Στα χωράφια με τις παπαρούνες
σε περίμενα,
κοιτώντας τους ζεστούς δρόμους.
Πανοπλίες άλλαζα παλεύοντας
με τις αστραπές
κι ύστερα έτρεχα στα σκιερά ποτάμια,
μακριά από ελπίδες κι ευχολόγια.
Στους λόφους με τ’ αγκάθια,
φωτιές ξερίζωνα
να μην νικήσουν
την αγάπη.
Τις νύχτες αδάκρυτες σκιές είχα συντροφιά.
Και σαν έφτανε η αυγή
με χαρά σαρκώνονταν
κι έφευγαν για τις θάλασσες.
Αλλά ατρόμητη γυναίκα
ήρθες ένα δειλινό.
Τους φράχτες παραμέρισα
και τα τριαντάφυλλα
του κορμιού σου αγκάλιασα.
Και να, άρχισαν τα θαύματα.
Βοές απ’ τις βελανιδιές
έντυσαν τον δρόμο μας.
Τα δάκρυά σου
πότισαν βαθιά το αίμα μου.
Τα αεράκι απ’ τους λειμώνες
χάιδεψε τα πρόσωπά μας,
στάζοντας λίγη αθανασία στις καρδιές μας.
Ω , οι υμνωδίες του ουρανού ξαστέρωσαν
τις λέξεις μας
και τραγούδι έγιναν.
Κι ένα παιδί απ’ τους μελισσώνες,
ζωγράφισε τον κόσμο μας.
Δώρο του Θεού,
Αγαπημένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου