" ΔΙΣΤΟΜΟ -ΈΝΑ ΠΟΥΛΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΛΕΓΑΝ ΑΡΓΥΡΗ " Ένα τραγούδι για το Δίστομο

Το τραγούδι “Ένα πουλί που το έλεγαν Αργύρη” είναι ένα μελοποιημένο ποιητικό δημιούργημα του Ηλία Παπακωνσταντίνου, βραβευμένου ποιητή της νέας γενιάς, αφιερωμένο στο Δίστομο και στον προσωπικό του φίλο Αργύρη Σφουντούρη. Ο κ. Σφουντούρης, διακεκριμένος επιστήμονας και ποιητής, είναι γνωστός ως επιζών ενός από τα χαρακτηριστικά εγκλήματα της ναζιστικής θηριωδίας στην Ελλάδα, της σφαγής του Διστόμου.
Το ποίημα μελοποιήθηκε από τη συνθέτη Αρετή Κοκκίνου σε rock διάθεση και αποδόθηκε από δύο εξαίρετες ερμηνεύτριες: την ηθοποιό κ. Μάνια Παπαδημητρίου και την τραγουδίστρια κ. Ελισσάβετ Καρατζόλη που συνδιαλέγονται με τρόπο δυνατό και συγκινητικό.
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου δυστυχώς δεν βρίσκει τον κόσμο μακριά από της αγριότητες που δημιούργησαν και δημιουργούν “κυκλικούς χορούς” από χαμένες ψυχές, όπως περιγράφει ο ποιητής. Το τραγούδι αποτελεί φωνή διαμαρτυρίας απέναντι σε παλιές και νέες λογικές μίσους που προκαλούν μνήμες όπως αυτές του Διστόμου, του Χορτιάτη, των Καλαβρύτων...
Το τραγούδι θα περιλαμβάνεται σε ολοκληρωμένη δισκογραφική και συγγραφική δουλειά - σύμπραξη της συνθέτιδας και του ποιητή που θα κυκλοφορήσει έως το τέλος του 2017.

Καλή ακρόαση.. Κείμενο: Ηλίας Παπακωνσταντίνου Μουσική σύνθεση: Αρετή Κοκκίνου Απαγγελία: Μάνια Παπαδημητρίου Τραγούδι: Ελισσάβετ Καρατζόλη Τύμπανα: Σωκράτης Γανιάρης

Ηχογράφηση-Μίξη ήχου: studio P.A. DOVE

Μπάσο: Απόστολος Καλτσάς Κιθάρες, vocals: Αρετή Κοκκίνου Programming: Φίλιππος Περιστέρης

( Δελτίο Τύπου ) 

ΔΙΣΤΟΜΟ- ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΓΑΝ ΑΡΓΥΡΗ.

Πολλά σύννεφα λίγα δέντρα
Μετά τη τελική κραυγή απλώνεται η σιωπή!
στα πουλιά στήσαν ενέδρα.
Είν’ του Διστόμου η μυρωδιά
κι αναστενάζουνε βαθιά.
παιδιά που χάσαν την αγκαλιά
και αναστέναξαν βαριά
Τι τύχη είχε ένα πουλί
για το Χορτιάτη και τα Καλάβρυτα.
το βόλι δεν το είχε βρει
και πέταξε πολύ μακριά
Συνάντησε ήλιους σβηστούς
το πείσμα και τη λευτεριά!
μαύρα ρούχα, δακρυσμένους αετούς
και μια αγέρωχη καρδιά
που κρατά ακόμη ψηλά
Δεν άντεξε άλλο το πουλί
απ’ την βροχή την αρμυρή
και πέταξε για τη ζωή
σ’ ένα αδέσποτο καράβι
κάθισε πάνω στο κατάρτι
τα μάτια του να ξεκουράσει
βαθιά το τρώει η επιστροφή.
πριν σε καινούριο κόσμο φτάσει.
Χρόνια μακριά στην ξένη γη
η θύμηση μοναδική
που του παγώνει την ψυχή
Ο κόσμος του χαμογελά
είναι ο Αργύρης που περνά
μ’ ένα μειδίαμα απαντά
και χρώματα απ΄ την ίριδα
μες τη ζωή του αναζητά.
Κι έγινε τ’ όμορφο πουλί
ένα μικρό γλυκό παιδί
μες του Διστόμου τα στενά
που χάθηκαν με τις κραυγές!
κι όλο χαμόγελα σκορπά!
Ένας κυκλικός χορός απόψε αρχινά
είν’ του σαράντα τα παιδιά
σήμερα θα ‘ταν γηρατειά.
Είναι των πουλιών λαλιές

Ηλίας Παπακωνσταντίνου