ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ " Μνήμες "

Κάθε μέρα ένα χαμόγελο
εισέβαλε από αντίκρυ στην ψυχή μου.

Κάθε μέρα αγκάλιαζα τη φωνή σου
και η μάνα φίλευε με ευχές τη στράτα σου.

- Μη φοβάσαι, μου έλεγες,
φίλος και αδελφός σου, εγώ.

Γαντζωμένος από τους ώμους σου,
ένα ποδήλατο η ζωή με σπασμένες ακτίνες
στις λακκούβες με τα χωμάτινα όνειρα.

- Μη φοβάσαι, μου έλεγες.

Τα λόγια της ασπρόμαυρης εποχής,
αφηνιασμένα άλογα που μάτωναν
στα κακοτράχαλα απομεσήμερα της γειτονιάς .

- Μη φοβάσαι, μου έλεγες.

Τα στοιχισμένα καυσόξυλα στον αυλόγυρο
ρυμουλκούσαν τα χρόνια μας
σε ταξίδια αγκιστρωμένα στους ήχους
των τζιτζικιών στη βερικοκιά.

- Μη φοβάσαι, μου έλεγες.

Το ένα βράδυ, μαζί κερνούσαμε αστέρια
έναν σιωπηλό ουρανό.
Το άλλο βράδυ ήσουν εκεί,
φάρος αλήθειας στον δρόμο μου.

Ακόμα φοβάμαι τους ανθρώπους,
είναι καμωμένοι από υλικά απληστίας
και ψεύτικα αισθήματα.

Από τότε,
πέρασα τόσα χρόνια ανάμεσά τους
και όμως κρυώνω, κρυώνω πολύ, φίλε μου.

Πνευματικά δικαιώματα : Κώστας Βασιλάκος
Αθήνα 23/10/2017