ΣΥΛΙΑ ΧΑΔΟΥΛΗ " ΑΤΙΤΛΟ "

Η φωτογραφία είναι από Pinterest

Στην μοναξιά των φύλλων του φθινοπώρου
χρυσοκόκκινες ανταύγειες ενός μελαγχολικού δειλινού
ανασαίνουν ζωγραφίζοντας τα φυλλώματα
Θροϊζουν τα κλαριά σαν χέρια απλωμένα ενός Έκπτωτου Αγγέλου
που αφέθηκε στο άγγιγμα της αγάπης
Ακουμπισμένα σε μια ρωγμή του χρόνου κείτονται
ένα ζευγάρι φτερά που δόθηκαν ανέλπιδα και απέμειναν ορφανά
δίχως χείλη να αναζητούν να κλείσουν τις πληγές
που αιμορραγούν με ένα φιλί
Πέτρινα δάκρυα κυλούν στο παγωμένο πρόσωπο του
Γίνονται μια μελωδία παλιά σαν ήχος φυσαρμόνικας
σε παιδικά χείλη
Αγκαλιάζει στοργικά τους ώμους της πόλης
Στους ερήμους δρόμους της κοιμάται η σιωπή
Οι πρώτες σκέψεις του αναπνέουν τις γραμμές
του αγαπημένου προσώπου
Σχηματίζονται πεταλούδες φωτεινές αναζητώντας το κόκκινο χρώμα
των συναισθημάτων μέσα στην αιωνιότητα των αισθήσεων
Σβήνουν τα βήματά του μέσα στην ομίχλη των παραισθήσεων
μιας άδοτης αγάπης.
Σ.Χ.