Έσπρωχνα την πόρτα για να ανοίξει, με το ζόρι !
Για να ταχτοποιήσω λίγο.
Τι ακαταστασία εκεί πάνω. Κόκκινες κηλίδες νοσταλγίας παντού στο πάτωμα.
Λέξεις υποσχόμενες πάνω σε άσπρα χαρτιά γραμμένες με μολύβι μισοσβησμένες.
Μουχλιασμένοι Έρωτες πεταμένοι στα ράφια γεμάτοι σκόνες και αράχνες.
Αναμνήσεις κρεμάμενες στα τσιγκέλια της λήθης.
Και χαρές δεν λέω ..
Πάτησα και μερικά “Θέλω” μπαίνοντας που τριγύρναγαν τυφλά στο πάτωμα, άθελα μου…
Και μόνο στην θέα της ακαταστασίας κουράστηκα.
Κι έτσι κατέβηκα πάλι κάτω στο σαλόνι, όπου όλα ήταν στην εντέλεια ταχτοποιημένα, και γυαλισμένα .
Ξέρω τι θα μου πεις τώρα.
Πως ότι γυαλίζει δεν είναι χρυσός !
BE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου