ΣΟΦΙΑ Δ. ΝΙΝΙΟΥ , «Από το Α ως το Ω» 3ο Βραβείο Δοκιμίου στον 17ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Ε.Τ.Ε.Π.Κ.

Στη Σοφία Δ. Νινιού, φιλόλογο και συγγραφέα, απονεμήθηκε το 3ο βραβείο για το δοκίμιό της με τον τίτλο «Από το Α ως το Ω» στον 17ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Εταιρίας Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου.

Ήταν κάποτε ένας δάσκαλος, που στο πρώτο μάθημα κάθε σχολικής χρονιάς έβαζε στους μαθητές του το εξής αίνιγμα να λύσουν:

Ποια λέξη είναι εκείνη, που για να γραφτεί, πρέπει να χρησιμοποιήσεις και τα 24 γράμματα της αλφαβήτου;

Δύσκολο να βρει τη λύση ένα παιδί. Αδύνατον! Στο τέλος την έπαιρνε το ποτάμι κι εκείνος θριαμβευτικά ανακοίνωνε: «Είναι η λέξη αγαπώ, παιδιά, που αρχίζει με το Α και τελειώνει με το Ω!»

Γέλια δυνατά σπάζαν την αγωνία και διαλύαν την αμηχανία και το σάστισμα. «Μας κοροϊδέψατε, κύριε!» φωνάζαν διαμαρτυρόμενα. Αυτός ήρεμα και ωραία περίμενε να εκτονωθεί το κύμα των αντιρρήσεων, άνοιγε επιδεικτικά το συρτάρι της έδρας κι έβγαζε ένα τεράστιο κόκκινο κλειδί καρδιόσχημο και τους έλεγε με το πλέον γλυκό ύφος και το πιο ζεστό βλέμμα: «Η αγάπη είναι το κλειδί!»

Και κάπως έτσι, μ’ αγάπη περισσή, τα μάθαινε ν’ αγαπούν.

Αυτή τη μικρή ιστορία χρησιμοποίησε ο Σχολικός Σύμβουλος για να ενθαρρύνει τους νέους καθηγητές ανήσυχων εφήβων, αφού ήρεμα κι ωραία περίμενε να εκτονωθεί το κύμα των διαμαρτυριών μας για το ελλιπές κι άδικο σύστημα παιδείας, που είχαμε κληθεί να υπηρετήσουμε με συνέπεια. Ακολούθησε μια παύση ολίγων δέκατων του δευτερολέπτου και οι αντιρρήσεις μας συνεχίστηκαν αμείωτες.

Είχε έρθει στο σχολείο μας για την καθιερωμένη του συνάντηση με τους νεοδιόριστους. Ήμουνα κι εγώ εκεί και θυμάμαι ακόμα τη βουβή κι ανέκφραστη απορία μου και το απελπισμένο μου αδιέξοδο, που μεγάλωνε ορμητικά, όσο έβλεπα, εν μέσω των επιθετικότατων ορμητικών νεοφώτιστων συναδέλφων μου εκπαιδευτικών, τον Σχολικό Σύμβουλο στωικότατα, ηπίως και χαμηλόφωνα να επαναλαμβάνει αγόγγυστα «Αγάπη, συνάδελφοι, θέλουν τα παιδιά, αγάπη…» προσπαθώντας να συναντήσει τα μάτια μας.

Στο τέλος της ενημερωτικής αυτής συνάντησης είχα θεωρήσει τον εαυτό μου άτυχο κι ένιωσα αβοήθητη σ’ ακυβέρνητο καράβι.

Κι όμως, αυτό το καράβι, όμοια με το «Τρελλοβάπορο» του Ελύτη, ποτέ δε βούλιαξε! Με ταξίδευε κι εμένα και τους συνεπιβάτες μου γενναίο κι αποφασισμένο ν’ αντέχει στους κλυδωνισμούς.

Θυμήθηκα τον φωτισμένο αυτό Σύμβουλο, όταν λίγα χρόνια προτού συνταξιοδοτηθώ, εισέπραξα από παλιά μαθήτριά μου τις θερμότατες ευχαριστίες της για την αγάπη, που έδειξα σ’ αυτήν και τους συμμαθητές της. Όπως μου εξήγησε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλοι μαθαίνουμε, αλλά αυτό που χρειαζόμαστε πραγματικά για να προχωράμε στη ζωή και να προοδεύουμε είναι η αγάπη και μόνο αυτή. Τα λόγια της με γέμισαν χαρά και ικανοποίηση. Συνέχισα όμως ν’ απορώ με τις επισημάνσεις της κι άρχισα την αυτοαξιολόγηση. Δεν άργησε τότε να ξυπνήσει η ξεχασμένη ανάμνηση της φράσης «Αγάπη,

συνάδελφοι, θέλουν τα παιδιά, αγάπη…», που τόσο άστοχη είχε ηχήσει στις αγωνίες και τις επαγγελματικές επιδιώξεις μου. Τελικά είχα ασυνείδητα ακολουθήσει τη συμβουλή εκείνη, γιατί, αν και το μυαλό μου είχε πισωπλατίσει, η καρδιά μου τον είχε ακούσει καλά. Ντρέπομαι που δε θυμάμαι τ’ όνομα τού Σχολικού Συμβούλου. Ευτυχώς δεν ξέχασα τα λόγια του.

Αυτή ακριβώς είναι και η δύναμη της αγάπης. Αφήνει το αποτύπωμά της για πάντα. Σφραγίζει ανεξίτηλα την ψυχή. Ανοίγει δρόμους στη ζωή. «Όλα είναι δρόμος», είπε ο ποιητής. Μα ένας είναι δρόμος, που βγάζει παντού· ο δρόμος της αγάπης.