ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " ΑΤΙΤΛΟ "

Ω κόρη πονεμένη,
ασάλευτη ταξιδεύεις
στον αμετάθετο χρόνο,
έχοντας τη γεύση
από φθαρμένο μάρμαρο,
κι από τα ξεραμένα φύλλα
φθινόπωρου,
ξημερώνει βραδιάζει.

Τώρα κοιμήσου
σκοτάδι απλώνεται
κοιμήσου,
άσβηστο μου αστέρι
με την ανάμνηση
όσων δεν έζησες.

Στο μάταιο αγώνα σου
παγωμένη μοναξιά
ανάμεσα σε ανθρώπους
έτσι γνώρισες τη σιωπή,
κι ήσουν ,
το πέτρινο άγαλμα της νιότης
κόρη του φεγγαριού,
κόρη αηδόνι, πουλί αλάλητο...

Γρηγορία Πελεκούδα