ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗΣ " Ατιτλο "

Περνούν τα χρόνια... Οι μέρες
της ζωής λιγαίνουν...
Σ'ένα παραπάτημα σκόνταψα,
κοίταξα πίσω μου να δω πόσα παράθυρα
έχουν φως,
να πάρω δύναμη το φόβο να σκοτώσω.
Χαχανητά δυο κοριτσιών κάναν βουή
στ'αυτιά μου,
κι ο φόβος έβαλε με μιας στην γλώσσα χαλινάρι.
Πίσω απ' τα χαχανητά κλάμα μωρού γρικιέται,
κι ΄ένα γλυκονανούρισμα από γυναίκας στόμα.
Ένα σκοπό λυπητερό τα χείλη τραγουδούσαν,
ποιός θεός την παίρνει τη ζωή, τ 'αυτιά μου
σαν να ακούσαν.
Τα μάτια γύρισα μπροστά στα χρόνια που λιγαίνουν,
και δάγκωσα τα χείλη μου ψίθυρο μην ακούσουν.
Τρίζει ο νους, μια ταραχή εντός μου,
το κλάμα εκείνου του μωρού πόσες σιωπές να κρύβει;
Των κοριτσιών τα χάχανα έχουν φιλιού τη γεύση,
μια ουτοπία είναι η ζωή,
χαμόγελο φθινόπωρου που το χειμώνα φέρνει.

Γιώργος Μαθιουδάκης της Θεοδούλας!
12.9.2017