Ω, θλίψη
σαν σκόνη κρέμεσαι
στους μαυρισμένους τοίχους
της ύπαρξης,
όπου αγεωμέτρητα ρήγματα
οδηγούν σε παιδικά όνειρα,
ξεθυμασμένα απ’ την ωριμότητα.
Αδιόρατα υπενθυμίζουν : το φως
δεν ξαναγεννιέται .
Οι αποτεφρωτήρες του χρόνου
είναι καθόλα αποτελεσματικοί.
Είναι κι αυτό
ένα προσθετικό στοιχείο
θλίψης ,
πέραν της ασθένειας
και του έρωτα …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου