαν πουλιά και αερικά,
Σκάκι είπαν,να παίξουν
Στα πιόνια,θα τοποθετήσουν
Το σάπιο κρέας,που βαφτίζουν
Σ όλους τους Δήθεν,θα χαρίζουν
Σ αυτούς,που χρόνια έθαβαν
Κι έδιναν,την ψυχή τους
Στο θάνατο της καθημερινότητας
Ανέπτυξαν τον δόλο,του συμφέροντος
Έμαθαν το πόσο χρήσιμες,είναι οι παρωπίδες
Έγιναν επικριτές,μεγάλοι εκτιμητές
Χωρίς να κοιτάν στον καθρέφτη
Τις ψυχές αυτών
Σαν βρεθείς στο σκαλοπάτι της κερκίδας
Πρέπει να κάνεις,μια επιλογή
Επιλέγεις να είσαι,ένας μικρός Τιτάνας
Με μεγάλη ψυχή ή
Ένας μεγάλος Δήθεν με καρδιά στο γκρι;
Όταν και συ βρεθείς,σαν παρατηρητής
Σκέψου απλά σαν θεατής
Και δες τις δικές σου,πράξεις ζωής
Μέσα απ το παιχνίδι,της συνείδησης
Με βάση,την δική σου επιλογή
Βάλε μια κόκκινη γραμμή
Κόντρα στο γκρι,με την δική σου την ψυχή
Δώσε την ευκαιρία στον μικρό Τιτάνα
Να γίνει μεγαλύτερος!
Πένα και Γραφή
Γεωργία Κατσιώρα

Διψασμένη Γη!

Σαν ερημικό λουλούδι,καθιστά
Στο σκαλοπάτι του πιάνου
Χαϊδεύοντας με ευαισθησία
Το διψασμένο παραμύθι
Ο πρίγκιπας να καβαλά το άλογο
Διψασμένος στο σκοπό
Μιας περιπέτειας
Σε ονειρικό ταξίδι
Κρατώντας σφιχτά,τα γκέμια
Προσπαθεί να ξορκίσει το κακό
Να ποτίσει,τα δικά του όνειρα
Μέσα από την ελπίδα
Μ ένα τραγούδι στοργικό
Με σταθερή πορεία,
Και κάπου εκεί
Σαν κοντοστάθηκε
Στο ξεραμένο ρυάκι
Ξάφνου συνάντησε
Την ορμή του ποταμού
Να πνίγει τη διψασμένη γη
Των κοιμισμένων ονείρων
Αυτών που η ξηρασία
Γέννησε μνήμες,σε πόλεμο
Χάραξε δρόμους,μέσα από την άμμο
Του καλού και του κακού
Μέσα από αλήθειες,
Βασανισμένων ανθρώπων
Που πέθαναν στην ταύτιση
Του καφέ πέπλου ,και με ρυτιδιασμένα πρόσωπα
Αντίκρισαν,την πράσινη ελπίδα
Σαν φως χαράχτηκε
Στο δρόμο,που χάραξε η αισιοδοξία
Τη στιγμή της γέννησης
Εκεί που ανακαλύπτεις,
πόσο χρήσιμη
Είναι η αναγέννηση
Στη Διψασμένη Γη.
Πένα και Γραφή
Γεωργία Κατσιώρα

Αγκάθινος Κύκλος..!

Σαν παραμύθι,φαντασίας
Ξεπροβάλλει στο φως,της μέρας
Πάνω απ το αγκάθινο,στεφάνι
Στο πέπλο που φορά για σένα,η μοίρα
Όταν άπλωσες, πανωφόρι στη βέρα
Δεξιά το τράβηξες,να σε σκεπάσει
Κάποτε,σαν ήσουν αμάθητο,μικρό παιδί
Εκεί που ξάπλωσες με χαμόγελο,στη ρίζα
Κι έμαθες να καταμετράς τον ήλιο
Όταν τα φύλλα σου έπεφταν,το γέρικο χειμώνα
Σε κάποια όμως,έμεινε το χιόνι
Σε αυτά που ήταν,τέρμα δεξιά
Και σ όλα τα αριστερά, κλαριά
Στα μέσα,του βαρύ χειμώνα
Έπλεξα ,τ αγκάθια
Με σχήμα καπνού,για συντροφιά
Μ αυτό το βλέμμα που,παγώνει
Σαν σε κοιτώ δεν κατάματα
Χάνεις το βαθύτερο,νόημα στον κύκλο
Έτσι ψάχνεις κάτι,να σε καθηλώσει
Τη στιγμή,που βρίσκεις έναυσμα σε λέξεις
Που σου θυμίζουν,κάτι απ το παρελθόν
Το χρόνο που βουρκώνει,το βλέμμα
Και τη βροχή,συναισθημάτων
Μέσα απ το νου σου,θα κοιτάς σαν δέντρο
Που στα τεράστια κλαδιά,έριξε σκέψεις
Και με το αίμα σου,για ποτιστήρι
Μέσα απ τις ρίζες,των ματιών σου
Στο βλέμμα σου θα δεις τον κήπο,της αναγέννησης
Στην ροζ ακτίδα,από το φως των λουλουδιών
Μέσα απ την ώρα,που χαράζει,το γλυκό σου πρωινό
Και εσύ θα στέκεσαι ορθή,στη λογική του πνεύματος
Μέσα από το δικό σου,κύκλο
Σαν ξέρεις πως βαδίζεις σταθερά,γιατί έχεις ρίζες σου
Στα κόκαλα,του δέντρου της ζωής
Πριν απ το θάνατο,πνοή να της χαρίσεις
Σαν θα χεις πεθάνει,μέσα από αυτό και πριν λαλήσει
Ο πετεινός,τις τρεις καμπάνες
Με νόημα,θα περάσεις,απ τα αγκάθια
Το κατώφλι της λισμονιάς
Με δάκρυ,από το δικό σου αίμα
Θα στάζει ροζ,το φόντο στη φωτογραφία
Γιατί είσαι δυνατή ψυχή
Και αντέχεις,στον αγκάθινο πόνο
Σαν άλλοι έσπειραν,για σένα
Που ξέχασαν,πως οι νεκροί συναισθημάτων
Δεν τρομάζουν,στα αγκάθια
Απλώς τα πιάνουν με τα χέρια και
Τα φοράνε,φωτοστέφανο
Μέσα απ τις λέξεις
Το μόνο που θα καταφέρεις
Είναι να δεις το νόημα,στη δική σου ζωή
Αυτό που θα σε κάνει νικητή
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάς
Αυτό που πάντοτε μετρά
Όχι πόσο έπεσες,μες τα χαλάσματα των ερειπίων
Αλλά αν βρήκες τρόπο,να πιάσεις τα κλαδιά σου
Να ρίξεις σπόρο,στον αγκάθινο τον κύκλο
Και να φυτρώσεις,νέα βλαστάρια
Που θα σε κάνουν δυνατή ψυχή
Να είσαι ο Νικητής
Στο δικό σου αγκάθινο κύκλο
Της σύντομης Ζωής σου.
Πένα και Γραφή
Γεωργία Κατσιώρα

Οι Ορατοί Στο Μάτι Των Αόρατων!

Βαδίζεις,σ ένα τεντωμένο σχοινί
Στην κόψη,με τις δύο όψεις
Σ ένα τραπέζι ,που έστρωσαν για σένα
Περίτεχνα, Μαύρα Κοράκια
Σαν σήκωσες,την πρώτη πέτρα
Στα ορατά σημάδια
Είδες το μέγεθος του κουστουμιού
Σε μια τρίγωνη αλήθεια
Που σε μετέφερε,στο καπέλο της ασχήμιας
Εσύ μόνη,έρμαιο στην κορυφή της λογικής
Και οι άλλοι δύο,εχθροί αλλά μαζί
Τίποτα δεν είναι ,όπως νόμιζες
Είδες μια κατσαρίδα,κρυμμένη
Στην σκιά της μέρας
Βρήκες το σκουλήκι
Να σέρνει,στην καμπούρα του
Την πληρωμή και την πληροφορία
Και να κοιμάται ξένοιαστα
Με καθαρή συνείδηση στην ανεξαρτησία
Αυτοί καβάλησαν τον δικό σου,ύπνο
Με θράσος,στο δικό σου οίστρο
Που χάραξαν για σένα,οι Αόρατοι
Σαν βάδισες τόσο καιρό,μ αυτούς
Που Δήθεν ήταν Ορατοί
Σ αυτούς που άνοιξαν τον πόλεμο
Και θέλησαν αίμα στη μάχη
Εκεί,πρόβατο σαν είχες πάει
Για εκείνους τους Αόρατους
Ήταν εύκολο,να σε αποτελειώσουν
Πριν Καν αρχίσεις,να μιλάς
Πριν νιώσεις πως φοράς
Περίτεχνα γυαλιά,βλέποντας μονοπάτια
Αυτά που άφησαν οι Ορατοί
Και έκρυψαν σε στοές,οι τόσοι Αόρατοι
Αυτοί που σπάνια,θα δεις
Να φορούν ανθρώπινες ψυχές
Το βλέμμα τους κρύβει μίσος
Χρήμα δίχως έλεος
Την τόση ματαιότητα,χωρίς την ανθρωπιά
Σ αυτούς οι σκάλες μόνο ανεβαίνουν
Κι αυτοί,που θα τις κατεβαίνουν
Θα είναι πάτημα απλό
Η μόνη αφορμή
Σαν γίνουνε,πιο δυνατοί
Χωρίς να υπάρχουν λάθη,στον ορίζοντα
Σαν φρόντισαν,οι τεχνικοί
Τους ποντικούς καλά,για να τους θάψουν
Μα,στους άψυχους λέμε εμείς με τις ψυχές
Πως ο πόλεμος καλά κρατεί
Και σαν νομίζουν μερικοί
Πως οι αδύναμοι,είναι χαζοί
Μάλλον θα πρέπει να ξανασκεφτούν
Τον τρόπο που θα πράξουν.
Πένα και Γραφή
Γεωργία Κατσιώρα

Διπλή Επιλογή..Άρχισε Πάλι Απ Την Αρχή!!

Δύο φορές κόντραρες με την καταστροφή
Με τα μάτια ,στην διπλή ταπείνωση!
Μα σαν διαβάσεις το νόημα ,στην δική σου σκέψη
Τα σκαλιά της ανηφόρας ,θα επιλέξεις!
Κάποτε μπορεί να κατρακύλησες...
Κι άλλοτε να σε τσάκισαν, καλέ μου φίλε!
Σίγουρα δεν πίστεψες, ότι μπορείς!
Δεδομένες εικόνες να είναι ανύπαρκτες!
Μα σαν κοιτάς τη μια πλευρά..
Το νόμισμα έχει δύο
Και στης ζωής το δρόμο ,δύο πόρτες θα διαβείς
Και στον κριτή σου ,ν απολογηθείς
Με τη σωστή πλέον ,επιλογή
Σαν επομένη σ ονείρου χαραυγή ,
Κάνε μια πράξη απλή
Να δεις την άλλη σου πλευρά,
Αυτήν που χρόνια τώρα μάζεψες
Με εμπειρία και γνώση,με όραμα στην κρίση σου
Με φως του Παραδείσου
Που φέγγει στο υπόγειο!
Με φως απ τα όνειρα σου
Κι όταν πατήσεις ασανσέρ, θα πιάσεις τέρμα ουρανό!
Στα όνειρα που φεύγουν, και στη ζωή που δεν ξανάρχεται!
Άλλαξε στάση ,γιατί στην άλλη ..
Χρόνια πολλά περίμενες
Γιατί είχες βουλώσει αυτιά και ήχο απ τη μοίρα σου..
Δεν άκουγες κανένα!
Νιώσε την έλξη , ζωντάνεψε τη δράση
Σεβάσου τη ζωή για να σε σεβαστεί κι αυτή!
Αγάπησε τον άνθρωπο..
Μα εσένα πιο πολύ!!
Γράφει η Γεωργία Κατσιώρα


https://readmymotto.blogspot.gr/